Ik dacht dat die derde een eitje zou zijn..

6-12-16, de dag dat ik uitgerekend was. 40 weken zwanger, ik had het weer helemaal uitgezeten. Om 10uur hadden we een afspraak bij de verloskundige. Ik wist dat ik een inwendig onderzoek zou krijgen om te kijken of er al iets gebeurde down there.
Voor het eerst in die 40 weken liep het spreekuur wat uit. En ik was bloednerveus, waarom geen idee. Na 20 minuten wachten waren we aan de beurt. De nodige controles werden uitgevoerd. Bloeddruk en hartslag waren prima, dus hup de tafel (of hoe noem je dat ding?) op. Eerst kreeg ik een echo om te controleren of er nog genoeg vruchtwater was. Ook dit was allemaal prima. Nog even aan mijn buik voelen. "Ja hoor, 8 pond" hoor ik haar zeggen. Toen het inwendige onderzoek.. Heerlijk akward altijd als je je broek naar beneden doet en er even een hand in gaat.. En dat terwijl je partner in volle glorie mee kan genieten.. Maar goed.. 3 cm ontsluiting had ik al en mijn baarmoedermond was al wat verweekt en niet stug meer. Nou 3 cm voor niks, dat begint goed. "Als je wilt kan ik je nu strippen" zei ze, terwijl haar hand nog in mij zat. "Eehhh.." Jeetje daar had ik eigenlijk nog niet over nagedacht.. Het zweet brak me een beetje uit en ik keek Sonny aan. "Wat wil jij?" vroeg ik. Nou zonder te aarzelen zei hij gelijk dat we dat moesten doen.. Zo gezegd zo gedaan. Ik was echter nog nooit gestript. Erg fijn voelde het niet, heel ongemakkelijk. Maar pijn deed het niet echt. Eindelijk mocht die hand uit mn foef, ik verloor meteen wat bloed. Ik voelde me vies en wilde eigenlijk meteen douchen. De kans was 50/50. Of ik zou alleen maar harde buiken krijgen of misschien zou het gaan gebeuren vandaag. "Vanmiddag bij jou op de koffie he" Zei de verloskundige nog toen we weg gingen.

Eenmaal thuis ben ik meteen gaan douchen. Mijn buik was er wel wat van slag van. En ik had inderdaad harde buiken. Na het douchen moest en zou ik de kerstboom optuigen. Sinterklaas was nu weg en ja, misschien komt de baby, wanneer moet ik het dan anders doen?
Sonny had alle kerstspullen van zolder gehaald en ik begon de boom op te tuigen. Toen mijn jongens uit school kwamen hebben ze me nog even geholpen. Daarna heb ik nog een buikfoto gemaakt. Dat deden we iedere dinsdag, want dan was ik weer een week verder gegroeid.
Ik plofte vervolgens met een kop thee om onze loveseat. Zo.. rust! Nou dat duurde niet lang.. Er klonk echt een mega doffe klap in mijn buik, alsof er een ballon knapte. Ik wist gelijk wat er aan de hand was.. "Shiitt.." zei ik. Son vroeg wat er was.. "Mijn vliezen zijn gebroken!" Ik rende gauw naar boven want het vocht liep al langs mijn benen. Ik heb me in de douche uitgekleed en ben gaan douchen. Ik voelde meteen al lichte weeën opkomen en besloot ze even te timen met een app die ik al had gedownload. Onder tussen was Son familie op de hoogte aan het brengen en werden de kinderen opgehaald door mijn moeder. Mijn vriendin die de bevalling zou gaan fotograferen werd opgetrommeld en ook de verloskundige was gebeld en onderweg.

Mijn weeën kwamen eigenlijk vrijwel meteen regelmatig, om de 2 a 3 minuten. De verloskundige kwam binnen met een stagiaire. Ze maakten meteen mijn bed klaar terwijl ik stond te douchen. Na een uurtje wilde ik graag weten hoe het er voor stond. Ik ging op bed en had inmiddels 5 a 6 cm. Ik was bang dat mijn fotografe het niet zou halen, ze moest helemaal vanuit Twente komen. Mijn weeën waren goed te doen, dus heb ze daarna op de rand van mijn bed opgevangen. Ik wilde eigenlijk liever weer gaan douchen, dus dat deed ik. Toen werd het water niet meer warm.. Het bleek dat onze ketel het begeven had.. Goed getimed! Sonny deed een poging maar kreeg hem niet aan de praat, dus er werd een monteur gebeld. Ondertussen had mijn stiefvader een elektrisch kacheltje gebracht. Het was namelijk ontzettend koud in huis.
Ik ging ondertussen weer op bed. De kraamhulp en ook mijn fotografe waren inmiddels gearriveerd. Mijn weeën waren zwak waardoor de verloskundige besloot een ambulance te bellen en me naar het ziekenhuis te laten gaan. Ik had bij mijn bevalling van Tyler veel bloed verloren dus ze wilde geen risico nemen. De ambulance moest vanuit Den Helder komen. Ik mocht me aankleden en moest naar beneden. Toen ik aangekleed was en uit bed moest stappen was er iets wat me tegen hield. Er kwam een wee. Dit was een perswee.. Oh nee dacht ik. Ik wil zo niet die ambulance in. Ik moest hem proberen weg te zuchten wat natuurlijk niet te doen was. Na overleg mocht ik mijn kleren weer uit en het toch thuis proberen.
Persen.. Datgene wat ik het ergste vind van de hele bevalling. Ik ben er nooit een ster in geweest. Mijn weeën bleven wederom zwak. Ik mocht het nog 2 persweeën proberen en moest anders alsnog met de ambulance mee, die inmiddels gearriveerd was. Ik wilde absoluut niet naar het ziekenhuis, dus haalde ergens een enorme oerkracht vandaan. Bij de 2e perswee stond zijn hoofdje. Wat deed dit pijn.. Maar nog 1 wee en hij was er! Het leek wel of het uren duurde voor deze week kwam.. Maar daar was hij. Ik gaf alles, echt alles wat ik had. Daar werd Jayce zijn hoofdje geboren. Maar toen hoorde ik niks en in 1 seconde ontstond er complete paniek. Jayce zat vast.. Zijn schouder bleef achter mijn bekken hangen. Voor mijn gevoel was iedereen aan me aan het trekken en schreeuwen. En ik wist niet wat er gebeurde. Ik moest mijn benen strekken en intrekken, dit werkte niet. Op mijn zij.. Nee ook niet. Op handen en knieën. "Je moet persen Melanie!!" werd er geroepen. Maar ik had helemaal geen wee.. Ondertussen moest er echt iets gaan gebeuren want anders zou Jayce dit nooit overleven.. De kraamhulp rende naar beneden om de ambulance broeders te halen. Ik hoorde hoe ze de trap op stormden. De stagiaire heeft uiteindelijk haar hand/arm langs Jayce zijn hoofd naar binnen gebracht en zijn schouder weten te draaien.. Ik heb tijdens dit hele gebeuren volgens mij de hele buurt bij elkaar geschreeuwd. Maar daar was hij.. 4080gr schoon aan de haak. Hij huilde meteen. En ik wist dat dat goed was.. Ik liet mijn hoofd in het kussen vallen en was compleet gevoelloos.. "What the fuck gebeurde er net??" Jayce werd onder mij door geschoven en ik mocht hem oppakken.. Jezus wat was hij mooi! Ik wilde keihard huilen maar er kwam niks.. Zo verdoofd was ik nog. Sonny was compleet in tranen.. Die arme vent maakt voor het eerst een bevalling mee en wat voor 1.
Wonder boven wonder heeft Jayce hier helemaal niks aan overgehouden. Zijn score was 9/10. Hij is alleen wat misselijk geweest en zijn hoofdje was wat gevoelig. Ik daarentegen wel. Ik was finaal uitgescheurd, maar gelukkig net niet een totale ruptuur. Binnen 20 minuten werd mijn placenta geboren en ik kon gehecht worden. De stagiaire ging mij hechten, en wat heeft ze dit fantastisch gedaan. Het duurde wel ruim een uur maar je ziet er gewoon niks meer van.
Mijn bekken waren al slecht. Ik liep natuurlijk al met bekkeninstabiliteit. En door deze bevalling werd het nou niet echt beter. Ik kon echt niks meer. Omdraaien in bed was al een drama.

Jayce is een voorbeeldige baby. Een prachtig ventje :)