Ik schreeuw: "Kom op vent! Huilen!"

Nadat we zonder inleiding weer naar huis zijn gegaan, een mooie gipsbuik hebben gemaakt en vroeg op bed zijn gegaan, braken 's nachts mijn vliezen. 

Als een klein trots meisje giechel ik wanneer dit gebeurd. Mijn man twijfelt en kan niet geloven dat we zo veel mazzel hebben dat het toch spontaan is begonnen. 

"Waarom zou ik tijdens de laatste paar uurtjes, van deze 3e en laatste zwangerschap, ineens m'n urine niet meer kunnen ophouden?" lach ik hem een beetje uit. 

We besluiten nog even verder te slapen, maar de weeën komen vrijwel direct en nemen binnen enkele minuten toe tot een regelmatige om de paar minuten. 

Met een kopje koffie in de hand, kleed ik me aan tussen de weeën door en schuif ik 3 pinnetjes in m'n chemokrullen. 

Eenmaal in het ziekenhuis, ruim 2 uur nadat er flinke weeën waren gestart, bleek ik weinig cm te zijn opgeschoten. Dit herken ik niet van de vorige 2 bevallingen, maar de gynaecoloog gaf aan dat dit met de stuitligging te maken kan hebben. 

Er wordt gelijk een plan gemaakt, want als de voortgang zo traag blijft is dit een indicatie om een keizersnede te starten. Ik wilde juist de stuit bevalling een kans geven, dus ik ga akkoord met weeën opwekkers. 

Maar dan wel met de voorwaarde ook zo de ruggenprik te zetten, want weeën door weeën opwekkers is next level pijn... 

Terwijl ik met de heftige weeën door de kamer loop, wieg en loop te mopperen op een jogabal, krijg ik akkoord dat er binnen een uur iemand komt voor de ruggenprik. 

Het baby'tje in mijn buik, poept rechtstreeks op het toilet. Hilarisch, hoe deze baby al zindelijk is voordat het geboren wordt! Ik roep m'n man dat hij hiervan een foto komt maken. Baby's eerste poepje op het toilet. 

Achteraf was dit het eerste teken dat het helemaal niet zo lekker ging. Stress en dus poepen uit nood. 

De baby poept hierna nog 5x. Dit kunnen we zo goed zien omdat hij in stuit, met z'n billen dus in de uitgang ligt. 

Op de ctg zien ze zijn hartslag verhogen. Hij zakt niet meer mooi terug en omdat ik al 10 cm ontsluiting heb, moet ik ook beginnen met persen. Dit is niet ideaal, tijdens een stuit bevalling wachten ze het liefst zo lang mogelijk af. Des te minder afstand hoeft de baby af te leggen. 

Ik mag het 4x proberen om mijn perstechniek te laten zien. Mijn keus om op mijn zij te bevallen moet ik inleveren. 

"Veel vrouwen denken dat ze heel lenig zijn, maar hun been kan gewoon net niet hoog genoeg om veilig in stuit te bevallen", zegt de gynaecoloog. 

"Nee maar ik kan echt m'n knie naast mijn hoofd leggen, echt waar", probeer ik haar te overtuigen. 

De gynaecoloog lacht en ik pak mijn been. De ruggenprik werkt maar half, dus in rechts voel ik alles nog. 

De ogen van de gynaecoloog worden groot en de 2e gynaecoloog in opleiding lacht hardop. 

"Nee oké, dit is akkoord", zegt ze. En ik mag op m'n zij bevallen tot het lichaam geboren is. 

De gyn kijkt 4x mee en gaat akkoord met de kracht die ik kan zetten. Nadat het lichaam geboren is, zie ik ineens de ernst op de gezichten. Ik word naar onderen getrokken en mijn benen komen in de steunen. Er is nood... 

Door de stress stoppen mijn weeën. Er wordt op mijn buik geduwd en de baby's billen verschijnen ineens boven mijn benen. De baby moet er nu uit.... 

Ik pers, zonder persweeën, zo hard als ik kan. Ja, daar is ie dan... 

Een prachtig kereltje wordt op mijn buik gelegd. 

Waarom huil je niet? 

Waarom ben je zo wit? 

Hallo? Huil! 

Ineens besef ik het me, hij leeft niet meer (hij leefde nog wel, hij ademde niet meer). 

Ik schreeuw, "Kom op vent! Huilen!" 

De gyn was ondertussen druk bezig met mijn placenta, die gelijk na de baby mee naar buiten kwam. De navelstreng klaarmaken en proberen de witte baby wakker te maken. 

"Papa, navelstreng doorknippen, nu!" roept ze. 

En weg was de baby... 

Ik weet niet meer wat ik tegen mijn man heb geroepen. Het was onaardig, iets in de vorm van "wegwezen, oprotten" , of "erachteraan nu!" 

Ik lag met mijn benen nog in de beugels toe te kijken hoe de gynaecoloog druk de placenta aan het onderzoeken was. Allemaal spuitjes gingen er in. Ze legt ondertussen uit dat de placenta niet direct achter de baby aan had mogen komen. Het feit dat hij niet ademde, betekent een zuurstoftekort en ze kan met een bepaalde waarde meten of dit niet te lang is geweest. Mogelijk had de placenta al eerder losgelaten en dat is ook een mogelijke veroorzaker van de niet ademende baby. 

Ondertussen ruimen al het andere personeel alle rommel op. 

Ik voel me heel alleen. Waarom komt niemand mij vertellen hoe het met de baby gaat? Waarom is er niemand die mij even checkt? Misschien bloed ik ondertussen ook wel leeg.. 

"Ehmm... Ik wil niet zeuren, maar hoe gaat het met mijn baby?" vraag ik aan de 3 dames die met de rug naar mij toe aan het opruimen en omkleden zijn. 

De verpleegkundige gaat kijken. Ze komt terug en zet eindelijk (voor mijn gevoel duurde dit uren), de deur naar de neonatologie ruimte open." Hoor je hem?" vraagt ze. 

Na een zucht van opluchting begin ik heel hard te huilen. 

Er komt iemand de beugels weghalen. "Moet ik niet gehecht worden eerst?" ik heb het gevoel dat ze me helemaal vergeten zijn zo druk vliegen ze heen en weer. 

"Nee hoor, je bent er zelf zonder kleerscheuren vanaf gekomen" zegt de mevrouw lachend. 

Ik word een beetje boos, dat hadden ze me best 10 minuten daarvoor gewoon even kunnen vertellen, dan was ik met alle liefde rustig blijven wachten. 

Mijn man komt met een arm vol doeken de ruimte weer binnen. 

Oohhh onze baby!! 

Achter hem aan een reeks aan slangen, met een computer, maar dat geeft niet! Mijn baby! 

Ik raak wat in paniek als hij op m'n arm wordt gelegd. 

"Is dit veilig?" vraag ik angstig. 

"Ik kan heus even wachten met knuffelen hoor". Zeg ik erachteraan. 

De kinderarts loopt naar mijn bed. Het is veilig, alles wordt met de slangetjes in de gaten gehouden en hij ademt nu zelfstandig. 

Ik druk hem stevig tegen me aan. 

"Jemig wat ben je knap!" is vervolgens het eerste wat ik tegen mijn ademende baby zeg...