I'm not a loser!!

Vaak hoor je prachtige verhalen van vrouwen over hun natuurlijke bevalling en zie je foto's voorbijkomen van schitterende bevallingen. Bijzondere en inspirerende verhalen die duizenden keren worden gedeeld op internet. 

Ik heb de eer gehad om een schitterende dochter ter wereld te brengen dmv een keizersnede, en mijn verhaal lijkt op het eerste gezicht dan wat minder heroïsch. Maar ik daag je uit om een keer mijn verhaal, en dat van vele andere moeders, te lezen en daar ook kracht en schoonheid in te zien.

Er zijn niet veel moeders die ervan dromen om een kind ter wereld te brengen dmv een keizersnede. In de meeste moeders zit een soort oergevoel, die het liefst met eigen kracht hun kind eruit wil persen om het dan zo snel en zo dicht mogelijk bij zich te houden. Dat idee had ik ook negen maanden lang, en ik had maar een paar minuten om van dat idee af te stappen. Mijn hele geboorteplan kon zo de prullenbak in en het enige wat nog overbleef, was grote onzekerheid van wat er zou gebeuren. Ik wist niet hoelang ik moest wachten totdat ik mijn baby in mijn armen zou houden. Wij mensen hebben het vaak moeilijk met situaties die plotseling veranderen. En toch heb ik in een weg gevonden om van mijn droom af te stappen en innerlijke kracht heeft mij gedreven om de operatiekamer binnen te gaan. Ik wist op dat moment dat ik moest kiezen voor het beste voor mijn kind. 

Op het moment dat het besluit voor een keizersnede werd gemaakt, werd ik op een bed door de gang gerend, en ik had nog net tijd genoeg om mijn hoofd omhoog te draaien en "dag lief" tegen mijn man te zeggen. Ik zag hoe hij moest achterblijven achter de deur... en de narcose maakte dat ikzelf binnen een paar seconden niks meer voelde. Het was rond 19.30 toen mijn kleine schat, zonder de mentale aanwezigheid van haar moeder en lichamelijke aanwezigheid van haar vader, werd geboren. Ik werd rond 22.00 wakker op de uitslaapkamer, en tegen het reglement van het ziekenhuis in, heeft mijn man afgedwongen dat mijn dochter de uitslaapkamer werd opgereden. Nog versuft van de narcose en moe van een lange dag, heb ik het handje van mijn dochter kunnen aanraken, die toen in een couveuse lag. Ontzettend blij om te merken dat ze de bevalling had overleeft! Een paar secondes heb ik haar kunnen zien, toen werd ze weggereden naar een ander gebouw, speciaal voor kinderen, aangezien ze een infectie bij haar hadden ontdekt. (ik weet dat ze in Nederland proberen alsnog de moeder en kind zo dicht mogelijk te plaatsen, hier in Israel werkt dat helaas niet zo). De volgende ochtend 5.00 kwam mijn man en heeft mij in de rolstoel naar ons dochtertje gereden, ondanks dat de dokters dat afraden - ik was tenslotte net geopereerd. Rond 6.00 had ik eindelijk mijn dochter in mijn armen, zo'n 12 uur nadat ze geboren werd.... Ik heb de eerste moment van haar leven moeten missen, maar zullen nog zoveel momenten samen hebben...

Moeder worden brengt zijn 'littekens' met zich mee. Sommige littekens zijn emotioneel, andere zijn lichamelijk. Moeders die een keizersnede hebben ondergaan, hebben ze meestal beide. En onze littekens zijn mooi, omdat ze ons eraan herinneren hoe dapper we waren toen we onze kinderen in de wereld brachten. Elke litteken is schitterend en het is bijzonder om te zien hoe ze veranderen, hoe ze helen. 

Ik heb mijn kind niet met eigen kracht ter wereld gebracht. Ik heb mijn kind wel met heel veel wilskracht ter wereld gebracht. En dat is ook iets om trots op te zijn. Laten we daarom moeders die een keizersnede hebben gehad daarom ook niet bedelven met schaamte omdat ze niet 'sterk genoeg' waren, dat ze niet aan 'de standaard' hebben voldaan...