‘I didn’t know I was pregnant’, tot de bevalling begon...

Het begon allemaal met een aantal dagen wat bloedverlies en buikkrampen. Vervelende menstruatie dacht ik. Door m’n spiraal was m’n menstruatie toch al wat veranderd. Tot zondagavond 19/07 de krampen alleen maar erger werden. Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan door de pijn in m’n buik. ‘Morgenochtend bel ik meteen de huisarts om m’n spiraal te checken’ zei ik nog tegen mezelf. Na dat ik mezelf had afgemeld op m’n werk, was het wachten tot 8:00 tot ik de huisarts kon gaan bellen. De pijn werd steeds erger en ik begon meer te bloeden. Goede reden om in bad te gaan zitten, maar lang kon ik niet meer zitten omdat het écht pijn deed. Nog voordat ik de huisarts kon bellen, had ik heel erg het gevoel dat ik naar de wc moest en stond op. Eenmaal boven de wc had ik het gevoel dat er iets niet goed zat en riep mijn moeder om te kijken. Die vervolgens zei ‘omg! Het is een kopje, je bent zwanger!’ Meteen was ik in shock en zei ‘maar dat wil ik toch helemaal niet!’ Er spookte van alles door mijn hoofd. Ik wist dat mijn vriend en ik allebei een kinderwens hadden, maar niet op zo’n kort termijn. Na nog 1 keer ‘persen’ was de baby eruit; een heel klein meisje! Om 08:08 op maandag 20 juli 2020. Ondertussen had mijn vader 112 gebeld en heeft ervoor gezorgd dat wij allebei warm bleven met wat handdoeken. Daarna werd hem verteld om een stuk touw te zoeken. Vlug daarna kwam hij boven met zijn eigen schoenveter en heeft hij deze om de navelstreng geknoopt. Het ging allemaal zo snel en daar was de ambulance. De trap af strompelen met de ambulancebroeder achter me en het kleine meisje in zijn handen. Het was een prematuurtje, dat was duidelijk. Met gillende sirenes zijn we naar het ziekenhuis gebracht. Gelukkig was mijn vader erbij, want ik was zelf totaal in een waas en wist niet wat er het afgelopen half uur allemaal gebeurd was. Ik voelde me alleen maar schuldig tegenover mijn vriend: ‘wat als hij dit niet wil?’ was het enige wat ik kon denken. Hij was ondertussen gebeld door mijn moeder met het nieuws dat ie papa was geworden en ook zij zijn direct naar het ziekenhuis gekomen. Zoveel mensen aan m’n bed, m’n spiraal in de placenta en zoveel verschillende emoties. Wat een hectische ochtend was dit. Nadat we van de schrik waren bekomen, zijn we naar de couveuse gereden met mijn bed en mochten we haar zien. Wat was ze klein! Ze woog 1230 gram en is waarschijnlijk met 30 weken geboren. Maar wel vanaf het begin al echt een powervrouwtje! Ze ademde helemaal zelfstandig en had verder niks bijzonders. Na enkele uren en heel wat tranen, hebben we nagedacht over een naam (want ook dat wisten we natuurlijk nog niet). Uiteindelijk kwamen we uit op Noé, wat ‘rust’ betekent. Precies wat we op dat moment nodig hadden, haha. Een dag later is ze overgeplaatst naar een ander ziekenhuis waar ze op de NICU (neonatale intensive care unit) kwam te liggen, omdat ze niet precies konden inschatten hoeveel weken ze daadwerkelijk was en ze speciale zorg nodig had.

Nu zullen veel mensen denken hoe dit nou kan. Hoe kun je niets hebben gemerkt? En denk je nu achteraf nu niet dat je het had kunnen weten? Zelf geloofde ik dit soort verhalen ook nooit als ik het las, maar het kan dus echt. Nee, ik wist het niet en ik heb ook helemaal niks gemerkt. Ik had gewoon bloedingen, ik was er niet mee bezig, ik had een spiraal, hield wel van een wijntje hier en daar, ik liep fulltime stage en werkte daarnaast. Natuurlijk was ik af en toe moe, maar wie niet? Natuurlijk was ik wat aangekomen, maar ook dat hadden meer mensen na quarantaine. Er was totaal geen bolle buik te zien, ik ben geen moment ziek geweest oid. Dus nee ik wist niet dat ik zwanger was, maar wat ik wel weet is dat ik op het juiste moment op de juiste plek was en mijn ouders enorm dankbaar ben. Zonder hen was mijn kleine wondertje er ook niet geweest.