Ik ben bang voor mijn derde bevalling

Dit is mijn derde zwangerschap en morgen, 2 november ben ik uitgerekend. Woensdag staat nog een afspraak gepland bij de verloskundige. Zal ik die nog gaan halen? Afgelopen weken was ik druk met aftellen, maar nu de uitgerekende datum nadert begin ik soms wat angstig te worden. Bang voor de pijn die komen gaat en zal alles wel goed gaan? Ik probeer deze gedachtes te accepteren, want ook dit soort gedachtes zijn normaal. Ik heb ongeveer ieder filmpje van geboorte doula Pleunie Teunis bekeken, maar stiekem blijf ik het spannend vinden.

Ondanks dat ik nu in spanning zit kijk ik toch goed terug op mijn vorige bevallingen, alhoewel deze best heftig waren. Bij Mas was ik maar liefst een week overtijd en toen de verloskundige aanbood om de boel down under te strippen liet ik mij dat geen tweede keer zeggen. De bevalling kwam kort daarna al snel opgang, doch heeft het  uiteindelijk maar liefst 16 uur geduurd. Zonder enige voorbereiding ging ik deze bevalling in, want ik had er alle vertrouwen in dat mijn lichaam dit aankon. In plaats van mee te gaan met de ''magie'' van de weeën begon ik weerstand te bieden waardoor ik juist niet om kon gaan met de pijn. Kotsend ben ik uiteindelijk in het ziekenhuis beland en heb ik voor een ruggenprik gekozen, wat de beste keuze ooit is geweest. Ik begon weer te landen en ik was weer aanspreekbaar. Na 12 uur strijden tegen de pijn was er nu zelfs ruimte om even te kunnen slapen. Ik ontwaakte met een enorme drang om te poepen dus je raad vast al wel hoe laat het was. Ik heb niet alleen heerlijk liggen poepen (sorry not sorry), maar ook na een aantal keren persen kon ik Mas dan eindelijk in mijn armen sluiten.

Bij Vaan wist ik ongeveer wat ik kon verwachten en bij het verliezen van de slijmprop had het begin van de bevalling zich aangediend. De harde buiken gingen langzaam over naar weeën waardoor de opbouw van de pijn goed te handelen was. Toch besloot Vaan tijdens de bevalling te gaan draaien waardoor ik bij 5 centimeter ontsluiting al persdrang kreeg. Vaan was dus een sterrenkijkertje geworden. De oerkracht die vrijkwam in mijn lichaam heb ik 4 uur lang moeten wegpuffen met een weeënstorm als afsluiter. Ik heb de hele bevalling de weeën opgevangen op mijn handen en knieën en ik kan dit iedereen aanraden! Eindelijk mocht ik toegeven aan de persdrang en was Vaantje na 10 minuten persen thuis geboren.

Van het niet kunnen handelen van de pijn naar zelfs de persweeën de baas te kunnen zijn, ik heb het beide mogen ervaren. Daarnaast mag ik mij gelukkig prijzen dat ik bij beide kindjes niet lang heb hoeven persen. Zal dat bij de derde bevalling ook zo gaan? Voor nu mogen wij nog even in spanning blijven zitten, want deze meid lijkt net als haar broertjes geen haast te hebben. Ondanks de angst voor de bevalling hoop ik dat wij een goed team zullen zijn en dat ik haar snel in mijn armen mag sluiten.

Instagram: Kimderfeestje