In de auto geboren

Op zaterdag reed ik nog met Thijs en mijn vader een rondje door Nederland, op zoek naar een nieuwe auto. Zondag speelden we een bordspelletje en lagen we pas om half 1 ’s nachts in bed. Een paar uur later werd ik wakker en wilde ik me omdraaien. Ik voelde iets knappen in mijn buik en ik sprong zo snel mogelijk uit het bed. Ik hoorde iets van kletter kletter plons… mijn vliezen waren gebroken!

Thijs schrok hier ook van wakker, hij dacht dat ik uit bed viel. Ik was totaal overdonderd, want ik was ‘pas’ 38 weken en 4 dagen zwanger en de verloskundige had de vrijdag ervoor nog gezegd dat ik nog wel een paar weken zou moeten wachten. We controleerden eerst of het vruchtwater helder was en dat was het gelukkig ook. Er kwam alleen erg veel uit, met golven zeg maar. Tijdens de voorlichting hadden ze ‘een kopje’ gezegd. Dus na wat twijfel en golven vruchtwater later, hebben we toch de verloskundige maar gebeld. Ik had namelijk ook nog niet te horen gekregen of de baby wel helemaal was ingedaald. Mijn verloskundige nam op en zei dat het gerust 1,5 liter kon zijn. Ze vroeg of ik al weeën had, maar dat had ik niet. Ik moest nog maar even wat proberen te slapen en we zouden morgen in de loop van de dag wel weer contact hebben.

Nog even slapen? Ik was klaar wakker van de adrenaline, hoe kon ik ooit nog slapen? Nog geen 10 minuten nadat ik had opgehangen kreeg ik om de 7 a 8 minuten weeën, dus nog niet snel genoeg om weer terug te bellen volgens de instructies die we hadden gekregen. Het was best goed te doen, maar al snel kwamen ze om de 3 a 4 minuten. De ene wee duurde maar 30 seconden en de andere keer hield het weer een minuut aan. Nog niet regelmatig genoeg om de verloskundige te bellen, hadden wij gehoord tijdens de voorlichting. Dit hield zo een uurtje aan en ik vond het best zwaar worden. Ik had best moeite om rustig te blijven ademen en dat verraste me ook. Ik had toch gehoopt dat ik de eerste 8 uur wel rustig zou kunnen blijven. Het idee dat ik nog een aantal uur op deze manier door moest was echt verschrikkelijk.

Ik heb dat uur voornamelijk op de wc gezeten. Het bed lag voor geen meter en deed vooral veel pijn. Uiteindelijk toch de verloskundige maar weer gebeld omdat het nu wel erg regelmatig kwam, maar omdat ze nog niet even sterk waren zou ze me zo terugbellen. Ze was in het kraamhotel (naast het ziekenhuis) bezig met een andere bevalling. Ik had nog maar net opgehangen of er zat nog maar 2 minuten tussen elke wee en die duurden allemaal zo’n 1 a 1.5 minuut. Ik kon ze nauwelijks nog opvangen. Ik raakte een beetje in paniek, dus ik ben weer de trap op naar boven gegaan om in de lege badkuip te gaan zitten. Even een andere omgeving zorgde voor wat afleiding hoopte ik.

Ik weet nog dat Thijs zijn wekker ging om half 8 en de teleurstelling die ik voelde dat het niet de verloskundige was die terugbelde. Gelukkig belde ze snel daarna terug, maar ik kon niet meer praten. Ze vroeg of wij naar het kraamhotel wilden komen of dat zij naar ons toe moest komen. Om 9 uur zou de kamer met het bad klaar zijn. Aangezien ik dacht dat ik nog wel een paar uur bezig zou zijn en ik het echt enorm heftig vond heb ik besloten dat ik toch graag in het bad zou willen bevallen.

Thijs heeft alle spullen gepakt en toen zijn we in onze Toyota Yaris met 150 km per uur door de ochtendspits naar Breda gereden. Er stond een kleine file, maar er was gelukkig weinig vertraging. Ik herinner me nauwelijks iets van de rit, alleen dat ik nog dacht dat we wel erg veel verkeersdrempels over moesten om de snelweg te bereiken. AU!

Vlakbij de afslag die we moesten hebben, voelde ik ineens een branderig gevoel. Er viel wat druk weg en er leek iets te scheuren, maar ik voelde geen pijn. Ik keek zo goed als het ging in mijn broek en ik zag het hoofdje al! ‘We gaan het niet halen!’ zei ik tegen Thijs. Ook voelde ik opluchting omdat ik eindelijk wist hoe ver ik was. In al die tijd had ik nog geen verloskundige gezien. Die hele ontsluitingsfase heb ik nauwelijks meegemaakt. 1 cm per uur werd er nog verteld tijdens de voorlichting. Yeah right! Daarnaast was ik opgelucht omdat het hoofdje er al was, het ergste is al voorbij!.

De rest van zijn lijfje werd ergens op de rondweg in Breda geboren. Ik controleerde of de navelstreng niet om zijn nekje zat. Dat was gelukkig niet zo. Daarna heb ik zijn mond en neusje vrijgemaakt van wat slijm. Gelukkig begon hij snel met huilen en ik zag dat zijn lijfje roze werd. Dat is een goed teken! Daarna heb ik hem onder mijn nachthemd tegen mij aangehouden zodat hij warm bleef. Thijs had ondertussen de verwarming in de auto aangezet en belde al rijdend nogmaals naar de verloskundige.

Ze stonden bij de ingang van het ziekenhuis klaar met een couveuse en een brancard. De navelstreng werd doorgeknipt en mijn baby ging de couveuse in en ik mocht op de brancard. Ik vond het maar niks om mijn baby af te moeten geven en ik probeerde hem de hele tijd in het oog te houden. Thijs parkeerde ondertussen de auto. We mochten direct door naar het kraamhotel. Daar hebben ze hem helemaal nagekeken. Alles was goed! Om 8.08u ben je geboren, lieve Quinn <3

De nageboorte kwam een half uur later, na 2 spuiten in mijn been te hebben gekregen. Dat was bijna nog het hardste werk, omdat ik op dat moment eindelijk bewust moest persen. Blijkbaar heb ik een uur lang persweeën weg proberen te zuchten in de veronderstelling dat ik pas 4cm ontsluiting zou hebben. Ik werd weer netjes gemaakt, ik was inderdaad een beetje uitgescheurd, maar ik had maar 3 hechtingen nodig, dus dat viel reuze mee. Na het hechten mocht Quinn voor het eerst bij mij drinken. Dat voelde echt heel vreemd.

Ondertussen heeft Thijs mijn ouders gebeld en die zijn meteen naar Breda komen rijden. Daarna kregen we een lekker ontbijtje. Ik moest erg lang wachten tot ik kon douchen, omdat het erg druk was. Om half 3 waren we eindelijk thuis. Daar stonden we dan, met Quinn in de maxicosi. Ehmmm… en nu? Hij sliep, dus we lieten hem maar liggen. Hoe gek is het dat je net een baby hebt gebaard, maar dat je nu geen flauw idee hebt wat je moet doen. Ik durfde hem er niet uit te pakken, bang dat ik iets verkeerd zou doen. De kraamverzorgster kwam gelukkig snel bij ons langs en hielp ons met het voorbereiden voor onze 1e nacht met z’n drietjes <3

Op de website van Toyota kun je het interview lezen:

https://www.toyota.nl/over-toyota/toyota-world/geboren-in-de-yaris.json