Ik ben nog geen 38 weken zwanger!

De dagen na de opname in het ziekenhuis (zie mijn vorige blog) gaat het aardig. Ik merk alleen wel dat ik steeds meer vocht begin vast te houden. Maar tja, het is mijn eerste zwangerschap en dit erbij, toch? Donderdagochtend 29 november word ik echter wakker en krijg met moeite mijn ogen open. Ik ben geen ochtendmens, maar ik krijg ze letterlijk niet open. Vocht, mijn oogleden zijn helemaal dicht. In eerste instantie lacht mijn man mij uit, maar dan wordt de toon serieuzer. Dit is toch niet normaal? Is dit wel goed? Voor de zekerheid bellen we het ziekenhuis en we moeten even langskomen. Ach ja, dit hebben we de laatste weken wel eens vaker gehad. In verband met mijn diabetes nemen ze geen risico en willen ze met toch altijd even controleren, heel fijn. Ik neem een kleine tas met spullen mee, want ik hoef vast niet te blijven. Aangekomen in het ziekenhuis, moet ik meteen bloed prikken en urine inleveren. Maar dat laatste is een probleempje; het lukt gewoon niet. Desondanks mag ik naar het observatorium en daar wordt wederom naar een urinemonster gevraagd. Mede om te bekijken of ik eventueel een blaasontsteking of zwangerschapsvergiftiging heb. Ondertussen lig in aan de CTG en de baby doet het gelukkig goed. Ondertussen drink ik heel wat glazen water leeg en uiteindelijk lukt het om een klein beetje urine te verzamelen. En dan is het wachten, wachten, wachten... Het is inmiddels eind van de middag en ik wil wel weer naar huis. Maar dan wordt er toch nog een echo gemaakt; de baby doet het goed. Maar... ze denken dat ik (een beginnende) zwangerschapsvergiftiging heb; pre-eclampsie en ik moet blijven. Serieus? Wat een tegenvaller. Ik ben 36 weken zwanger en wil echt die 38 weken halen! Ik blijf toch geen 2 weken in het ziekenhuis? Aan de andere kant... wat nodig is, dat is nodig. Alles voor de gezondheid van de baby. Ik word naar een kamer gebracht en helaas is er geen 1-persoonskamer meer vrij. Gelukkig heb ik een hele lieve buurvrouw en we kletsen wat. Ook zij heeft zwangerschapsvergiftiging en kunnen heel wat informatie delen. Zij ligt er nog maximaal een week zegt zeg. We maken grappen, dat zij eerder zal bevallen en we hopelijk niet dezelfde naam gekozen hebben. Ondertussen is mijn man nog wat spullen uit huis aan het halen en gaat thuis rustig eten, ook voor hem was het een pittige dag.

Die middag en avond heb ik wat rugpijn en buikpijn. Ik heb, dat vind ik zelf tenminste, best een hoge pijngrens en zeur niet zo snel. Mede door diabetes en 5 insuline-prikken op een dag, krijg je vanzelf een hoge pijngrens. Maar deze pijn is niet fijn en ik druk op de bel. Ik krijg van de verpleegkundig een kruik. Het doet niets, ik kan niet liggen met zo'n harde kruik, maar vooruit. Het is goed bedoeld. Ik besluit een beetje op tijd te gaan slapen en rond 22:00 uur ga ik slapen. De slaap vatten lukt niet echt, ik kan niet lekker liggen en de buik- en rugpijn blijft. Later komt de gynaecoloog nog langs en ze hoort mij aan. Ze merkt dat het me niet lekker zit. Mede door de bloeding van afgelopen weekend ben ik angstig geworden. Ze zegt dat we voor de zekerheid nog een CTG gaan maken en daar lig ik dan, het is bijna 00:00 uur en ik lig alleen op het observatorium. De plek waar het overdag enorm druk is. Nu ben ik alleen en luister rustig naar de hartslag van de kleine. Heerlijk gerustgevend. Na ongeveer 30 minuten mag ik eraf en de gynaecoloog is tevreden. Prima CTG. Ik ga naar bed en probeer wat te slapen. Rond 2:30 uur word ik wakker van de buikpijn. Schijnbaar heb ik toch even geslapen; heerlijk! Maar deze pijn komt en gaat... Ik druk op de bel en de verpleegkundige geeft mij een warme deken voor mijn buik. Het zullen wel wat krampen zijn. Pas als ik uitleg dat de pijn komt en gaat, kijkt ze me vragend aan en geeft wat puf-oefeningen. Ik puf mee en dat helpt. Dan ineens bedenk ik me; 'zouden dit dan de weeën zijn?' Nee, ik ben nog geen 38 weken zwanger, dat was de grens. De verpleegkundige laat me alleen en zegt later wel even te komen kijken. De pijn blijft, maar ik probeer het weg te zuchten. Het lukt niet. Wederom bel ik de verpleegkundige en zeg dat de pijn erger wordt i.p.v. minder. Ze zit bij me op bed en ineens voel ik wat stromen... 'Eh, volgens mij zijn mijn vliezen gebroken'. De verpleegkundige bedenkt zich geen seconde, rijdt mijn bed naar de gang (mede om mijn kamergenote niet wakker te maken) en trekt de deken van me af. 'Ja, je vliezen zijn gebroken, je gaat naar de verloskamers. Neem nog even wat spullen mee'. Ik pak snel mijn bril, mijn suiker-etui en de telefoon. Ze rijdt me naar de verloskamers, seint wat collega's in en ik bel ondertussen mijn man. Slapend, maar toch ook weer wakker neemt hij op. 'Schat, je moet NU komen, het gaat beginnen!'. We wonen op ongeveer 30 minuten rijden, maar midden in de nacht zal dit vast minder zijn. Ondertussen gaat mijn ritje naar de verloskamers door en ik word op het verlosbed gelegd. De weeën zijn enorm heftig, dit gaat hard! Ik verbijt de pijn en kan me absoluut geen houding vinden op dit vervelende, harde bed. Er komt een gynaecoloog in opleiding om mijn ontsluiting te meten. Ondertussen komt mijn man binnen met koffer en maxi-cosi in de hand. Heel rustig geeft hij iedereen in de kamer een hand... Ondertussen puf ik de weeën weg. De gynaecoloog in opleiding mompelt wat en het lukt haar niet. Ze haalt de dienstdoende gynaecoloog erbij. Prima, niks aan de hand toch? Ineens krijg ik de vraag of ik wel eens van een dubbele baarmoeder heb gehoord. Een wat?! Nee, dat ken ik niet. Ze verwachten dat ik die heb, want ze voelen eigenlijk 2x ontsluiting. Links 3 cm en rechts 9 cm, met aan de rechterkant een hoofdje. Ik ben in shock. Hoe dan?! Hoe is dit ooit gemist?! Ik heb tenslotte al 100.000 echo's gehad i.v.m. mijn 'high risk' status. De gynaecoloog kent dit alleen uit de literatuur en bedenkt een plan. Er zit een soort tussenschot in de weg, en ik zal de baby er nooit via de natuurlijke weg kunnen krijgen. Ze willen dit tussenschot op de OK gaan weghalen. Mijn man heeft ondertussen een kort gesprekje met de gynaecoloog en geeft aan dat er geen risico genomen moet worden. Als het een keizersnede moet worden, dan is dat zo. Ze verzekert ons dat ze geen risico zal nemen en zal kijken wat het beste is. Aangekomen op de OK heb ik enorm veel pijn. De weeën volgen elkaar in no-time op. Ik krijg mee dat ze mee een kleine hoeveelheid morfine gaan geven, zodat de gynaecoloog me goed kan onderzoeken. Ik hoor '3,2,1 NU!' en ze onderzoeken me. Even later krijg ik te horen dat het niet gaat lukken. Het tussenschot is te dik en ze nemen geen risico. Het wordt een spoedkeizersnede. Goed, even schakelen. Ik word meteen rechtop gezet en krijg een ruggenprik. Het is allemaal heel vreemd, alles draait om mij en mijn baby, maar toch heb ik het gevoel dat ik sta toe te kijken. Het gaat allemaal zo snel, beslissingen worden voor je gemaakt... Als ik klaar lig, komt mijn man naast me zitten. De ruggenprik werkt meteen en het is een genot. Geen ondraaglijke pijn meer. Het gaat snel, om 5:06 uur wordt onze dochter geboren! Meteen verliefd. Helaas krijgen we haar maar kort te zien, want ze is erg slapjes en moet asap naar de kinderarts...

Wordt vervolgd...