Ideaal beeld

Je krijgt de vraag om een zwangerschapsplan te schrijven van de VK. Wat zijn je verwachtingen? Wat vind je fijn? Wat vind je niet fijn? Waar wil je bevallen? Wie mogen er bij zijn? Wil je pijnmedicatie?

Allemaal vragen waar je als eerste keer zwanger zijn een ideaal beeld gaat schetsen en stiekem met de verwachting dat dit zo gaat.

Ik wil geen pijn medicatie, ik wil geen vacuüm pomp, geen ruggenprik en ik wil niet ingeknipt worden. Ik wilde graag in het ziekenhuis bevallen, met mijn man erbij en mijn moeder. Zo mijn ideale plaatje is compleet.

Mijn vliezen braken midden in de nacht met 40 weken en keek er naar uit om ons kindje te ontmoeten en volle moed ging ik toewerken naar de bevalling met mijn ideaal beeld in mijn achterhoofd. Er kwamen geen weeën dus de VK zei dat we gerust konden gaan slapen tot ze begonnen en regelmatig kwamen dan konden we terug bellen. Na 20 minuten kwamen de weeën. Yes! Daar gaan we dan… op zwangerschapsyoga had ik geleerd dat je de wee kan weg puffen en even rust krijgt en dan weer puffen. Manlief en ik waren er helemaal klaar voor, maar de weeën bleven aanhouden.

Na 4uur kon ik het niet meer uithouden en werd de VK gebeld, ze zou komen de vluchtkoffer ging naar beneden en ondertussen was ik bezig met de weeën opvangen. Toen de VK binnen kwam kon ze geen hartslag vinden. Direct naar het ziekenhuis het was nog heel vroeg in de ochtend dus konden flink doorrijden, met een weeënstorm in een auto zitten (beter gezegd hangen) is geen pretje. In het ziekenhuis aangekomen direct naar de bevallingskamer gereden en werden alle toeters en bellen aangesloten. De baby zijn hartslag was laag door de weeënstorm en hielden het goed in de gaten. Na 7uur non stop weeën was ik helemaal kapot en kreeg ik een morfine pompje. 1 ding kon ik dus van mijn ideaal  lijstje weg strepen. Mijn moeder kwam binnen en ik had bijna 10 cm ontsluiting, maar ondanks de vele weeën kwamen er geen pers weeën. De weeën opwekkers deden hun werk, maar deze gaven niet de voldoende kracht om een sterrenkijker ter wereld te brengen. De woorden: mevrouw wij gaan knippen om de baby meer ruimte te geven dreunde door de kamer. Maar dit wilde ik helemaal niet, ik had al een morfine pomp gekregen, ik wilde niets meer van mijn ideale lijstje afstrepen. Op dat moment had ik niks te willen en de baby kwam in gevaar waardoor het niet anders kon dan knippen. Uiteindelijk was onze mooie jongen daar. Ik kon hem knuffelen, kusjes geven, ik hield meteen van hem! Tot mijn grote vreugde belde ik mijn zussen op om te vertellen dat ons kindje geboren was, toen een arts zei er kan nog geen bezoek komen u moet nog gehecht worden. Dat stukje was me even ontschoten door het overweldigende trotse gevoel om onze zoon eindelijk vast te kunnen houden. Het deed pijn maar het was het waard, het duurde erg lang waarop ik vragen ging stellen, ja de knip was erg diep en groot gezet dus het hechten duurde ook even. Ach mijn baby was zo mooi ik kon het allemaal wel accepteren hij is gezond dat telt. Binnen 2 dagen waren we weer thuis en konden we gaan genieten, na 5 dagen kon ik nog niet “normaal” zitten en heeft de huisarts een paar zichtbare hechtingen los geknipt. Nu kon ik eindelijk zitten, lopen en genieten! En dan komt het moment daar, je kindje kan zitten.. dat betekend dat we kunnen gaan fietsen naar de winkels, naar de kinderboerderij! Fantastisch! Op het moment dat manlief onze zoon voor in het stoeltje goed had vast gemaakt en ik zo trots als een Pauw om te gaan fietsen met mijn zoon stapte ik op en wilde weg fietsen. Zo dat was nog eens een flinke misser, het deed pijn, mijn litteken deed pijn zo n pijn dat ik van de fiets sprong… ik kan nooit meer fietsen dacht ik wat moet ik nu!

Na een week besloot ik iedere dag op de fiets te stappen al waren het maar 10 minuten zo kon ik de pijn leren kennen en accepteren. Na 3 weken stapte ik weer met mijn zoon op de fiets, ik moest en ik zou naar de diertjes gaan. Ik stapte op, herkende de pijn en ben gaan fietsen. We hebben het heerlijk gehad op de kinderboerderij, we hebben genoten als gezin.

Dit was het waard ook al doet het soms pijn, mijn kindje heb ik ter wereld gebracht en daar ben ik trots op. Ik wilde geen knip en wilde geen hechtingen… wat ik wel wilde was een kindje en die heb ik gekregen!! Elk litteken heeft zijn eigen unieke verhaal.

Wil jij mom influencer worden bij Mamaplaats? Maak hier je account aan! ❤️