Honest Talks

In gedachten heb in dit al 100 keer willen neerschrijven. In realiteit is dit moeilijker. Waarom precies is voor mij ook niet helemaal duidelijk. Misschien omdat er duizenden gevoelens mee gepaard gaan die ik nog steeds moeilijk een plekje kan geven. Anyways, ik ga proberen. Wetende dat ik dit schrijf met af en toe een traan. Niet uit verdriet, wel uit pure liefde.

Mijn zwangerschap was een droom. Wat heb ik genoten. Ik voelde me goed en kon de hele wereld aan. Af en toe dacht ik wel echt eens aan die bevalling. Het moest ooit gebeuren, maar liefst nu nog niet. Op 36w kreeg ik serieus last van harde buiken en oefenweeën. Na een paar keer aan de monitor gelegen te hebben, heb ik toch nog een weekje Utrogestan genomen. Nooit gedacht dus dat ik een termijn van 40w5d zou halen. Maar goed, elke dagje extra in mijn buik was er eentje gewonnen.

De nacht van 3 op 4 januari was niet anders dan anders. Ook toen had ik veel last van harde buiken. Na 1,5u onder een warme douche te staan en onrustig door het huis te wandelen was er weinig verbetering. Ging het dan toch gebeuren? De eeuwige twijfel of ik al dan niet zou bellen naar verloskamer. Uiteindelijk heb ik rond 5u die nacht de vroedvrouw gecontacteerd. Zij gaf me een zeer duidelijke boodschap, vertrek maar naar het ziekenhuis. De rit van naar het ziekenhuis ga ik nooit meer vergeten. Duizenden gedachten en gevoelens dwaalden door mijn hoofd.

Aangekomen in het ziekenhuis, na controle, had ik ‘al’ 4 cm ontsluiting. Vol goede moed ging ik deze bevalling tot een goed einde brengen samen met de steun van mijn vriend. Dat het pijn ging doen dat wist ik, maar no way dat ik ging kiezen voor een epidurale. Mijn naaldenfobie kwam hier weer de kop opsteken. Met elk uur dat verstreek en mijn weeën harder en harder opspeelde, verdween ook de hoop dat ik dit ooit tot een goed einde kon brengen zonder epidurale. Toen de vroedvrouw mij na 6u kwam vertellen dat ik maar 0,5cm extra ontsluiting had,

wist ik niet wat ik hoorde. 6u lang had ik veel pijn gehad voor niets. Dat was het moment dat ik het niet meer zag zitten. Ook mijn vriend merkte dit op. Mede door zijn steun en die van de vroedvrouw heb ik met veel tranen toen besloten om toch voor een epidurale verdoving te gaan. Na een halfuur, wat in mijn hoofd wel 2 uur duurde, kwam de anesthesist de verloskamer binnen. Mijn angst bereikte toen een hoogtepunt. Op dat moment had ik heel veel geluk met de mensen rondom mij, anders had ik dit in mijn ogen nooit overleefd. Dat de anesthesist geen 5 minuten langer meer wilde wachten vond ik toen heel vervelend. Als ik er nu op terug kijk was dat op dat moment het beste. Ik moest gewoon door die zure appel heen. Als ik heel eerlijk ben heb ik weinig tot niets van de ruggenprik gevoeld. Wat een verademing nadien. De scherpe pijn van de weeën ebde langzaam weg en ik kon mij terug een beetje ontspannen. Door het feit dat ik mij rustiger voelde, had ik ook veel sneller meer ontsluiting.

Ondertussen was de avondshift van de vroedvrouwen begonnen en kwam die ene speciale vroedvrouw binnen. Mijn rots in de branding. Ik kende haar door het werk. Ik ben zelf kinderverpleegkundige in hetzelfde ziekenhuis. Als ik nu terug kijk op de hele bevalling had ik dit niet gekund zonder haar. Toen ik merkte dat mijn epidurale verdoving niet meer deed wat het moest doen kwam ik weer in een negatieve spiraal terecht. Ook zij merkte dit en is vanaf toen heel de tijd bij mij gebleven. Zij heeft beslist wanneer ik moest beginnen persen en toen ging het snel. Na een bevalling van bijna 17 uur, om 18.47u exact, was eindelijk ons prinsesje er. Jammer genoeg was dit nog niet het einde. Ik hoorde haar niet meteen huilen en ze werd ook niet meteen bij mij gelegd. Na een korte navelstrengomstrengeling moest ze eventjes bekomen. Voor ons waren het nog spannende minuten. Uiteindelijk hoorde ik haar eventjes huilen en werd ze op mijn borst gelegd. Vanaf toen waren wij voor altijd met drie en begon mijn leven als nieuwe mama.

De pijn vergeet je niet, maar je geeft het wel een plaats. Dankjewel aan mijn vriend voor de steun. Dankjewel aan die ene vroedvrouw die weet dat het over haar gaat als ze dit leest. Dankjewel om er allebei bij te zijn tijdens dit pijnlijke maar oh zo magische moment. Zonder jullie twee had me dit nooit gelukt.

Jolie Van Hee Debruyne

04/01/2020

3.030kg

49cm