Hoi! Dit ben ik en dit is mijn verhaal deel 2

Hoi! 

Hierbij deel 2 van mijn bevallingsverhaal.

Mijn lieve wederhelft was naar zijn sinterklaasoptreden en ik lag nog lekker in bed. Een uurtje later dacht ik ineens: he, dat is raar, het gevoel van blaasontsteking is weg... Dat kan toch niet? En toen begonnen er wat belletjes te rinkelen, het zal toch niet? 10 minuten later was het gevoel weer terug en werd mijn gevoel bevestigd, want na een minuut of 3 was het weer weg. Om 10 uur maar eens mn verloskundige gaan bellen, want ik was natuurlijk alleen thuis, met de vraag hoe snel het kon gaan. Mn verlos zei dat het waarschijnlijk wel begonnen was, maar dat het ook nog wel eventjes zou duren, omdat er nog zoveel tijd tussen zat. Maar ze zei ook, dat het wel handig was dat ik mijn man zou inlichten, zodat hij niet langer zou blijven hangen dan nodig, dus dat hij wel direct na de optredens naar huis zou komen. 15 minuten later stond er een zwarte piet voor de deur, hahaha. Hierbij kwam wel mijn nachtmerrie uit. Deze was namelijk dat ik onder de douche mijn weeën zou wegpuffen en ondertussen mijn man stond af te schminken :-O.

Na het douchen maar echt gaan timen, want dat was toch wel handig. Weeën volgden elkaar steeds wat sneller op, maar ik kon ze nog wel goed opvangen. Ik had dezelfde middag een afspraak bij de verloskundige. Deze hebben we gebeld en ze zou zelf aan het einde van de middag wel even langskomen. In de tussentijd gingen we onszelf maar vermaken met het kijken van wat filmpjes op on demand en is manlief maar wat eten gaan halen bij de supermarkt, want bevallen maakt hongerig! Rond half 6 stond de verloskundige voor de deur. Ze zag dat idd de weeën wel begonnen waren, maar nog niet heel heftig op gang waren. Dat wil je echt niet horen als je al 14 uur bezig bent! Wat nou niet heftig?! Ik moet ze toch echt wegpuffen en ik weet niet meer hoe ik rustig moet zitten. Ze wilde uiteraard even controleren hoe ver de ontsluiting vorderde. 2cm.... Dat meen je niet! Ik heb dus in die 14 uur pas 1cm extra ontsluiting gekregen! Hoe kan dat?! Mn verloskundige heeft me nog even extra gestript, want omdat mn weeën nu begonnen waren, zou dit de weeën krachtiger kunnen maken. Hier had ze gelijk in, want de eerst volgende wee, was nog heftiger en kon ik niet meer praten. We mochten weer terugbellen als mn weeën van begin tot begin ongeveer 2 minuten waren. 

22 uur: mijn moeder komt nog even met mij zusje langs om mijn lang verlangde filet te brengen. Mijn moeder wilde gewoon even weten hoe het ging met haar oudste dochter en haar eerste kleinkind ;-). Mijn zusje, fysiotherapeut, kwam als redder tijdens mn weeën: zij ging direct achter mij zitten en begon mijn rugweeën weg te masseren. Wat was dit fijn! Mijn lieve Thijs belde intussen de verloskundige, want mn weeën waren inmiddels zo heftig en volgden elkaar zo snel op, dat het voor mij wel tijd was om naar het ziekenhuis te gaan. Een klein uur later, ik vervloekte mijn verloskundige dat het zo lang duurde, was ze er eindelijk en voelde ze hoe ver de ontsluiting was. Een kleine 3cm! Hoe dan?! Dat kan toch niet! Tijdens de volgende wee heeft zn mijn vliezen gebroken (met een enorm instrument welke je echt niet wilt zien en al helemaal niet tijden je bevalling) en bleek dat onze kleine in her vruchtwater had gepoept. In het heetst van de strijd en ik roep hard: Yes! Dan heb ik een indicatie en hoef ik mn eigen bijdrage niet te betalen! Hoe verzin je het?! Niet o dat ik vervelend, gaat dat wel goed? Nee, deze loedermoeder denkt aan haar portemonnee, hahaha. Daar gingen we, bepakt en bezakt naar het ziekenhuis. Gelukkig woonden we er maar 5 minuten rijden vandaan, maar het leek wel een uur te duren. 

Aangekomen in het ziekenhuis werd ik aangesloten aan het CTG apparaat en werden mijn weeën ook echt zichtbaar. De kleine deed het overigens nog prima en het hartje was constant. Ik kwam natuurlijk precies tijdens de overdracht, dus het duurde best wel heel lang, voordat ik echt werd gezien door de ziekenhuisstaff. Er werd mij gevraagd of ik pijnbestrijding wilde hebben. Nee, dat wilde ik niet, want dat moet ik toch ook gewoon kunnen. En het puffen "werkte" nog wel voor mij. Nee, geen pijnbestrijding. 

Ik werd aangesloten aan een infuus met weeënopwekkers, omdat mn ontsluiting maar niet vorderde. Inmiddels was het 0.30 uur en was ik al bijna 24 uur aan het bevallen. Wat een ellende. De weeënopwekkers zorgde in ieder geval voor weeën. Heel veel, heftige weeën. Een weeënstorm volgde. Om 2 uur 's nachts toch overstag gegaan en de anesthesist werd zn bed uit gebeld om mij een ruggenprik te geven. Achteraf gezien had ik het veel eerder moeten doen. We hebben zelfs nog 4 uurtjes kunnen slapen! Dat verzin je toch niet? 

Rond half 8 werd ik wakker van steken in mijn liezen: mijn lichaam was de ruggenprik aan het blokken, omdat ik tegen de 10cm ontsluiting zat. 8,5cm. De weeënopwekkers deden hun werk dus. Nog heel even en dan zou ik eindelijk onze zoon mogen ontmoeten! Een uur later was het 9cm en kreeg ik mega persweeën. Ik mocht van de klinisch verloskundige persen en zij zou de laatste cm wegmasseren. Na 1 uur persen nogsteeds geen baby. De gynaecoloog werd erbij gehaald en kreeg ik een echo. Onze kleine man bleek een sterrenkijkertje te zijn. Er werd mij gevraagd of ik akkoord ging met een keizersnee. Serieus?! Vraag je me nu echt om toestemming? Ik verga van de pijn, mijn kindje zit vast en je vraag serieus of ik het goed vind dar jullie mijn kindje een handje gaan helpen? Hell yeah! 20 minuten later lag ik goed en wel op de OK, was mn ruggenprik aangevuld met verdovingsvloeostof en begonnen ze met de incisi. Aaaauuuuw! Hoe kon ik dat nou voelen? Dan neem je niet! De dosis anesthesie werd opgevoerd en gelukkig voelde ik daarna niets meer. 6 december 11.16 uur, 32 uur na mijn eerste wee, werd onze zoon Niek aan ons voorgesteld boven een groen operatie doek. Thijs mocht symbolisch de navelstreng doorknippen, omdat de arts dat natuurlijk zelf al had gedaan, om verder te kunnen. Nadat hij was nagekeken werd Niek welgeteld 5 minuten bij mij gelegd. Na die 5 minuten moesten mijn 2 mannen de OK verlaten. Ruim 1 uur later werd ik pas weer herenigd met mijn liefdes. 

In de tussentijd hadden ze mijn zoon gewogen, geprikt voor bloedsuiker, gemeten en als klap op de vuurpijl gevoed, iets wat toch wel de belangrijkste onderzoeken zijn waar je als newborn mom toch echt wel bij wilt zijn. Deze dingen had ik dus gemist. Waarom konden ze daar niet mee wachten tot ik terug was op de afdeling? Dat doe je toch niet? Zeker die eerste voeding! Dat wil je toch zelf doen als moeder! Zeker als je wens is om borstvoeding te geven. Nee, dit hadden ze allemaal gedaan. Wat een domper, en dat is licht uitgedrukt. Gelukkig heeft mijn man het wel allemaal gefilmd, maar dat is niet hetzelfde. 

Ik had een kindje op de wereld gezet van 54cm en 4615 gram. Een heel grote baby dus. Een kindje wat ik er, doordat hij een sterrenkijkertje was, nooit zelf uit had gekregen. De reden dat mijn ontsluiting niet vorderde, was dus dat hij een sterrenkijker was. Hadden ze dan niet eerder die echo erop kunnen zetten? Waarom hebben ze dat niet gedaan? Al met al had ik veel vragen, waar ik later een antwoord op wilde krijgen. Maar eerst was het tijd om onze naasten te bellen en te vertellen dat onze zoon Niek was geboren.

Volgende keer meer....

Liefs, Maaike