Ik kon, mocht hem niet aanraken of vasthouden

Dit is het vervolg op mijn eerste post (blog) ''Voorbereiden op een vroeggeboorte''.

7 September 2019 19:30 30 weken zwanger: 2 cm ontsluiting. Van de kraamafdeling meteen naar een verloskamer.Gelukkig reageerde ons kleintje wel goed op mijn weeën waardoor het absoluut een natuurlijke bevalling ging worden. Dat vond ik ontzettend fijn.

Ik hield een knuffel in mijn handen, dit zodat het knuffeltje naar mij zou ruiken en ik deze achteraf bij ons kindje in de couveuse kon leggen. Door de pijn en de weeën was ik enorm afwezig. Ik kreeg via het infuus nog Magnesium, dit was goed voor onze baby.Ik had het koud en ik lag op mijn zij aan het CTG apparaat. Ik had alleen maar mijn ogen dicht, en vergat zelf soms te ademen door een wee. Mijn man zat in een stoel naast mijn bed en hield mijn hand vast. Hij zei ''Vergeet zelf ook niet de ademen schat''. En hij pufte een paar keer met me mee. Hij was ontzettend lief en ik had super veel steun aan hem.

Toen we nog niet wisten dat ik te vroeg zou bevallen had ik besloten om mijn man en mijn moeder bij de bevalling erbij te hebben. Dit vond ik enorm speciaal. Je moeder is toch iemand die jou op de wereld heeft gezet en je opgevoed heeft. We hebben dan ook pas op het moment toen mijn bevalling echt begon besloten om niemand iets te laten weten en dat we het echt met zijn tweetjes gingen doen. Dit omdat het al allemaal verdrietig genoeg zou worden. Misschien zou je denken, dan juist heb je toch iemand extra nodig voor steun? Ja daar zit zeker wel wat in. Maar op het moment zelf wilde ik dat alles zo snel mogelijk voorbij was en wilde ik niet eens nadenken over wie ik wel of niet moest gaan bellen.

Ik heb toch om 22:00 uur om een ruggenprik gevraagd. Dit werd allemaal al heel snel gedaan. Er werd ook duidelijk verteld wat de voor en nadelen gingen zijn. Zoals: achteraf een katheter krijgen en dat je niet snel kunt lopen vanwege het verdovend gevoel vanaf je middel tot aan je tenen. Het kon me eigenlijk niet veel schelen. Ik wilde van die pijn af.Wel wilde ik nog een beetje iets voelen, ik wilde niet helemaal verdooft zijn, gelukkig had ik dit zelf in de hand vanwege het pompje waarop ik kon duwen. Mijn eerlijke mening: ruggenprik doet geen pijn. Je voelt het wel, maar het valt allemaal best mee. 23:00 uur : Nadat de ruggenprik een beetje goed was ingewerkt (wat al best snel was ik denk binnen halfuurtje wel!) zei de verpleging dat we iets moesten proberen te slapen. Ik dacht slapen?? Hoe kun je in godsnaam slapen als je weet dat je gaat bevallen? Ik kon dus echt niet rustig in slaap vallen. Er gaat alsnog zoveel adrenaline door je lichaam. Mijn man lag op een ziekenhuisbed naast mij. We hoorden ook continu de hartslag van ons kindje door het CTG apparaat. We hadden er ook voor kunnen kiezen om dit geluid uit te zetten, maar als je kindje te vroeg geboren wordt wil je gewoon alles zo goed mogelijk in de gaten houden en beluisteren.

1:30 uur : 8 cm ontsluiting. De verpleging: ''Om 3:30 uur dus over 2 uurtjes komen we nog eens bij je kijken dan zul je wel 10 cm ontsluiting hebben en dan kunnen we beginnen.''Ik dacht oh nog 2 uur.. Dat duurt nog wel even.. (het kon me allemaal niet snel genoeg gaan).Mijn lichaam gaf echt gewoon aan dat ik er helemaal klaar mee was. Hoe egoïstisch dat ook klinkt. Tuurlijk had ik ook liever gewild dat mijn kindje later geboren zou worden. Maar dat was nou eenmaal niet zo dus ik moest het gewoon accepteren en het op me af laten komen. 

Maar om 2:00 uur voelde ik al bepaalde pers drang.. Ik duwde op het knopje om de verpleging te waarschuwen en die kwamen heel snel bij ons. De verpleging: "Ja! 10 cm ontsluiting, laten we maar beginnen''!Ojee dacht ik.. daar gaan we dan echt! Dat was dus opeens heel snel gegaan die laatste 2 cm!

We zag dat de gynaecoloog en 1 verpleegster allerlei dingen pakten op een tafeltje bij mijn bed. ''Het is erg druk, iedereen is aan het bevallen op dit moment!'' zeiden ze.Ze hadden de kinderartsen en neonatologie verpleegkundigen gewaarschuwd dat er een prematuurtje geboren zou worden zodat ze met couveuse en brancard klaar stonden in het kamertje naast mij in de verloskamer. 

Om 2:15 ben ik begonnen met persen. Ik moest beiden benen in de zij van de verpleegkundige en gynaecoloog duwen en mn benen tegenhouden met mijn handen omdat ik nauwelijks gevoel had in mijn benen. Ik moest persen op het moment dat ik een wee had. Jammer genoeg voelde ik dit ook bijna niet meer. De gynaecoloog zei: "Ik waarschuw je wel als je moet persen''.En daar gingen we dan. 2 keer 3 keer had geperst. Mijn man: ''Oh ik zie zijn hoofdje! Hij heeft zwarte haartjes!!''Ik moest lachen! Wat vond ik dat fijn om te horen, toen dacht ik direct oh dat wat ze zeggen over maagzuur tijdens de zwangerschap betekent dat je kindje veel haren op zijn/haar hoofdje heeft en dat klopt gewoon haha!Toen zag ik een schaar in de handen van de gynaecoloog.Ik: ''Wat gaan we doen??"Gynaecoloog: ''Ik heb je de verdoving al gezet, je hebt nog 3 keer om te persen en dan moet hij echt eruit komen! Want een te vroeg geboren kindje moet echt zo snel mogelijk komen''.Ik: ''Nee liever niet!''Gynaecoloog: ''Dan maak je maar heel kwaad haha! Het moet je lukken anders knip ik toch!''Ik: ''Dat gaat niet gebeuren! Ik kan dit!!''En ik perste nog 3 keer zo hard als ik kon. Gelukkig, dat was voldoende.

Om 2:30 uur is onze prachtige zoon Díaz Ritchi geboren. 1390 gram en 41,5 cm lang.Hij huilde heel goed toen hij geboren werd. Ook werd hij in een doorzichtige plastic zakje gelegd voor de warmte. Mijn man mocht eigenlijk pas als Díaz in het kamertje naast de verloskamer lag symbolisch de navelstreng doorknippen. Maar de gynaecoloog bleef heel rustig waardoor wij ook niet in paniek raakten. Ze zei: ''Zo papa, je mag hier en nu de navelstreng echt doorknippen!''Mijn man keek me aan en glimlachte enorm. Toen hij dit deed maakte gelukkig de verpleegkundige wat foto's met zijn telefoon.Nadat de navelstreng was doorgeknipt werd Díaz gebracht naar het kamertje naast de verloskamer. Mijn man ging mee, dit hadden we zo van te voren afgesproken.Toen was het nog wachten totdat de placenta loskwam. Ze zeiden dat dit ongeveer een halfuurtje zou duren.Helaas na een halfuur kwam deze nog niet los. Verpleegkundige: ''Als hij niet loskomt moeten we je naar de OK brengen en moeten we het operatief eruit halen.Ik: ''Nee alstublieft niet, ik ben al zo blij dat ik natuurlijk ben mogen bevallen, niet ingeknipt of ingescheurd ben en dan moet ik alsnog operatief geholpen worden? Duw maar iets harder op mijn buik!!"De verpleegkundige duwde nog een klein beetje op mijn buik en gelukkig kwam de placenta toen eruit. Ze vroeg of ik hem wilde zien.Dit wilde ik niet, maar wel gaf ik aan of ze hem wilde bewaren omdat ik wist dat mijn man hem wel wilde zien.

Mijn man en ons zoontje in de couveuse en de kinderartsen waren onderweg naar de IC Neonatologie. De verpleegkundige had mij gewassen en wat schone kleren aangetrokken.Ze zei dat iemand me meteen kwam halen als iemand beschikbaar was om me met mijn bed naar de Neonatologie afdeling te brengen zodat ik mijn zoontje kon zien.Ik wist dat ze het druk hadden.Helaas heb ik 3 kwartier in de verloskamer helemaal alleen gelegen. Wat voelde ik me die drie kwartier ontzettend alleen. Ik was net bevallen van een prachtig zoontje die direct bij me weggehaald werd. Niet kunnen aanraken, voelen, alleen maar 30 seconden kunnen bekijken. Op dat moment ging ik mezelf ook enorm schuldig voelen. Wat heb ik gedaan of waar heb ik het aan te danken dat mijn zoontje te vroeg geboren werd? Het risico dat hij het niet overleeft, een infectie krijgt waar artsen niets meer aan kunnen doen. Je voelt je ontzettend machteloos.

Na drie kwartier kwam mijn man op de verloskamer binnen en kwam naar me toe en gaf me een zoen. ''Wat hebben we een mooie zoon!'' zei hij. Hij heeft toen nog de moederkoek bekeken.Toen er een verpleegster kwam bracht zij mij in het bed en mijn man naar ons zoontje toe op de NICU (neonatologie) afdeling.Toen ik bij hem kwam en hem zag was ik direct emotioneel.. Ik kon hem heel even aanraken. Ik zag bijna niets van zijn gezichtje. Een zuurstofmasker op zijn neusje met een gek mutsje op zijn hoofd, bloeddrukmeter om zijn enkeltje, plakkers over zijn hele lichaam, infusen in zijn kleine armpjes, allemaal slangetjes op en rondom zijn lichaam en een ienie mienie luiertje om.We zijn een halfuurtje bij hem geweest en erna zijn we naar onze kamer gegaan op de kraamafdeling. Gelukkig kon mijn man elke dag tot mijn ontslag weer bij me slapen in het ziekenhuis.Direct op mijn kamer begon ik al met kolven. Wat een pijn ... Maar ik wist waarvoor ik het deed! Er kwam niet meteen veel uit maar elke beetjes hielpen. Na het kolven hebben we wat geprobeerd te slapen, we waren uitgeput.

8-9-20 8:00 uur. Wat gekolfd en melk langs gebracht bij onze kleine Díaz. Hij lag lekker te slapen. We hebben hem even weer aangeraakt en hij mocht in de middag met papa en mama buidelen (kangoeroeën). Dat vonden we erg spannend en we verheugden ons er enorm op.Om 9:00 uur hebben we de oma's&opa's, ooms en tantes en goede vrienden via facetime op de ipad gebeld. Met in mijn hand mijn telefoon een foto van Díaz voor het beeld gehouden, dat als ze op hadden genomen we trots vertelden dat ze opa/oma/tante/oom waren geworden zodat ze hem direct konden bekijken.Iedereen was super blij, trots en dat hij nu ook in goede handen was van artsen.Die hele middag hebben wij ontzettend veel bezoek ontvangen van familie en vrienden.Ook heel veel emoties kwamen los. Je mocht de afdeling maar op met 1 van de twee ouders en 1 persoon van de familie of vrienden. Handen moesten goed ontsmet worden en er waren geen sieraden of telefoons toegestaan.

Wij hebben die dag zelf ook nog een gesprek met de kinderarts gehad.Wij kregen elke week een keer een gesprek met de kinderarts over hoe Díaz zich ontwikkelde. Ook om vragen van ons te beantwoorden uiteraard. Ook kregen we elke week een keer gesprek met maatschappelijk werk vanuit de NICU afdeling. En dit was ook echt nodig, vooral voor mij. Ik was elke dag nog steeds bang om ons zoontje te verliezen. Zoveel onmacht, boosheid en verdriet had ik nog nooit in mijn hele leven gevoelt. En zo een gesprek elke week heeft me echt de dagen kunnen helpen doorstaan.

S'middags hebben papa en mama lekker mogen buidelen voor de eerste keer met Díaz. Oh wat vonden we het erg fijn om hem te voelen en aan te raken. Dit is huid op huid contact en dit is super fijn voor de kleintjes die te vroeg geboren zijn. Ze ruiken papa en mama heel goed en horen de hartslag van je waardoor ze lekker rustig zijn en slapen. Al het bezoek was pas laat weg, en na een heel hoop gedoe, frustratie met het kolven wat niet werkte zoals ik dat wilde gingen we laat slapen. Dit was de ergste nacht van ons leven. Je hoort allemaal baby's op de kraamafdeling huilen waardoor ik ook alleen maar in tranen was. Ik had geen buik meer, geen baby meer in mijn buik. Geen getrappel meer in mijn buik en mijn baby niet bij me. Ik kon mijn baby niet 24/7 bij me hebben, voelen, voeden, ruiken en knuffelen. Gelukkig hadden mijn man en ik heel veel steun bij elkaar en mochten we wel wanneer we dan ook wilden naar Díaz toe op de NICU afdeling. Bij elk beetje melk dat ik had gingen we direct naar hem toe om dit aan de artsen te geven zodat ze hem dit via zijn sonde konden geven.

Ik ben op vrijdag 13-9-19 ontslagen uit het ziekenhuis waardoor mijn man en ik gewoon weer thuis konden slapen.

Thuis slapen, douchen en eten is zeker fijn. Maar het liefste wilde ik 24/7 bij ons zoontje zijn. Wij woonden maar op 10 minuten afstand van het ziekenhuis, daarom vonden wij het Ronald Mcdonald huis geen optie. We wilden die plaats liever geven aan andere families die helemaal niet in de buurt woonden van het ziekenhuis.

Bij thuiskomst had mijn moeder een foto van Díaz zijn vingertje die in mijn hand lag uitgeprint, in een fotolijstje gedaan en op de salontafel gezet. Ik kon alleen maar brullen op dat moment maar wat een lief gebaar.