''Zal deze baby zijn mama ooit nog zien?''

En gelukkig is het antwoord JA. Ik ben trotse moeder van mijn liefste zoontje Damon (je spreekt het uit net als de acteur Matt Damon). Hij wordt over een paar dagen twee jaar. De tijd van het jaar doet mij denken aan de laatste loodjes voor de bevalling. De lampjes gaan buiten weer aan... het is koud... Vervelende gedachtes spelen weer vaker op. Daarom wil ik graag schrijven over mijn bevalling. Ik wil andere mama's die misschien hetzelfde hebben meegemaakt een hart onder de riem steken. Het komt goed. Echt waar. Ik wil graag mijn verhaal kwijt omdat het mij ook helpt voor de verwerking, zelfs bijna twee jaar later.

De Zwangerschap

De zwangerschap verloopt best wel soepel. Alle controles zijn goed. Ik voel mij ook best goed. Ik heb geen last van misselijkheid of andere gekke dingen. We krijgen ontzettend leuke reacties van iedereen. We houden thuis een klein feestje en onthullen het geslacht met een taart, een jongen! Mijn man kan het niet geloven, zo blij is hij. Dit kindje is nu al zo geliefd door iedereen!

De bevalling

In de nacht van 15 december word ik wakker met krampen. Dit is rond 05:00. Om 5:21 begin ik met timen. Het lijkt op een wee. De verloskundige komt langs en ik zit op 1,5/2 centimeter. Rond 11:00 is de verloskundige er weer. Bij de controle zit ik op ⅔ centimeter. Ik moet dus echt nog even. Ze vertrekt weer en ik kruip terug in mijn bubbel.

Rond 15:30 is ze daar weer. Ik ben een beetje moe dus ik had geprobeerd wat te gaan liggen. Elke keer als ik een beetje wegdommel, komt er weer een wee die mij wakker houdt. Stilte en in mijzelf keren vind ik het fijnst. De verloskundige meet 4 centimeter. Dit is een beetje een domper na al die uren. Ze geeft mij twee opties, of naar het ziekenhuis voor een ruggenprik, want het duurde nu al lang en anders zou ik het niet volhouden. Of ze breekt mijn vliezen. De gedachte dat ik in het ziekenhuis ‘medisch’ zou worden bevalt mij niet. Aan de andere kant kan de pijn nog flink verergeren nadat mijn vliezen gebroken worden. Na veel twijfel kies ik toch voor het breken van mijn vliezen. 

Het werd inderdaad steeds heftiger. Op een bepaald moment krijg ik zelfs een beetje persdrang. Ik lig op mijn zij op bed en ik ben volledig in mijn bubbel. Ik vraag mijn man te bellen naar de verloskundige omdat ik vind dat het nu wel heel heftig wordt. 

De verloskundige arriveert rond 17:30/18:00. Ze meet dan 8 centimeter! In die twee uur tijd is er dus veel gebeurd. Ze geeft aan dat we nu naar het ziekenhuis moeten. Maar iets in mij zegt dat ik helemaal niet naar het ziekenhuis wil! Ik zou namelijk niet weten hoe ik de trap af zou moeten en hoe ik moet zitten in de auto. Ik kan de weeën echt alleen op mijn zij opvangen en staand hangend in mijn linkerheup. Zelf had ik altijd al getwijfeld wat ik wilde, maar nu het moment daar was koos ik toch voor thuis. Alles werd klaargezet om de baby thuis geboren te laten worden. Kraamhulp werd opgeroepen. 

Rond 18:15 zit ik al op 10 centimeter. Het persen mag beginnen. Ik probeer dit een aantal keer op bed. Hij komt moeilijk naar beneden. Ik ben nog steeds positief. Ik zeg tegen de verloskundige dat ik denk dat ik dit heel goed zal kunnen. Ik voel mij nog niet vermoeid en ik heb nog veel kracht in mijn lijf. 

Omdat ik eigenlijk in bad wilde bevallen, vroeg ik aan de verloskundige of er wat anders was om uitscheuren tegen te gaan. Ze zegt een warm washandje. Het laatste deel is nu begonnen. Door mijn sterke bekkenbodemspieren komt hij er lastig doorheen. Mijn man zet mijn lievelingsmuziek op en aait over mijn armen. Dat vind ik op dat moment zó fijn! Mijn man en de kraamhulp helpen mij met mijn benen. Ik pers zo hard als ik kan op de aanwijzing van de verloskundige. Hij is er bijna!!! De verloskundige meet zijn hartslag en die is iets omlaag. Ze zegt dat hij nu moet komen, anders moet ze inknippen. Dit wil ik absoluut niet. Ik voel mij zo krachtig en ik zie dit als een uitdaging. Na drie keer een perswee komt hij er dan uit om 19:28, na 1 uur en 15 minuten persen. Ik pak hem aan en hij komt op mijn borst. Hij wordt schoongemaakt en hij gaat huilen. Na een korte tijd kleurt hij mooie roze en maken we mooie foto’s. Wat bijzonder, zo'n eerste ontmoeting met je kindje. We konden het maar niet geloven dat hij er is!

De placenta moet nog geboren worden. Er wordt een beetje op mijn buik gedrukt en ze geeft aan dat ik nog moet persen. De placenta komt eruit maar het lijkt erop dat deze niet helemaal eruit is. Ook lijkt het bloed wat veel. Het matje met bloed wordt gewogen en daarop wordt meteen een ambulance gebeld. Ik voel mij niet lekker worden en ik geef aan dat ik flauw ga vallen.

Van thuis met spoed naar het ziekenhuis

Ik hoor de verloskundige bellen met de ambulance, dat hij echt op moet schieten. Ze vraagt hoe lang het nog duurt. Zij geeft mij een prik met oxytocine in mijn been. Dit vind ik niet zo leuk en ik kijk naar mijn man. Hij zit naast mij in bed en heeft Damon bij zich op zijn blote borst. De verloskundige probeert mijn bloeddruk te meten maar dit gaat niet, het is te laag. Ook lukt het niet om in mijn aders te prikken. Weer belt zij met de ambulance.

Ik val een paar keer weg. Ik hoor stemmen roepen: Maxime, blijf erbij! Maxime, ben je daar? Ik hoor het wat vaag om mij heen. Mijn man probeert mij ook wakker te houden, want de verloskundige en de kraamhulp zijn bezig met mijn lijf. Ik zie mijn man huilend naast mij zitten. Hij probeert mij wakker te houden door op mijn gezicht te slaan en tegen mij te praten, allemaal met die kleine baby in zijn armen. Het overkomt mij allemaal, ik laat het gebeuren. Ik bevind mij in een zeer kritieke toestand, het bloed blijft maar stromen.

Twaalf minuten na de oproep komen er twee ambulancebroeders binnen. Op dat moment ben ik wakker en ik denk alleen maar: wanneer ga ik mij weer beter voelen? Ik merk wel dat ik nu bij moet blijven. Ik moet niet meer wegvallen. Ik krijg een zuurstofmasker.

Ook heeft de verloskundige twee collega’s opgeroepen. Ze zitten op vijf minuten afstand want ze hebben toevallig een kerstborrel met elkaar. Er wordt ondertussen hard gewerkt om mijn baarmoeder weer aan de praat te krijgen. Het moet weer gaan samentrekken. Op dit moment is het een grote open wond die maar blijft bloeden. Het bloeden moet stoppen. Er wordt keihard op mijn buik gedrukt en dit doet zo zeer. Daarna zegt verloskundig 2 dat ze even niet lief voor mij gaat zijn want ze plaatst een katheter. Dit wordt niet steriel gedaan want er is geen tijd. Elke seconde telt op dit moment, ook al besef ik dat niet op dat moment.

Het lukt de ambulance mij te prikken na meerdere malen en ik krijg vocht. Op dat moment leef ik ook weer een beetje op. De vraag die ik vaak stel is opnieuw: wanneer ga ik mij weer beter voelen? Op dat moment voel ik mij vooral suf en lamlendig. Maar echt specifieke pijn herinner ik mij lastig.

Onderling wordt er veel besproken. Het wordt ook steeds drukker in mijn slaapkamer. Het grote licht staat aan, ik lig daar net bevallen, naakt, en ik laat maar alles gebeuren. De brandweer wordt ingeschakeld. Ze vragen mij alsnog of ik wil proberen te gaan staan, zodat ik de trap af kan gaan. Op het moment dat ik wil gaan staan verlies ik weer veel bloed en zeg ik dat ik niet lekker word. Ik val weer flauw. Er kwamen brandweermannen de trap op die alles in gang gingen zetten voor het vervoer naar buiten, via het raam in de studeerkamer.

Ondertussen komen er nog een paar andere mensen van het traumateam. Zij zijn met de auto uit Rotterdam gekomen. Zij hebben bloed bij zich. Bloed en vocht wordt aan de lamp boven mij gehangen. Ik maak nog een grapje dat ik niet zeker weet of de lamp wel goed aan het plafond vast zit. Ze gaan mij weer prikken om bloed toe te dienen. Ik moet namelijk ‘stabiel’ gemaakt worden om vervoerd te worden. Ik vertel dat ik eigenlijk heel bang ben voor naalden, maar ondertussen was ik al zes keer geprikt. De hulpdiensten moesten even lachen. Er werd alles gedaan om mijn baarmoeder weer samen te laten trekken. Het duwen op mijn buik, de katheter en oxytocine wilden nog niet helpen. Ik maakte wel alles redelijk bewust mee. Ik hoor de hulpdiensten het hebben over de OK. Op dat moment denk ik misschien dat dat wel niet nodig is. Ik besef dat er wat met mij aan de hand is, maar de ernst heb ik niet in de gaten. Er zijn zoveel mensen om mij heen die mij proberen te helpen. Ik voel mij soms wat angstig, maar ook weer veilig omdat iedereen er iets aan doet om mij weer beter te laten voelen.

Het traumateam hoor ik zeggen dat ik naar het Erasmus MC moet. Ze overleggen dat daar de OK gereed gemaakt moet worden en plegen belletjes. 

Naast vocht en bloed krijg ik nog een aantal injecties. Deze zijn om een shock te voorkomen. 

Met mijn ogen volg ik alles. Soms ben ik gefixeerd op de lamp met het bloed en vocht eraan. Ik kan mij niet meer herinneren hoe Damon er op dat moment bij lag. Hij was goed ter wereld gebracht en gezond. Dus ik had daar geen zorgen over.

Ik word bedekt met een vacuümzak. Ik word door de mannen opgetild en naar het raam gebracht. Ze legden mij op de rails. Ik vroeg meerdere keren om een dekentje. Mijn armen lagen bloot en het was zo koud. Ze zeiden dat ze dat gingen regelen, maar toch ging ik zonder naar buiten. Ik keek naar boven, naar de donkere lucht. In mijn gedachten vraag ik mij af waarom er geen sterren zijn. 

Ik zie de vlaggenmast van de overburen en ik kom steeds dichter bij de grond. Ik besef dat ik ben geland in de voortuin van de overburen. Even zie ik mijn moeder. Ze geeft mij een kus. Ik laat een traan over mijn wang rollen en besef even dat dit helemaal niet leuk is. Ik word snel naar de ambulance gereden. Elk hobbeltje voelt pijnlijk. In de ziekenwagen heb ik het ijskoud. Ik vraag weer om een deken voor mijn blote armen. Het schijnt dat de verwarming al heel hoog stond. Ook krijg ik nog steeds zuurstof toegediend. Ik probeer mijzelf kalm te houden want ik besef dat ik mij eigenlijk heel benauwd voel. Weer vraag ik of de zuurstoftank leeg is, maar dat is niet het geval. De trauma-artsen zijn met mij mee gegaan. Ik heb een kort gesprekje met de vriendelijke mannelijke arts. We hadden het over dat we dit liever anders hadden gezien en dat dit helemaal niet leuk is als je net bevallen bent.

Elke hobbel in de ziekenauto vind ik vreselijk. Ik word met spoed naar het Erasmus MC gereden. Dit gaat best wel snel. Ik word uit de auto gereden en ik word direct meegenomen door de trauma artsen. Eenmaal binnen zie ik de plafondtegels aan mij voorbij schieten, net als in een film. De deuren worden snel voor mij open gedaan.  Eenmaal aangekomen nemen de trauma artsen afscheid van mij en nemen de artsen van de OK het over.

Op de OK staan er vijf mensen op mij te wachten. Ik vraag aan een van de vrouwen of het goed gaat komen met mij. Ze reageert in de trant van: dat kunnen we nooit met zekerheid zeggen. Ik raak er door in de war, maar opnieuw laat ik het maar weer gebeuren. Er wordt een kapje op mijn mond geplaatst en ik word in slaap gebracht. Iedereen leeft met mij mee en zegt dat de bevalling op een hele vervelende manier voor mij is geëindigd. Ik gok dat het rond negen uur in de avond is.

Zo’n anderhalf à twee uur later word ik wakker in dezelfde ruimte. Ik heb mega veel dorst en ik vraag twee keer om water. Dan vraagt iemand of ik een ijsje wil. Hier knap ik voor mijn gevoel helemaal van op. Ondertussen is mijn man met mijn zoontje en verloskundige 3 in de auto gestapt en naar het ziekenhuis gereden. Ook familie komt naar het ziekenhuis. 

De intensive care

Ik word naar een kamer gebracht op de IC. Op dat moment heb ik geen idee dat ik op de Intensive Care lig. Tijdens de operatie hebben ze manueel placentaresten verwijderd. Ze hebben een ballon tegen mijn baarmoeder geplaatst om het bloeden te stoppen. Daarnaast zit er een ‘reuze tampon’ om alles op de goede plek te houden.

Op de IC zie ik iedereen om mij heen huilen. Huilen om wat er allemaal is gebeurd. Ik krijg mijn zoontje bij me en ik moet ook heel erg huilen. Ik ben blij iedereen te zien, maar ik zit ook nog vol met medicijnen. Het eerste wat ik tegen iedereen zeg, is dat er absoluut geen tweede kindje komt. Ik heb weinig besef van pijn op dat moment, dat kwam pas later.

De volgende ochtend ben ik meer bewust van de pijn. Ook huil ik heel vaak. In de nacht had ik last van flashbacks en hoorde ik stemmen in mijn hoofd. Ik vond het moeilijk om in slaap te vallen, want gisteren moest ik juist van iedereen ‘wakker blijven’.

In totaal ben ik 4,5 liter bloed verloren. Ze noemen dit een extreme fluxus postpartum. Er wordt gesproken van een fluxus als je meer dan 1 liter bloed verliest. Ik heb acht zakken bloedtransfusies gekregen. Waar ook een paar zakken meteen verloren zijn gegaan. Ook heb ik een aantal zakken bloedplaatjes gekregen. Ik ben ''aangevuld'' tot het minimum, zodat mijn lichaam zelf weer vloed aan gaat maken. Ik heb op dat moment dan ook bloedarmoede. Ik huil veel. Het zijn deels kraamtranen en deels emoties door de gebeurtenis.

Mijn man slaapt bij mij op de kamer samen met Damon. Dat vind ik heel fijn. Ik zie mijn man als zorgzame vader alles op zich nemen, van de eerste fles tot aan de eerste luier, knuffelen en troosten. Er is veel hulp van de zusters.

Ik zie er tegenop dat de ballon wordt verwijderd. Dit gebeurt op de IC op de vrijdag. Mijn buik doet heel erg zeer en het voelt als een grote beurse plek van binnen. Het verwijderen van de ballon gaat best goed. Als snel mogen er twee infusen af en mag ik naar de ‘gewone’ afdeling. Hier mogen mijn man en Damon weer bij mij zijn. Ik krijg opnieuw bezoek van de arts, de pijndokter en maatschappelijk werk.

Gevoelens van angst, paniek en verdriet schieten door mijn hoofd. Ik breng mijn beste vriendinnen op de hoogte met een voicememo. Mijn stem klinkt heel raar en ik zit nog vol medicijnen. Daardoor leek mijn bericht soms wat positiever dat het allemaal was. Die vrijdag komt mijn beste vriendin meteen langs. We huilen samen. Ook vertel ik haar dat er echt geen tweede kindje komt.

Ik kom de nacht van vrijdag op zaterdag weer door met angst en flashbacks. Ik hoor steeds: Maxime, ben je daar? Ik vertel dit aan de zusters en ze geven mij een boekje om in te schrijven. Hier doe ik verder niets mee, het kost op dat moment te veel moeite.

Op zaterdag heb ik Damon voor het eerst aan de borst. Dit vind ik wel heel bijzonder. Ook bijzonder dat het op gang komt. Ik heb het gevoel dat dit belangrijk is voor Damon en het is nu ook het enige wat ik voor hem kan betekenen. Dat voelt goed op dat moment.

Op zondagmorgen wordt de katheter verwijderd. Ook dit vind ik weer heel spannend en ik zie er tegenop. Ik haal diep adem en gelukkig valt het mee. Nu moet ik binnen zes uur plassen. Als dit gelukt is, mag ik naar huis. Ze helpt mij met douchen. Stapje voor stapje en met hulp loop ik naar de badkamer waar ik op de douchekruk moet gaan zitten. Het gaat best goed. Afdrogen is moeilijk, de verpleegster helpt mij. Ik voel mij opgelucht dat het gelukt is. Tegelijkertijd voel ik mij nog zo zwak en alles doet pijn.

Twee uur later voel ik dat ik moet plassen. Ik mag naar huis.  

Eenmaal thuis

De kraamzuster kwam eigenlijk tegelijk aan met het moment dat wij thuiskwamen. Er wordt van alles voor mij geregeld en aan mij gevraagd wat er gebeurd is. Ik ben zo overdonderd en overprikkeld. Ik wil eigenlijk dat iedereen stopt en zijn mond houdt maar ik durf er niks van te zeggen. Ze zijn ten slotte bezig voor mij. Ik probeer mijn verhaal heel puntsgewijs te vertellen aan de kraamzuster zodat ik er zo snel mogelijk vanaf ben. De kraamzuster zegt dat ik beter naar boven kan gaan. Ik kan het beste op bed gaan liggen en daar mijn rust pakken. Dat lijkt mij een goed idee, behalve dat ik de trap op moet. Ik kan nog geen stap zetten. Met de eerste traptrede voel ik iets knappen in mijn buik. Het doet zoveel zeer, het lukt mij bijna niet. Toch zet ik door. Daarna lukt het mij helemaal niet meer om te lopen. Ik kan niet mijn voet optillen voor het randje van de badkamer, zoveel pijn doet het. We besloten een postoel te bestellen. Ik vind het verschrikkelijk maar ik weet dat het even niet anders kan.

Het moment dat ik in mijn slaapkamer stap, barst ik in tranen uit. Op dat moment is alleen de kraamzorg bij mij, en ik grijp haar direct vast en knuffel haar. Op dat moment voelde het goed, ook al kende ik haar net twintig minuten. Ik kreeg een flashback. Er is zoveel in deze slaapkamer gebeurd. Ga ik mij ooit nog fijn voelen in deze kamer?

De dagen kom ik door met veel gehuil, flashbacks en het vertellen van mijn verhaal. Er komen wel mensen langs, ze komen bij ons in de slaapkamer. Mijn man is bijna altijd bij mij, hij is echt geweldig. Als je het hebt over het zorgen voor elkaar in voor- en tegenspoed, is dit alles wat je wensen kan. Mijn moeder komt vaak langs, ze wil even checken hoe het met mij gaat of eten brengen. Bezoekjes wil ik liever niet te lang, ik raak dan oververmoeid. Ik kan moeilijk nee zeggen, ik ga vaak over mijn grenzen heen. Ook doe ik dat in deze dagen. 

Elke dag herstel ik iets meer. Op een bepaald moment kan ik weer wat stapjes zetten om naar de badkamer te gaan. Het lukt mij soms om mijn eigen benen op bed te leggen. 

Damon is een lieve baby. Hij slaapt best goed en komt echt alleen als hij honger heeft. Ik geef Damon borstvoeding maar ik heb er enorm veel moeite mee. Het kost mij te veel energie. Ook hier heb ik verdriet van. Ik vind het ook niet fijn om continu zoveel poespas aan mijn lijf te hebben. Ik besluit om alleen te gaan kolven en Damon uit de fles te laten drinken. Dit gaat best goed, want mijn man kan dit ook doen. Maar ook dit vraagt veel energie. Om de zoveel uur moet ik kolven en om de zoveel uur moet Damon drinken. Ik besluit het af te gaan bouwen. Damon heeft ongeveer twaalf dagen borstvoeding gekregen.

Op dag 10 ga ik voor het eerst naar beneden. Dit is de eerste dag zonder de kraamzorg. Het is kerstavond. Ik krijg bezoek van mijn beste vriendin met haar dochtertjes. Op dat moment is het allemaal gezellig en lijkt alles prima te gaan. Ik smeer een dikke laag make-up op mijn gezicht en ik zie er nog best goed uit. Ik doe er alles aan om aan te sterken en mijn ijzertekort weg te nemen.

Na twee weken ga ik voor het eerst naar buiten. Ik loop echt een mini-rondje. Ik poseer nog even als een echte instagram-mom, maar oh wat voel ik mij slecht. De gedachte dat het krijgen van een baby leuk moet zijn, houdt mij zowel voor de gek als een beetje op de been. Want tot nu toe vind ik het vreselijk.

Dagen, weken, maanden gaan voorbij. Ik barst elke dag in huilen uit. Mijn man neemt langer vrij zodat hij bij ons kan zijn. Op het moment dat mijn man weer moet gaan werken, krijg ik veel hulp, zowel van mijn moeder als mijn schoonmoeder. Mijn moeder neemt een tijdje wat meer vrij om mij te ondersteunen. Ik ben bijna nooit alleen, dat wil ik niet en dat lukt mij niet. Damon wil overdag niet slapen in zijn bed. Dit kan toch niet? Baby’s moeten toch gewoon in hun bed kunnen slapen? Ik word helemaal gek. Continu een baby op mij. Ik heb geen ademruimte, geen ruimte om alleen te zijn. Geen ruimte om even mijn gedachten te kunnen verzetten. De dagen kom ik door doordat ik zorg draag. Zorg voor Damon. Ik moet hem in leven zien te houden dus ik doe alles voor hem. En volgens mij doe ik dat nog best goed. 

Ik ga maar door, ik doe net of alles wel goed gaat. De dagen gaan voorbij. Wij organiseren een aantal babyborrels in januari. Zo kan iedereen tegelijk komen en zitten we niet met het vele bezoek. Ik smeer weer een laag make-up op mijn gezicht en ik doe alsof alle prima gaat. Ik hou Damon in de draagzak bij mij. Ik wil niet dat hij in iemand anders zijn armen gaat. Op het moment dat ik hem even eruit haal grist een nogal onbekend persoon voor mij hem uit mijn handen. Ik durf hier niets van te zeggen. Ik voel mij zo onzeker. Wat een verschrikkelijke dagen waren dit. Ik was kapot.

Ik ga de ziektewet in. Kort daarna besloot ik snel hulp te zoeken. Ik voel mij zo ontzettend slecht. In de ochtend wil ik mijn bed niet uit. Ik wil eigenlijk niet reageren als ik Damon hoor huilen. Ik doe het wel, want ik weet dat hij mij nodig heeft. Ik huil vaak. Ik ben ook veel boos, voornamelijk op mijn man. Ik schreeuw dan erg hard en ik smijt met deuren. Ik voel mij depressief.

Hulp zoeken/PTSS

Via de verloskundige kom ik terecht bij een mevrouw die gespecialiseerd is in trauma-bevallingen. Ik voel het op dat moment niet met haar en besluit niet verder met haar te gaan.

Via de huisarts kom ik bij een psycholoog terecht. Het standaard zinnetje wat je te horen krijgt: er is een flinke wachtlijst. Toevallig was er net een nieuwe psycholoog aangesloten. Deze zat op meerdere plekken door het land. Ik wilde zó graag geholpen worden dat ik naar Amsterdam besloot te gaan. Al snel werd de diagnose PTSS aan mij gegeven.

Mijn moeder bracht mij. We namen Damon mee en mijn moeder ging dan een rondje met hem wandelen. In Amsterdam kreeg ik voornamelijk EMDR therapie. Ik denk dat de eerste sessie flink geholpen heeft. De sessies daarna voelde ik minder. Ik deed ook mee met workshops om mijn veerkracht te verhogen. Ik deed er echt alles aan om me beter te laten voelen. Er waren wat momenten dat het wat beter ging. Maar nog zoveel momenten dat ik me slecht voelde. 

Na vier maanden is mijn traject daar afgelopen. Ik voel mij eigenlijk nog steeds rot. Tijdens het evaluatiegesprek geven de behandelaars aan dat er ook nog veel hormonen in mijn lijf zitten en dat ook de reden kan zijn. Aan alles merk ik en weet ik, dat dit niet de hormonen zijn, maar ik neem het maar aan. Ik besluit hier te stoppen en een nieuwe afspraak te maken bij de huisarts. Voor een nieuwe doorverwijzing kom je opnieuw onderaan de wachtlijst te staan. Ik laat mij op deze wachtlijst zetten.

Ondertussen probeer ik af en toe naar mijn werk toe te gaan. Soms is het alleen even een uurtje ‘koffie drinken’. Op mijn werk loop ik rond als een soort zombie. Ik ben niet echt op aarde. Mijn beste vriendin werkt hier ook. Als ik haar zie of spreek, barst ik vaak al direct in tranen uit. Bij de rest van mijn collega’s kan ik mij nog best groot houden.

Na een tijdje pak ik het werk rustig op. Er wordt niet zoveel van mij verwacht en gevraagd. Dat vind ik echt heel prettig.

Mijn leven ging door. Ik maakte afspraken met vriendinnen, ik ging naar verjaardagen. De meesten gingen met een woedeaanval eraan vooraf. Steun zocht ik bij mijn man, maar hij kreeg ook voornamelijk de volle lading over hem heen. Aardig was ik niet voor hem. Terwijl hij zoveel deed voor ons.

Richting de zomer 2023 heb ik het idee dat het steeds beter gaat. Mijn streven is om na de zomervakantie weer volledig te gaan werken voor twee a drie dagen. Toch lukte dit niet. Ik kon de hoeveelheid prikkels niet aan. Ik stond enorm onder spanning. Ik wilde niet meer werken. Ik vond ook niets meer leuk om te doen. Ik vroeg mij af of ik ooit wel iets leuks zou gaan vinden. Ik voel mij weer depressief en moet veel huilen.

Ik kom eind 2023 terecht bij een psychotherapeut waar ik een enorme klik mee voel. Tijdens de eerste sessie kon ik mij alleen maar bedenken, die vrouw slaat de spijker op zijn kop. Ze vertelde mij dat ik al langer op mijn tenen heb gelopen, maar dat deze gebeurtenis mij echt nu compleet uit het veld heeft geslagen. Er volgden weer meerdere EMDR sessies. Ook werd er veel gepraat. En gehuild. Ik heb erg veel bereikt in deze sessies en er zijn veel dingen naar boven gekomen rondom de zwangerschap en bevalling. Zij wist het juiste naar boven te halen en te behandelen. Daar ben ik haar heel dankbaar voor. Door haar heb ik geprobeerd een stap verder te gaan. Elke keer een stapje weer dichter bij een blije Maxime te komen. Want die was er echt heel lang niet.

De buitenwereld

Langzaam aan kwam ik weer een beetje op aarde maar ik trok mij nog veel aan van anderen. Ik voelde mij vaak een mislukkeling. Ik kon nog geeneens alleen voor mijn kind zorgen, ik had steeds hulp nodig. Ik voelde mij lelijk en dik. Waarom konden zoveel vrouwen wel direct in hun oude spijkerbroek? Ik voelde mij rot omdat ik geen roze wolk had ervaren. Ik kon mij heel veel aantrekken van opmerkingen van mensen. Een aantal voorbeelden:

• Ja, je moet ook nooit thuis bevallen!

• Maar gelukkig gaat het goed met de baby, dat is het belangrijkste!

• Tja, dat was een hele happening die bevalling bij jou he?

• En, denk je al aan een tweede? Gaat het al kriebelen?

• Nou, nu lekker genieten dan he!

• Gelukkig gaat het nu weer goed.

Zulke reacties doen pijn. Heel veel pijn. En ik neem het die mensen ook niet kwalijk, misschien wisten ze ook niet wat ze moesten zeggen. Maar moeilijk is het wel.

Mijn leven weer oppakken

De vraag: ‘’wanneer ga ik me weer beter voelen?’’ Heeft altijd door mijn hoofd gespookt. De sessie die mij het meest is bijgebleven, ging hierover. Met behulp van EMDR kreeg ik hier antwoord op. Dit was na drie maanden.

Na die drie maanden, in februari 2024, begon ik weer wat positiever te denken. Ik begon dingen weer leuk te vinden. Ik startte zelfs twee eigen danslessen. Ik kreeg hier energie van.

Hulp van een psycholoog kan je zoveel helpen. Als je maar een klik voelt met diegene. Dat is zo ontzettend belangrijk.

Een tweede kindje?

Denk je dat ik ooit nog een tweede keer zou willen? Kan het medisch überhaupt? Is de kans er dat het nog een keer gebeurt? Ja die kans is er, maar ze zullen mij wel beter in de gaten gaan houden.

Ik heb echt op het randje gelegen. Damon had bijna geen mama meer. Mijn man had bijna geen vrouw meer. Zou je het ook voor kunnen stellen dat mama geen tweede kindje wil? Als ik nu nog een keer zou bevallen en het niet goed zou aflopen, zou ik mijn man én Damon achterlaten. En ik wil graag dat Damon zijn moeder heeft. Ik wil gelukkig worden en zijn met ons gezin van drie. Ik heb ook op dit moment geen wens voor een tweede. Of dat ooit zou komen, geen idee, maar dat zien we dan wel. Maar dit is hoe ik het nu zie en hoe ik er nu in sta. En dat kan voor iedereen anders zijn die zoiets heeft meegemaakt. 

Wees lief voor jezelf!

Het is en blijft een litteken in mijn leven, vooral mentaal. Wat er gebeurt is spookt nog dagelijks door mijn hoofd. Wel kan ik weer genieten van dingen. Ook kan ik genieten van mijn zoontje. Dat vind ik zo belangrijk. Het gehele eerste jaar heb ik dit niet gehad. Ik ben blij dat dit mij lukt. Waar ik het eerste jaar zoveel mogelijk alleen wilde zijn, wil ik het liefst nu zo veel mogelijk met hem zijn. We zijn op dit moment zo blij met z'n drieën. We hebben zo'n heerlijk vrolijk ventje. 

Ik kan zelfs weer werken, alleen niet te veel. Daar let ik op. Ik ben volgens mijn werk weer volledig hersteld.

Ik praat er niet meer zoveel over. Ik kan altijd bij mijn man terecht. Hij heeft het wel snel verwerkt. Een aantal vriendinnen vragen er nog wel eens naar, dat vind ik wel fijn. Ik kan dan goed vertellen hoe het nu met mij gaat en waar ik soms nog tegenaan loop.

Vanuit dit alles heb ik ook geleerd.

Ik kan sneller dingen aanvoelen, die te veel voor mij zijn. Ik kan sneller voor mijzelf kiezen. Ik trap sneller op de rem.

Ik besef dat het leven niet voor eeuwig is. Ik wil liever vaker op vakantie dan sparen voor iets. Ik wil de tijd benutten die er is. Liefde geven aan mijn gezin en genieten van mijn gezin. Ik kies ervoor om meer bij mijn gezin te zijn dan te werken. Dan maar wat minder geld in de maand. Ik kies ervoor om mijn passie te volgen, te dansen en les te geven waar kan. Ik kies ervoor om voor mijzelf te kiezen. Want een kindje heeft niets aan een ongelukkige mama. Geluk staat nu op prioriteit nummer 1. En alles wat dat in de weg staat wil ik zo snel mogelijk verwijderen. Dat betekent niet dat ik het nooit meer moeilijk heb. Want ja, die momenten zijn er nog steeds.

Ik heb geleerd dat ik ongelooflijk sterk ben. Dat mijn lichaam zoveel aan kan. Ik heb gevoeld dat ik onvoorwaardelijke liefde kan geven en kan zorgen. Ik heb geleerd dat ik een doorzetter ben. Hoe dan ook wilde ik continu dat ik me beter ging voelen. Ik deed er alles aan. Ik heb ontdekt dat ik een hele sterke relatie heb. Mijn man is er dubbel en dwars voor mij. Hij heeft mij ALTIJD gesteund en geholpen. Ik ben hem zo dankbaar, dat is niet in woorden uit te drukken. Ik heb gevoeld dat ik zo’n fijn vangnet om mij heen heb. Mijn familie en vrienden zijn er altijd voor ons geweest. Daar ben ik zo dankbaar voor. Al met al ben ik dichter tot mezelf gekomen. Ik heb mijzelf beter leren kennen. Wie ik ben, waar ik voor sta, wat mijn valkuilen zijn en wat mijn sterke punten zijn. Zonder deze motivatie en discipline was ik nooit gekomen waar ik nu ben.

Ik ben nog steeds op zoek naar innerlijke rust. Er schuilt nog een bepaalde onrust. 

Hoe dan ook, ik ben er echt altijd voor Damon geweest. Ik kan niet zeggen dat hij ooit iets te kort is gekomen. Hoe rot ik me ook voelde.

Ik heb Damon ook nooit iets kwalijk genomen. Ik heb het mijzelf ook niet kwalijk genomen. Ik zie het namelijk als hele dikke pech.

Mijn lieve kleine ventje Damon, je bent echt de leukste. Je maakt iedereen aan het lachen en verliefd op jou. In dat opzicht, heb ik zoveel geluk met jou. Wij zijn zo dol op jou. Ik ben dankbaar dat jij in mijn leven bent gekomen. Ik ben dankbaar dat ik jouw mama mag zijn en dat ik van jou mag genieten. Ik ben dankbaar dat iedereen zo zijn best heeft gedaan om jouw mama te redden.

Ik hou van jou!

Dus lieve mama's, denk aan jezelf, wees lief voor jezelf, en het komt echt wel goed! 

Bedankt voor het lezen.