Ik zal nooit op natuurlijke wijze kunnen bevallen

Vijf maanden geleden beviel ik van ons dochtertje Millie en ik wil graag mijn bevallingsverhaal delen. Niet om vrouwen schrik aan te jagen, maar eerder om ze een onverbloemd beeld te geven. 

Om eerlijk te zijn was ik echt bang voor de bevalling en tijdens de laatste twee maanden van mijn zwangerschap bekeek ik enorm veel filmpjes en verhalen. Ik zocht naar iets wat me wat gemoedsrust kon brengen. Maar het werd me al snel duidelijk dat bevallingsverhalen vaak zwart-wit gerepresenteerd werden en ik kwam telkens op hetzelfde uit: horrorverhalen of verheerlijkingen. Was het dan zo raar om je bang en kwetsbaar te voelen? Was ik dan echt de enige?

De uitgerekende datum (15/01/2020) kwam steeds dichter bij en ik had de dag er voor een laatste onderzoek bij de gynaecoloog. Ik hoopte dat ik al ontsluiting had. Helaas was er geen ontsluiting. De baby lag zelfs nog vrij hoog. De gyneacoloog stelde voor om mij in te leiden rond 23 januari, ons meisje lag nog veel te comfortabel in de buik van mama. Teleurgesteld gingen we naar huis. 

Zes dagen na het onderzoek en twee dagen voor de inleiding voelde ik lichte krampjes in mijn buik. Ik ging slapen rond 22:00. Rond 23:00 werd ik wakker omdat ik een vreemde droom had waarin ik in mijn bed plaste. Ik ging naar het toilet en dacht dat ik het mij gewoon had ingebeeld. Ik kroop terug onder de lakens en ik voelde mijn benen plots nat worden. Ik riep mijn man wakker: ‘OMG ik denk dat mijn water gebroken is.’ Mijn man belde de vroedvrouw en we mochten onmiddellijk naar het ziekenhuis komen. Verbazingwekkend genoeg voelde ik mij euforisch in plaats van angstig. Binnen de 24u zouden we onze baby in onze armen hebben! 

We sprongen in de auto en mijn buikpijn werd erger. Er lagen enkele handdoeken onder mij en het vruchtwater bleef maar stromen. Tijden onze rit vroeg ik mijn man om te stoppen want ik was bang om een plek te maken in de auto (geen idee waarom ik hier überhaupt bij stil stond). Mijn man negeerde mij compleet. Boos riep ik: ‘Waarom stop je niet?’ ‘Omdat de auto mij niets kan schelen en omdat je om de 2 minuten weeën hebt!’

Toegekomen in het ziekenhuis (00:30) kon ik de pijn niet meer uithouden. Ik had een heftige weeënstorm en er was al 3 cm ontsluiting. Ik vroeg om een epidurale maar ze zeiden dat ik nog even moest wachten. Het leek allemaal super vlot te gaan en de baby zou waarschijnlijk wel snel komen. De anesthesist kwam na wat aanmoediging om 03:50. Het duurde ongeveer 30 minuten voor de pijn weg trok (za-lig). We vielen beiden in slaap en werden wakker gemaakt om 7:00. Het duurde even voor alles door drong, juist ja ik moest bevallen! Ondertussen was er al 6 cm ontsluiting en mijn man stuurde een berichtje naar onze ouders: ‘Alles gaat goed, de baby zal er wel tegen de middag zijn.’

Rond 08:00 begon ik mijn weeën terug te voelen maar ik durfde niets te zeggen. Dit was toch onmogelijk, ik had immers een ruggenprik. Rond 11:00 kon ik de pijn niet meer uithouden en ik vroeg of iemand kon na gaan wat er aan de hand was. Iedereen zei dat ik rustig moest blijven. Ik voelde mij een beetje een aanstelster. Ondertussen (12:00) voelde ik een enorme drang om naar het toilet te gaan. Maar ik had maar 8 cm ontsluiting en moest dit gevoel negeren. De pijn werd erger en uiteindelijk bleek dat de draad van de epidurale een deel was losgekomen. Ik lag dus al uren weeën op te vangen zonder pijnstilling. Maar ik was blij dat ik het mij niet had ingebeeld, er was écht een reden voor de pijn. 

Het was ondertussen 15:00 en ik was volledig uitgeput.  De ontsluiting bleek nog steeds op 8 cm te zitten. Dit kon toch helemaal niet? Plots kwam onze gynaecoloog binnen. Ik voelde dat er iets mis was. ‘Valerie, je bent heel goed bezig, maar er komt geen vooruitgang. We vermoeden dat je bekken te smal zijn. We zullen nog tot 17:30 proberen en als het dan niet lukt, vrees ik dat we een keizersnede moeten uitvoeren.’

Dit nieuws sloeg bij ons in als een bom. De tranen liepen over mijn wangen. Mijn bekken te smal?! Dat kon toch helemaal niet? En een keizersnede, daar had ik al helemaal niet aan gedacht. Iedereen die me kent weet dat ik geen held ben in operaties, laat staan opengesneden worden wanneer je nog wakker bent. En dit na zoveel uren afzien? Ik riep dat ik het niet wilde en dat ik natuurlijk zou bevallen. De vroedvrouwen zeiden dat ze alles uit de kast gingen halen om me te helpen. Met mijn laatste energie nam ik alle mogelijke poses aan. Tevergeefs. Het was ondertussen 17:00 en er was nog steeds geen verandering. Uitgeput viel ik neer in bed en ik keek mijn man aan. We wisten hoe laat het was. De vroedvrouwen lieten ons alleen. Op de monitor zagen we dat de hartslag van de baby naar beneden ging. Om 17:30 riep ik de vroedvrouw. Het was genoeg geweest, de baby moest er NU uit. 

Op de operatie tafel (18:45) kreeg ik een soort paniek aanval. De anesthesist moest verschillende keren met koude watjes testen of dat ik 100% zeker niets meer kon voelen. Ik trilde en had braakneigingen. ‘Valerie, wees maar niet bang, je gaat enkel wat getrek voelen als we de baby er uit halen, voor je het weet is ze er.’

Om 19:37 zag ik onze baby verschijnen boven het groene doek. Eindelijk. Ik was zó opgelucht. Verder herinner ik me nog weinig van dat moment. Alleen deze pijnlijke woorden zijn me wel bijgebleven: ‘Dikke proficiat, jullie dochtertje Millie is geboren! Je bekken lieten een natuurlijke bevalling niet toe, helaas zal dit in de toekomst ook niet het geval zijn.’

De bevalling is dus compleet anders gelopen dan dat ik me ooit had kunnen inbeelden. Eigenlijk is alles waar ik bang voor was uitgekomen. Ondertussen kan ik het wel plaatsen en wil ik zelfs al een tweede baby. Maar het deed en doet me nog steeds veel verdriet om te weten dat ik nooit natuurlijk zal kunnen bevallen. Veel mensen zeggen dan van: ‘Trek het je niet aan, zolang de baby maar gezond is.’ Maar ze beseffen niet hoe het voelt om zo ver te komen en toch nooit te weten hoe de laatste en belangrijkste stap aanvoelt. Voor mij zal het altijd een gemis en verlangen blijven.