Een perfecte bevalling in een normaal ligbad

Mijn zwangerschap verliep fantastisch. De kleine deed het goed, er waren geen complicaties en ze was aan het einde perfect ingedaald. Op 11 juli 2020 was ik uitgerekend, maar Kevin durfde in december al de datum te voorspellen waarop ze geboren zou worden: 17 juli. En dat is dus nog uitgekomen ook!

Toch was ik rond de uitgerekende datum enorm ongeduldig en probeerde ik van alles om de bevalling op te wekken. Niets hielp. Op 15 juli liet ik me nog strippen, maar dat leverde niets op. En op 16 juli had ik ‘s middags nog een controle in het ziekenhuis, omdat ik de 40 weken al was gepasseerd. Ons meisje deed het nog steeds goed in mijn buik. Na de controle ging ik snel naar de wc, want ik voelde veel nattigheid. Wat bleek: mijn vliezen waren gebroken! Wij gingen vlug naar huis om de verloskundige te bellen! Mijn vliezen waren om 16:00 uur gebroken en ik belde mijn verloskundige ongeveer 20 minuten later. Ze vroeg me naar de kleur van het vruchtwater en dit was gewoon helder. Ik had nog geen weeën en ze zou een paar uur later nog eens bellen. Zo gezegd, zo gedaan. Rond 19:30 uur belde ze weer en vroeg hoe het ging. Ik had af en toe een lichte wee, maar verder ging het goed. We spraken af dat de verloskundige tussen 20:30 en 21:00 uur langs zou komen.

Om 20:45 uur was ze er. Ze observeerde mij en af en toe had ik een lichte wee, maar deze hoefde ik niet weg te puffen. Daarom zei ze dat we moesten gaan slapen en dat ze ons dan die nacht wel zou horen als het verder gevorderd was. Ik wilde poliklinisch bevallen in bad. We keken eerst nog een beetje tv. Kevin ging rond 22:00 uur douchen en ik zou daarna gaan. Toen hij onder de douche stond, ging ik timen. De weeën namen namelijk toe en werden ook heftiger. Bijna een uur lang was ik aan het timen en steeds zat er minder dan 5 minuten tussen de weeën. Maar ik vond dat het nog meeviel en wilde eigenlijk gewoon gaan slapen. Kevin dacht daar anders over, want hij had geleerd: als er minder dan 5 minuten tussen de weeën zit, moet je bellen. Hij ging de verloskundige dus bellen en zij kwam al snel. Op het moment dat ze binnenkwam, zat ik onder de douche de weeën weg te puffen. Het warme water was heel fijn. Nadat ik uit de douche was gekomen, toucheerde de verloskundige mij en zat ik op 3 centimeter. Netjes! Ze stelde voor om nog even een kopje thee te drinken en daarna zouden we naar het ziekenhuis gaan.

Rond 00:45 uur waren we in het ziekenhuis. Er was één kamer met een bevalbad, maar deze was bezet. Daarom kregen we een kamer met een normaal ligbad. De verloskundige had gezegd dat ik daar in zou mogen bevallen als me dat zou lukken. Dit was een grote wens van mij. Ik begon onder de douche om mijn weeën op te vangen. Heerlijk ontspannen zat ik zo een halfuur onder de douche, in mijn eigen bubbel. Na een halfuurtje ging ik er onderuit en nam ik plaats op een yogabal. Even later ging ik weer in bad. Zo wisselde ik steeds af tussen bal, bad en lopen. En dit ging goed. De weeën werden intenser, maar ik bleef kalm en rustig en paste de hypnobirthing technieken toe die ik had geleerd. De verloskundige was stil en liet mij helemaal in mijn bubbel blijven. Toen ik op 8 centimeter zat kon ik nog lachen om grapjes die Kevin maakte! Op het moment dat ik op 10 centimeter zat, pufte ik al een hele tijd mijn weeën weg op de bal. Ik wilde hier ook heel graag op blijven zitten, veranderen van houding was heel vervelend, hoewel ik wel wilde dat Vesper onder water geboren zou worden. De verloskundige had wel door dat ik volledige ontsluiting had en stelde voor om dit te controleren. Maar daarvoor moest ik op bed. De verloskundige gaf aan dat ik daarna waarschijnlijk het bad weer in zou kunnen om aan de persfase te beginnen. Met heel veel moeite en hulp ben ik toen op het bed gaan liggen. De verloskundige wilde me toucheren, maar ik kon de weeën die snel achter elkaar kwamen, niet goed opvangen op mijn rug. De verloskundige zei dat ik dan op mijn zij mocht draaien. Dus dat deed ik. Toen ze voelde, gaf ze aan dat ik inderdaad op 10 centimeter zat, maar dat er nog een randje zat dat ze weg kon masseren tijdens een wee. Maar dan moest ik wel tegelijkertijd mee persen. Zo, dat was heftig! Het lukte me niet in één keer, omdat het zoveel pijn deed wat ze deed. Ik lag te huilen als een baby en kneep Kevins hand helemaal fijn. Gelukkig coachte mijn verloskundige mij hier heel goed bij. Ze moedigde me aan om even door de pijn heen te duwen, zodat ik gelijk het bad in mocht. En het lukte! Gelijk mocht ik het bad in. Dit was heel fijn. Als er een perswee kwam, mocht ik mee gaan duwen. Kevin was hierbij ook een hele grote steun. Hij liep steeds naar de kraan om het doekje dat in zijn handen lag waar ik met mijn voorhoofd op steunde weer koud te maken. Echter was ik in het begin niet helemaal slim bezig: ik probeerde mijn persweeën op te houden! Gelukkig ging het steeds beter. De verloskundige controleerde regelmatig met de doppler de hartslag van de kleine. Maar zij deed het perfect: haar hartslag was de hele tijd constant! Wat een kanjer!

Het persen was heftig en intens, maar het ging goed. Er kwam steeds meer een oergevoel in me los en toen het hoofdje stond, werd dit gevoel nog sterker. Ik ging op mijn knieën zitten, perste nog een keer of drie, en toen was haar hoofdje eruit. De rest van het lijfje kwam er gelijk achteraan en ik pakte haar zelf aan! Dit was het allermooiste moment in mijn leven, tot nu toe! Het enige dat ik dacht was: “Wauw, 10000 maal wauw!” Daar was ze, onze lieve Vesper Joëlle! De navelstreng hing als een schoudertas om haar rechterschouder. De verloskundige haalde deze rustig eraf. Ik had haar onder haar okseltjes vast en keer naar haar terwijl ze al 1 vingertje boven het wateroppervlak had. Het was het mooiste dat ik ooit had gezien. De kraamverzorgster maakte er een prachtige foto van. Rustig haalde ik haar daarna naar het wateroppervlak en bracht haar naar mijn borst. Ze ging niet direct huilen, zo ontspannen was ze, zoals veel kindjes die onder water geboren worden. In plaats daarvan lag ze heel vredig rond te kijken. De verloskundige blies zachtjes in haar gezichtje en toen begon ze te huilen.

Het bad was klein waardoor het erg rood kleurde. De verloskundige dacht dat ik teveel bloed verloor en verontschuldigde zich terwijl ze een spuit oxytocine in mijn been zette. De placenta is vlak daarna op bed geboren en deze heeft ze laten checken door het ziekenhuispersoneel. Zij konden vertellen dat ik ongeveer 500 cc was verloren en de verloskundige heeft aangegeven dat de oxytocine dus eigenlijk niet nodig was geweest. Ik had namelijk ook in mijn geboorteplan aangegeven dat niet te willen.

Ook het feit dat de verloskundige het randje heeft weggehaald toen ik op 10 cm zat, vond ik achteraf gezien niet prettig. Ik had hierover niets in mijn geboorteplan vermeld, ik had namelijk geen idee. De verloskundige heeft het wel aan me gevraagd en ik stemde toe.

Toch was het echt de perfecte bevalling voor mij! Ik ben zo trots en ook heel blij met hoe alles is gegaan.