"Ik ging van een zelfverzekerde jonge vrouw, naar een hoopje ellende". - Bevallen na een doorgemaakte angststoornis.

Als ik mezelf zou moeten omschrijven hoe ik 5 jaar geleden was als persoon, dan zou ik zeggen dat ik een "typische" 20 jarige was. Onbezorgd, zelfverzekerd, altijd vrolijk, lekker gek. Ook ging ik voor het eerst op mezelf wonen, ik vond het heerlijk om mijn eigen ding te kunnen doen..

Tot ik in juli 2017 mijn huidige vriend Martijn leerde kennen, en in juni het jaar daarop beviel ik van onze dochter Macey. Een prachtig jaar, dat zeker. Maar zo'n grote verandering in ons leven. Ik ging van een zelfverzekerde jonge vrouw, naar een onzeker hoopje ellende. Ik herkende mezelf niet meer. Deed ik het wel goed? Is dit het nou, waar iedere ouder het over heeft? Oh, en ik controleerde Macey het liefst elke minuut. De hormonen gierde door mijn lijf. Ik dacht dat het er allemaal bij hoorde. Maar nee.. Ik liep een angststoornis op. Ik ging zowel lichamelijk als geestelijk steeds verder achteruit. Ik at slecht, dus ik viel af. In mijn hoofd maakte ik mezelf helemaal gek. Ik kreeg steeds meer lichamelijke klachten; hartkloppingen, hoofdpijn, benauwdheid. Ik voelde me vaak opgejaagd, en kreeg de ene hyperventilatie aanval naar de andere. Ik durfde het huis niet meer uit, zei alle afspraken die ik had af, en vermeed het liefst elk contact met de buitenwereld. Elke ochtend was een hell, en daarom ging ik de avond ervoor al slapen met het idee "morgen weer hetzelfde verhaal". Overgeven, duizeligheid, elke ochtend wanneer ik alleen was belde ik in paniek iemand op, of ze me alsjeblieft konden komen helpen. Snakkend naar adem soms, ik heb vaak gedacht dat het "mijn einde" was. Ik werd zelfs obsessief bang voor een hartaanval. En maakte mezelf wijs dat mijn hart niet oké was. Maar het was "gewoon" een angststoornis. Zo goed als ik ooit alleen kon zijn, ik kon het nu niet meer. Ik liep als een kip zonder kop door het huis. Hopend dat die paniekaanval snel weer af zou zakken. Ik wilde er voor Macey zijn, ze was tenslotte nog maar een baby. Maar ik kon het op dat moment niet. Ik vond het vreselijk.

Ik heb uiteindelijk super veel gehad aan de therapie die ik gevolgd heb. Cognitieve gedragstherapie. En mede dankzij een positieve mindset ben ik er zoveel sterker uit gekomen. Je mindset is echt alles!

Macey is nu twee, en ben ik vorige maand bevallen van ons tweede wondertje Noah. Hoe ik dit ervaren heb? Héél positief! Al was deze zwangerschap iets zwaarder dan de eerste, logisch natuurlijk met een rondlopende dreumes. Ik merkte wel dat ik sommige "kwaaltjes" wel sneller opmerkte, en moest me dan dwingen er niet door in paniek te raken. Ergens vond ik het best spannend weer te bevallen. Kan ik het wel? Overleef ik dit wel? Die gedachten heb ik zeker gehad. De bevalling werd ingeleid met 39 weken + 3 dagen ivm hevige pijn bij de nieren en slecht kunnen plassen. Ik ben zonder angstgevoelens de bevalling in gegaan, en in anderhalf uur tijd werd Noah geboren. Zonder pijnstilling, geheel op eigen kracht. Ontzettend trots op mezelf, en mijn lichaam dat me deze keer niet in de steek heeft gelaten.

Nu 5 weken verder, en het gaat goed met me, met ons. Noah doet het goed, en Macey is een mega trotse zus! Ik kan alles wat meer "loslaten", en zo veel meer genieten van het mama zijn dan toen, maar ook gewoon weer "Judith" zijn. Maar dan twee kindjes rijker.

Ik hoop via deze weg meerdere mensen te kunnen helpen met mijn verhaal. Een angststoornis is niet blijvend. Ooit komt het goed, geloof daarin! Zolang je maar vertrouwen krijgt in je eigen lichaam, en die positieve mindset is the key!

 Je kunt me volgen op Instagram

Of natuurlijk hier op Mamaplaats! 

Liefs, Judith.