Ik voel het niet...

Hier nog een mama met hetzelfde verhaal. De liefde komt wel. Was voor mij maanden later, maar toch gekomen. Maak je geen zorgen, anders wordt het alleen slechter. Heb het zelf ervaren en wil nooit meer terug kijken. Echt lastig, dat weet ik, maar komt goed! Geef jezelf tijd!

Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Eerste wat ik dacht toen ons meisje geboren was...is dit mijn kind...maar al gauw dacht ze ik moet mama dopen en deed een plasje. Daar kwam de eerste emotie...maar pas een paar weken later was het gevoel dat ik onvoorwaardelijk hou van dit lieve kleine mensje. En nu wordt dat elke dag weer bevestigd. Het is onvoorstelbaar dat dat kleine bundeltje even jullie leven binnen komt wandelen. Je moet mekaar toch een klein beetje leren kennen. Maar over een tijdje zullen die gevoelens groeien. De tijd gaat hard en daarom vind ik het heel jammer dat ik de eerste weken die gevoelens niet had. Misschien was de kraamtijd dan iets anders gelopen. Liefs en sterkte J.

Je bent zeker niet de enige!!! Ik voelde ook eerst niks voor onze dochter. Ik gaf haar dan ook heel erg makkelijk uit handen. Later begon ik wat beschermingsdrang te krijgen, en samen met dat begon mijn liefde te groeien! Net zoals met mijn man was het geen liefde op het eerste gezicht. Je moet gewoon wennen aan een nieuw persoon in je leven. En als je het echt niet meer weet, zoek dan alsjeblieft hulp. En erken je eigen gevoel!

Oh zo herkenbaar! Het gevoel komt, beloofd! Het heeft bij mij heel lang geduurd, echt maanden. Ik heb zelfs hulp gezocht. Ik stopte het niet weg en kwam er eerlijk voor uit, ook al heerst er een taboe omheen. En opeens kwam er een moment waarbij ik een sprankje liefde voor mijn kind voelde. Nu ruim twee jaar na de geboorte van mijn dochter weet ik niet beter. Mijn hart maakt een sprongetje bij alles wat ze doet of zegt. Wanneer vrouwen dit niet uiten, zal het taboe altijd blijven. Daarom heb ik diepe respect voor je. Weet wel, je bent echt niet alleen. Dikke knuffel!