Mijn bevalling had een gigantische nasleep.

Inmiddels is mijn bloeddruk gestabiliseerd doordat de anesthesist medicatie in mijn infuus ingespoten heeft en de baby wordt ook wat rustiger. Ik voel me heerlijk, er is geen enkele scheut pijn meer. Ik word teruggebracht naar de verloskamer en Dennis en ik vallen daarna vrijwel gelijk in slaap. Na een uur of 2/3 geslapen te hebben word ik wakker van de persdrang. Het is zover! Na een uur persen kwam hij om 07:59 ter wereld, onze zoon Jaivey! Het laatste gedeelte verliep dus vrij voorspoedig.

Ik heb last van oorsuizen en extreme hoofdpijn. Als ik lig is de pijn nog wel te houden, maar zodra ik iets overeind ga weet ik niet wat ik mee maak. Lees: zo'n extreme hoofdpijn heb ik nog nooit gehad en hoop ik ook nooit meer mee te maken. Nadat ik dit kenbaar heb gemaakt bij een verpleegkundige komt er even later een neuroloog langs die wat testen doet. Zij gaat overleggen met een arts en later komt de arts ook nog langs. Het zal de inspanning van de bevalling wel zijn in combinatie met vermoeidheid. Ik krijg pijnstillers maar deze hoofdpijn, daar kan geen pijnstiller tegenop. Toch wil het ziekenhuis ons 's avonds naar huis sturen. Dus pakken we onze spullen en ik ga in de rolstoel zitten (vraag niet hoe ik daar in zat, krom en halfliggend, schuin met mijn hoofd want rechtop zitten was geen optie..) De verpleegkundige besluit op dat moment dat ze me niet zo kan laten gaan, we mogen nog een nacht blijven. De volgende ochtend komt de anesthesist langs. Hij zegt dat er door de ruggenprik waarschijnlijk een liquor lek (lekkende hersenvocht) is ontstaan, dit is een vrij zeldzame complicatie die kan ontstaan na een ruggenprik. Het advies? Thuis bedrust nemen, zoveel mogelijk plat liggen. Veel cola drinken kan helpen. Zoveel mogelijk plat liggen was geen probleem, want overeind komen was een hel. Van mijn bed naar het toilet lopen lukte al niet. Ik was deze dagen emotioneel, ik denk dat ik me nog nooit zo slecht heb gevoeld als deze dagen. Het feit dat ik zelf vrijwel niks met mijn eigen baby kon doen en alles uit handen moest geven, het gehuil dat ik niet aan kon horen door de hoofdpijn, dat maakte het er niet beter op. Dit had je je van tevoren toch niet zo voorgesteld?

Door de behandelend anesthesist was gezegd dat als het niet meer ging we moesten bellen, en zo geschiedde. Maar we werden niet gehoord door de anesthesisten die op dat moment dienst hadden. Na meerdere malen contact te hebben gezocht met de anesthesiste en een ietwat boze partner mochten we eindelijk terug naar het ziekenhuis. Hier zouden ze een bloodpatch uitvoeren (ze prikken de plaats van de ruggenprik opnieuw aan en spuiten bloed vanuit je arm in je rug) dit zou hopelijk de hoofdpijn weg nemen. Het was een nare ingreep maar heel aangenaam met het idee dat die extreme hoofdpijn weg zou gaan!  Na de ingreep moest ik de rest van de dag nog blijven en moest mijn bed telkens iets verder overeind. En het heeft gelukkig geholpen, de hoofdpijn is weg. Had ik deze ingreep maar een paar dagen eerder gedaan, met de kennis van nu! Maargoed, nu is het tijd om te genieten! Of toch niet...? Op naar de volgende blog voor het verdere verloop.