ik heb nu nog de naweeën van alles

Na 13,5 jaar heb ik soms nog steeds de naweeën van de dag dat mijn zoon werd geboren. De week ervoor zal ik nooit meer vergeten, de week erna ook niet! Maar van de bevalling heb ik nu nog gewoon een zwart gat. De film van na de bevalling kan ik niet kijken want toen sloop denk al de breuk tussen mij en mijn ex erin. 

4 jaar na zijn geboorte ben ik gescheiden van zijn vader. Het is absoluut niet de schuld van mijn zoon of wat dan ook het was gewoon op tussen mij en mijn ex. Ik had zijn steun nodig maar die kreeg ik niet. 

Ik zal uitleggen hoe bij mij de postnatale depressie is begonnen, met daarop denk een gewone flinke depressie... 

Michel lag al even dwars in mijn buik dus we waren door gestuurd naar de gynaecoloog. Deze afspraken deed ik eigenlijk ook allemaal alleen, Mijn ex vond het niet de moeite waard om vrij te nemen van zijn werk. Op een dinsdagavond lag ik op bed en mijn ex was aan het werken. Ik voelde mijn benen niet meer dus belde mijn moeder. die stelde voor dat ik het ziekenhuis zou bellen ik was toen al 38 weken zwanger. Ik was moe en kon niet meer door de pijn. Na wat onderzoeken vond de verloskundige van ziekenhuis die concerteerde dat Michel goed lag. dat ik maar naar huis moest gaan want ik zou te moe zijn om te bevallen en ik moest toch de volgende ochtend naar de gynaecoloog dus hij mocht maar beslissen. Ik had wel al 2 cm ontsluiting maar met al een kind is dat vrij normaal. 

De volgende ochtend ging ik met mijn vader en Eline weer naar de gynaecoloog, die was boos zo boos ik dacht eerst op mij maar nee hij was boos op de verloskundige dat zij mij naar huis had gestuurd want al zou zij wel de weeën zijn gaan opwekken had  mijn lichaam de kracht gevonden om te bevallen. Michel lag nog goed dus de gynaecoloog wilde nu door pakken. Aangezien het bijna kerst was mocht ik kiezen voor het weekend of na het weekend bevallen. Ik wilde voor het weekend want anders zat je nog met de kerst. En die stress wilde ik ontlopen. Helaas was alles minder waar. Ik had gezegd tegen zowel mijn ouders als mijn ex schoonouders dat wij dat jaar geen kerst gingen vieren ivm de bevalling. Nou dat is mij dus niet in dank afgenomen. De avond voor de bevalling kwamen mijn ex schoonouders langs en vertelde mij wel even hoe zij erover dachten. Mijn ex hield zich afzijdig en aan de andere kant van de woonkamer en eetkamer. De dag van de bevalling deed hij wel zijn best. Na 8 uur werd Michel geboren. Alleen weet ik niks meer echt niks meer en mijn ex hoefde ik ook niks te vragen hoe de bevalling was geweest want hij kon het zich niet herinneren. Ik had op laatste moment een prik in mijn benen gehad en daardoor je soort van high wordt. op de film zit hij ook afgeblust op een stoel en aait zijn moeder zijn hoofd. omdat ik in de avond was bevallen moest ik nacht blijven slapen. Ik lag met nog iemand op de kamer. Haar baby huilde de hele nacht MIchel sliep als een blok. De eerste dag thuis was wel fijn. kennissen waren langs gekomen en die hadden gekookt. Die nacht wilde Michel niet slapen, ik was moe en voelde mij niet goed ik wilde gewoon even slapen. Toen ik mijn ex wakker maakte zei hij ja hallo ik heb gister een zware dag gehad zij hebt alleen maar op dat bed gelegen. Ik was in schok dit had ik niet voor ogen die had ik niet verwacht. eerste kerstdag zag ik de ware aard pas echt van mijn ex schoonfamilie. Ik had gezegd dat Eline lekker thuis binding met Michel. Maar mijn schoonmoeder had bedacht dat mijn ex haar nieuwe laptop die dag moest installeren en Eline mee moeste nemen. Van af dat moment ging het alleen maar berg afwaarts. Ik ontkende dat ik depressief was maar kwam op einde alleen maar mijn bed uit voor de kinderen en deed mijn dagelijkse kunstje.

 Nu naar ruim 13 jaar heb ik soms nog dagen dat ik mij zwaar moedig voel en echt heel weinig kan hebben van de kinderen, dan denk ik alleen maar negatief en komt er niks normaal uit mijn handen en kan ik mij niet tot nauwelijks zetten tot het huishouden, afspraken en koken. Ik doe het wel allemaal maar het kost mij dan veel meer moeite en de rede dat ik het dan doe zijn toch de 5 kinderen die mij nodig hebben. Dus in zekere zin zijn hun mijn redding en mijn kracht om door te zetten. Zonder hun zou ik nu nog steeds in bed liggen en niet vooruit te branden zijn. Ik heb ook altijd gezegd bij de laatste 3 bevallingen hoe ik het wilde en wat ik juist niet wilde. Gelukkig heeft mijn vriend mij daar goed doorheen geholpen. Maar de pijn en het hele bindingsproces heeft zijn sporen na zoveel jaar nog echt wel achter gelaten.