Ik ben mama! VAN EEN TWEELING!

Het is maandag 17 mei als ik de 36 weken controle in het ziekenhuis heb. Dit is mijn laatste controle voor de inleiding die gepland staat op 27 mei. Ik heb sinds een aantal weken zwangerschapscholestaste ontwikkeld, oftewel extreme jeuk, en in combinatie met mijn gigantische buik slaap ik al een tijdje niet zo lekker.. 27 mei lijkt dan dus ook nog 10 jaar verder. Ik had dus ergens de hoop dat ze me deze week zouden gaan 'verlossen' maar helaas. De gynaecoloog is nogal stellig in haar mening dat ik het nog maar een weekje moet uitzingen. 

Mijn moeder is mee (ik mag en kan niet meer autorijden) en moet wachten op de gang, zodra ik haar zie moet ik heel hard huilen omdat ik het gewoon niet meer leuk vind. Maar ik heb geen keuze en moet dus nog 10 dagen volhouden. We gaan naar huis en ik probeer op de bank een beetje te slapen.

In de avond ga ik douchen, ik voel me helemaal niet lekker en hoop dat dit een beetje helpt. Als ik onder de douche vandaan kom voel ik een warme straal langs mijn benen lopen en het eerste wat ik denk is 'Oh mijn hemel, een nieuw dieptepunt.. ik kan mijn plas niet meer ophouden'.. Tot ik me ineens bedenk dat het ook wel eens vruchtwater kan zijn! Onbeschaamd ruik ik eraan want ik heb overal gelezen dat het een zoete geur heeft, maar als nieuwbakken mama to be heb ik natuurlijk geen idee en ruikt het naar niks voor mijn idee. Ik loop de gang op en blijf steeds druppelen dus word ik er toch wel steeds zekerder van dat het om mijn vruchtwater gaat. Ik roep naar beneden dat ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken en mijn man komt meteen naar boven en roept 'Nou dan gaan we!'. We bellen mijn ouders zodat die op ons hondje kunnen passen en daarna bellen we het ziekenhuis waar we direct naartoe moeten komen. 

Het is 20:30 en ik moet (hallo Corrie Corona) alleen naar boven in eerste instantie. Snel maak ik in de lift nog een foto van mijn buik, want dat kon wel eens de laatste zijn! En op de afdeling aangekomen mag ik meteen naar een kamer. Hier word gekeken of het inderdaad vruchtwater is, dat blijkt zo te zijn. Ik word weer aangesloten aan alle monitoren en moet wachten. 

Een half uurtje later komt de verpleegster terug de kamer in met de mededeling dat het ziekenhuis vol is en ik niet in Hoorn kan bevallen. Ze gaan er vanuit dat mijn kindjes nog op de kinderafdeling terecht komen omdat ze prematuur geboren zullen worden en die is helemaal propvol.. En nu? Ze gaan zoeken naar een ziekenhuis waar wel genoeg plek is. Ik mag mijn man bellen dat hij naar boven mag komen om samen te wachten wat er nu gaat gebeuren. 

Ze komt snel terug met het nieuws dat ik naar Zaandam word overgeplaatst. Het grappige hieraan is, is dat ik niet zo tevreden ben geweest met het verloop van mijn zwangerschap in Hoorn en eigenlijk helemaal geen gerust gevoel had om daar te moeten bevallen. Mijn vader, techneut als dat hij is, is op Google gaan zoeken en kwam met het nieuws dat ik moest aangeven dat ik naar Zaandam wilde overstappen omdat ze volgens Google daar de beste kraamafdeling hadden. Ik heb ervoor gekozen om dit niet te doen, ik was inmiddels al ruim 35 weken zwanger maar nu was het toch een soort eind goed al goed.. Thanks pap! 

Eigenlijk moet ik met de ambulance, maar deze had ik al van mijn bucketlist af kunnen strepen dus ik smeek nog net niet of ik alsjeblieft samen met mijn man gewoon met onze eigen auto mag onder het mom van 'ik beval heus niet bij het tankstation op de A8'. Gelukkig mag het, op eigen risico dat dan wel maar dat vinden we prima. 

We komen om 23:30 uur aan in Zaandam, het is even zoeken waar we naartoe moeten maar uiteindelijk worden we opgehaald door een verpleegkundige van de afdeling. Ik word in een rolstoel gereden en in een flits zie ik op de deur een briefje hangen waarop staat dat er twee mensen aanwezig mogen zijn bij een geboorte. HUH?! Ik zal het wel niet goed gezien hebben denk ik nog en denk er verder niet meer aan. 

Ook in Zaandam moet ik weer aan de CGT. Echter zijn de baby's er net zoals hun moeder totaal klaar mee en laten zich slecht monitoren. Om 4 uur in de nacht vraag ik of we alsjeblieft even rust mogen hebben. We zijn kapot en ik moet plassen. Slapen lukt niet echt maar het is al lekker dat we even rust hebben. Om half 7 begint het circus echter weer opnieuw en word ik weer aan de CGT gelegd. Er word meteen ook uitgelegd dat ze de bevalling zo lang als mogelijk tegen zullen houden en dat ik niet meer naar huis mag. Hoewel ik dat nieuws ergens al had ingecalculeerd valt het me toch zwaar en lig ik wederom alleen in een ziekenhuis. Ik bel mijn moeder, huilend.. Ze belt naar de afdeling en mag toch langskomen van de nachtzuster mega lief! Ze blijft tot een uur of 12 middennacht en ik voel me weer een beetje beter. 

Dat van die twee personen bij de bevalling klopt dus wel. In Zaandam is een ander beleid als in Hoorn. Dit betekend dat mijn moeder dus aanwezig mag zijn bij de geboorte van de tweeling. Ik ben zo blij met dit nieuws! 

Inmiddels is het alweer woensdagochtend. Mijn man is er, we zijn een spelletje aan het doen maar ik voel me helemaal niet lekker en kan mijn aandacht er niet bijhouden. Nog geen uur later denk ik dat ik weeen heb. Ik heb gelijk, het is begonnen!! YESSSS, we gaan beginnen! Toevallig stapt ook mijn moeder net binnen, wat een timing! 

Rond de klok van 17:00 uur zijn de weeen echt al heftig, ik word naar een verloskamer gebracht. Er zit maar weinig ruimte tussen mijn weeen en ze zitten in mijn rug.. dit resulteert in de scene waarin mijn man keihard in mijn rug duwt en ik op mijn beurt keihard met mijn benen in mijn moeder haar rug duw. Alles om maar een beetje tegendruk te voelen. 

Ik krijg een infuus ingebracht, wat overigens nog meer pijn doet dan alle weeen bij elkaar, en om 20:30 krijg ik opwekkers. Het duurt nog geen kwartier voor ik aangeef dat het niet meer te doen is en ik een ruggenprik moet. Ik moet hier uiteindelijk drie kwartier op wachten. Zodra de ruggenprik geplaatst is voel ik me weer een beetje mens. 

Het is inmiddels 00:05 en ik heb 9 cm ontsluiting. Dat schiet lekker op! Om 00:30 komen mijn weeen weer terug.. en hoe.. Het lijkt wel alsof ze de laatste 3 uur nog even moeten inhalen. Er is niks meer aan te doen en ik moet accepteren dat de ruggenprik zijn werk niet meer doet. Om kwart over 2 in de nacht heb ik dan eindelijk die beruchte 10 cm ontsluiting en de drang om te persen. Ik mag om kwart voor 3 beginnen met persen. Maar hoe hard ik ook mijn best doe, er gebeurd precies niks.. er zit totaal geen beweging in en met de minuten die verstrijken word ik steeds vermoeider. Om kwart voor 5 ben ik zo kapot dat ik de vriendelijke man in de witte jas smeek om iets te doen. Hij geeft me nog 10 minuten, anders word het een keizersnede. Ik heb geen kracht meer en deze 10 minuten trek ik gezichten alsof ik nog heel erg mijn best doe maar ik kan gewoon niet meer. Om 05:00 uur is het klaar, het word een keizersnede. 

Gelukkig doet de tweeling het supergoed. Er is dus geen haast gebaat bij de keizersnede en alles word rustig voorbereid. Het duurt 45 minuten voor ik op de operatiekamer ben en de ruggenprik krijg. Deze laatste 45 minuten waren echt verschrikkelijk. Ik zat nog vol met opwekkers, geen pijnbestrijding en compleet uitgeput. 

Om 05:54 20 mei 2021 word ik mama van een prachtig meisje, Skye Joanne. Twee minuten later volgt haar net zo prachtige broertje Xavi Lux. Eindelijk, met een termijn van precies 36 weken zijn ze er. Ik ben mama, van een tweeling! 

Laat ons avontuur maar beginnen!