Ik dacht: Mijn kind is onthoofd..

Zoals ik in mijn eerste blog heb aangegeven, was de eerste bevalling niet zo prettig verlopen. De titel klinkt erg luguber, maar in mijn beleving was dit gebeurd. Ik begin even bij het begin. De bevalling begon heel vlot:

Tot en met 36 weken heb ik mijn danslessen gegeven en toen begon het verlof. Ik kon geen rust vinden, ik moest elke dag iets doen, tot ik 38+3 weken was. De hele dag heb ik op de bank liggen slapen, ik kon niet wakker blijven. Na het koken ging ik mijn zus haar advies opvolgen: kijk een keer naar TLC say yes to the dress, Dat is leuk en ontspannend! " Ik zat de intro te kijken en ineens plaste ik in mijn boek, maar ik was niet aan het plassen. He?? Snel ten ik naar de wc en roep ik:" uhmm.. Mijn vliezen zijn gebroken.." 

De verloskundige was gebeld en 20 min later was zij aanwezig. Het kan nu nog 24u duren voordat er iets begint. Oké prima, we wachten af. 2 uur later was het zover: ik had om de 3 min weeën en 4cm ontsluiting. Rustig vertrokken we naar het ziekenhuis. Daar aangekomen verliepen de ontsluitingsweeën heel geleidelijk. Na 2 uur mocht ik gaan persen, ik zat op 10cm ontsluiting. Tijdens de persweeën had ik nog steeds een weeënstorm.. Oké dit is topsport! " dacht ik nog. Na 10 min persen was er nog niets gebeurd. Intussen begon ik al aardig van de wap te raken. Ik was zo gefocust op het persen, dat ik niet door hen gehad dat er in de tussentijd bloed is afgenomen van de baby haar hoofdje. Na 1 uur kwam toch een arts-assistente kijken, want de weeënstorm bleef doorgaan, ik moest persen, maar dat mocht niet. Het enige wat ik te horen kreeg was: de baby heeft nu nog niet zo'n zin om eruit te komen, dus je mag nog niet persen! " Geen zin?? Kom er nu toch maar eens uit, want dit doet verdomd pijn!" was mijn gedachte. 

Uiteindelijk bleek dat de baby verkeerd lag, ze was een sterrenkijker. Haar hartslag werd steeds minder en er moest nu actie ondernomen worden. Oké Saraya, we gaan nu de vacuümpomp gebruiken, als dit niet lukt wordt je meteen naar de OK gereden voor een spoedkeizersnede. Laten we nu maar gaan, snijdt haar maar uit mijn buik, ik ben uitgeput! " zei ik. Nee, we gaan nu eerst de vacuümpomp gebruiken. Als ik zeg persen, ga je persen en wordt je meisje geboren.. Persen!" ik perste en voelde de baby naar voren schuiven en ineens PATS!!! Zie ik de klem wegschieten en vliegt er bloed in het rond. De hele bevalling had ik nog niet gegild, maar er kwam een oerkreet uit me.. Dat moet de hele verdieping gehoord hebben. Ik riep: NEE ZE IS ONTHOOFD! " verpleegkundigen probeerden mij te kalmeren en ik moest nog 1x persen. In een paar tellen lag ons meisje op mijn borst.. Ik was compleet in shock. Wat is er gebeurd? 

Uiteindelijk heeft de bevalling ruim 7 uur geduurd, waarvan 3 uur een weeënstorm van persweeën. Ik weet oprecht alleen nog het moment van de vacuümpomp, ik was te ver weg. Na de bevalling kreeg ik alleen maar complimenten: je hebt het ontzettend goed gedaan, 90% was jij, 10% hulp van ons. " ik kon er niks mee.. Het heeft ruim 6 weken geduurd voordat ik een band voelde met ons dochtertje. Ik was heel beschermend naar haar, maar voelde niks. Ik was dankbaar dat zij kerngezond was, maar ik voelde verder niks. Gelukkig na 6 weken begon ik haar te begrijpen. Welk huiltje voor wat was en kwam er een rust over mij heen. Ik kon voor mezelf zeggen dat de bevalling traumatisch was en nu kon ik het een plekje gaan geven en het belangrijkste: genieten van ons meisje.

Ik wist niet wat een sterrenkijker was en kon na de bevalling lastig verhalen vinden van moeders die hetzelfde hebben meegemaakt. Daarom wil ik mijn verhaal delen, wie weet kan ik een moeder op deze manier helpen dat je niet het gevoel hebt dat je dit alleen hebt doorstaan. Er was veel begrip voor mijn verhaal, maar echt snappen deed mijn omgeving het niet, omdat ze het niet hebben meegemaakt. 

Na 3 jaar heb ik inmiddels een tweede bevalling gehad en dit was een hele snelle, maar het belangrijkste voor mij: een positieve ervaring.