Ik had alles gelezen voor de bevalling, behalve over een keizersnede. Mijn bevallingsverhaal!

Mijn bevallingsverhaal, maak een kop thee en ga er maar even voor zitten! 

Toen ik de week van Halloween aantikte werd ik steeds nerveuzer. Ik was 10 november 2019 uitgerekend en please please please niet op Halloween. Omdat Halloween een feestdag is én een goede vriendin is die dag jarig. (Alsof ik dacht dat ik het voor het kiezen had.)

2 maart 2019 kwam ik erachter dat ik zwanger was! Na een half jaar proberen was het al vrij snel raak! Wat waren we happy. Ik heb toen gezegd dat ik denk dat ze dan 2 november komt! Dat gevoel had ik. En om 08:15 in ons eigen bed braken mijn vliezen. Op 2 november. Shitttt is dit plas??? Ruik eraan Les is dit plas of is dit vruchtwater?! (Lesley is mijn vriend) Het ruikt naar niks... nog een keer ruiken... nee dit is vruchtwater. DE. BEVALLING. WAS. BEGONNEN. 

Ik had nog geen weeën dus ik besloot op ons gemak nog het bed te verschonen te gaan stofzuigen. Iets met nesteldrang zeggen ze. Duurde niet lang hoor. Binnen het uur kreeg ik weeën en uiteraard RUGWEEËN. Nou ik kan je mededelen, dat is hel. Les belde de verloskundige en die was binnen een uur bij ons. Ik zat de weeën op te vangen onder de hete douche. Dit was het enige wat mij staande hield want de pijn werd uiteraard met de tijd heftiger.

Toen ze eenmaal langs was geweest rond 10.00 had ik een vingertopje ontsluiting en zei ze dat het allemaal netjes volgens plan liep. Als het zo doorging kwam ze rond 18.00 weer terug voor een check up! 

Rond 12 uur hield ik het niet meer en kon geen fijne houding meer vinden en was het echt tranen van de rugweeën. Ik vroeg of Les de vk kon bellen maar hij vond dat we naar haar moesten luisteren en dat ik nog even moest volhouden. VOLHOUDEN? Ik lig hier te creperen! Ik zei niks en ik was voor mijn doen zeer rustig. En dat ben ik vrij weinig. Na zeuren belde hij toch en kwam ze rond een uur of 2 half 3 en had ik al 3-4 cm ontsluiting! JIPPIE! We mochten vertrekken naar het ziekenhuis. 

Eenmaal aangekomen wist ik dat ik beter zo snel mogelijk om een ruggenprik kon vragen want ook dat kan nog een uurtje duren voordat hij wordt gezet. En blijkbaar wordt een ruggenprik na 8 cm absoluut niet meer gezet. Bij sommige ziekenhuizen zelfs al niet meer na 6 cm ontsluiting niet.

Ah fijn. Waar was ik? Ruggenprik. Ik ben als de dood voor naalden maar er waren zulke fijne mensen in het ziekenhuis dat ik inclusief weeën in mezelf gekeerd zelfs nog een grapje met ze maakte en hup de ruggenprik zat er in en werkte. Heeeerlijk. Ik kwam weer helemaal bij. Maare niemand vertelt je over de misselijkheid! Bakje na bakje volgespuugd maar dat boeit je op dat moment echt niet.

Om de zoveel tijd keken ze naar de ontsluiting en hielden ze ons dochtertje haar hartslag goed in de gaten. Ik kreeg rond 4-5 uur 5 cm ontsluiting en wat daarna gebeurde had ik nooit verwacht. Eigenlijk zit je na de pijnstilling te wachten op het moment dat ze zeggen Ja! Het is zover! Je mag gaan persen!!! Je hebt volledige ontsluiting. Maar dat gebeurde niet...

Na de ruggenprik zwakte mijn weeën zo ver af dat ze bijna verdwenen. Mn lichaam vond het wel goed zo. Maar als je vliezen zijn gebroken moet de baby er binnen 24u toch echt uit. De weeën opwekkers werden toegediend via mijn infuus en op de monitor zagen ze dat erg weinig gebeurde. Ophoging na ophoging van de weeën opwekkers bleek dat mijn ontsluiting bleef hangen op 5 cm. Om 22.00 wilde ze de laatste check doen en als het dan nog niet verder was dan moesten ze kijken voor een “alternatieve oplossing” 

Alternatieve oplossing? Waarom zei ze niet gewoon keizersnede? Ze ging in spoed overleg en ondertussen belde mijn vader of hij nog even langs kon komen. Ja hoor ik zit hier toch nog wel even grapte ik. Net voordat mijn vader de verloskamer in liep kwam de arts terug met het nieuws...

Het wordt een keizersnede, de operatiekamer wordt gereed gemaakt en we verwachten dat je binnen een uurtje geopereerd kan worden. Op dat moment liep mijn vader binnen en van schrik begon ik te huilen dat het idee van een keizersnede nooit in me op was gekomen. 

Er kwam een andere vrouw plots de verloskamer binnen, de OK is gereed je mag direct mee. Direct mee?! Maar ze zeiden een uurtje? Onze dochter haar hartslag was lastig te beluisteren en dit hadden ze ook geprobeerd via een dopje op haar hoofd en dit was mislukt. Omdat ze haar niet meer goed in de gaten konden houden zat er dus spoed achter. Ik heb hiervan geen stress gehad en dit hadden ze zo netjes uitgelegd zonder drama dat scheelde een hoop.

Maar voor ik het wist werd mijn bed van de rem gehaald en werd ik naar de OK gereden. Eenmaal boven ging mijn vriend de andere kant op met de verpleegster (zij was overigens de tante van een vriendin en dit was zo fijn een bekend gezicht om me heen te hebben). Nou, hup hun omkleden en ik werd ondertussen op een tafel getild en vastgebonden met klittenband aan mn armen. Ik was doodsbang. Dit zag er uit als een SAW horror scene. Ik was misselijk ÉN lag vastgebonden op een tafel in mn blote niksie alleen met zo’n ziekenhuis-ding aan. Een ploeg van minstens 6 personen om mij heen en mn blik kon niet afwijken van de deur want ik wilde mijn vriend bij me.

Eenmaal omgekleed in hun blauwe OK pak inclusief mondkapje kwamen ze weer naast me staan. Moet ik foto’s maken??? Vroeg ze. uh Ja! Ik had blijkbaar mn telefoon al aan een van hun gegeven. Ik had er verder helemaal niet bij stilgestaan. De operatie duurde ongeveer 45 minuten en op 2 november 2019 om 23:36 kwam Isabel Chloé ter wereld. 3316 gr en 49 cm lang. Ik was dolgelukkig. Wat was mn kindje mooi. Ze werd op mn borst gelegd met een warmte deken eromheen en vlak erna ook even apart bij Les. Ik vond het zo fijn dat ze hem er zo bij betrokken. 

Dit moment was het mooiste moment ooit! Ook al was het een keizersnede geworden, je baby voor het eerst zien is het mooiste wat er bestaat. De clichés zijn waar. 

Eenmaal erna was het pas heftig. Ik kreeg de bibbers en kon niet stoppen met shaken. Ik was nog steeds misselijk en moest nog steeds spugen. Blijkbaar was ik iets teveel bloed verloren waardoor ik de uren na de bevalling er als een zombie bij zat. Ik voelde me even leeg, moe, misselijk & dolgelukkig tegelijk. 

En raad eens, ik ben zo’n type die alles doorspit het hele internet. Bevallingsverhalen op YouTube bekeken. Inknippen & uitscheuren ik had alles gelezen. Maar het artikel met keizersnede, juist die sloeg ik telkens over. Ik had zo ingebeeld dat het via de natuurlijke weg zou gaan. Maar uiteraard kan je een bevalling niet plannen!

Spoiler voor zwangere vrouwen: de pijn vergeet je niét.

Sidenote: Ik heb ranzige details eruit gelaten. 

Conclusie: bevallen doet AU. Baby zien = HEMELS, GELUK, LIEFDE, TRANEN VAN BLIJDSCHAP. 

Dus het is het écht waard. Bang mag je zijn. Dan kan het alleen maar meevallen denk ik. Plus, als je je kleine frummeltje in je armen hebt, dat intense gevoel van liefde overheerst. 

En die liefde, dat gevoel... is nooit meer weggegaan. 

ISABEL CHLOÉ • 02-11-2019