Hoe kon het zo snel, zo fout gaan (deel 2)

En nu, wat moeten we nu…

Mijn man was nog bezig om ons zoontje van 2.5 (Logan) onder te brengen. Dan kon hij pas naar het ziekenhuis komen.

Ik mijn moeder gebeld en gezegd dat ze naar Logan moest om die op te vangen want ik lag in het ziekenhuis. Ze vroeg waarom? Mijn antwoord “de baby is er niet meer”

mijn moeder schreeuwde en zei tegen haar vrouw dat die nu naar Logan moest want zij moest naar mij toe.

Ondertussen was mijn man ook onderweg, die heb ik aan de telefoon niks verteld. Hij kwam de kamer binnen, nog steeds denkende dat het mijn darmen zijn en dat we binnen een uur weer buiten zouden staan… mijn woorden naar hem “de baby is er niet meer, James is er niet meer”

Ik heb nog nooit zoveel pijn in zijn ogen gezien.

Mijn moeder kwam aan, huilend van ongeloof. Die was hier 2 weken ervoor ook al geweest met mijn zusje. Spoedkeizersnee in verband met halve loslating van de placenta. Ze lagen nog steeds hier vanwege de keizersnee.

Ze is toen naar mijn zusje haar kamer gegaan waar zij en haar zoontje lagen en vertelde dat ik hier ook lag. Al vrij snel kwam mijn zusje er achter dat dit niet op een goeie manier was waarom ik hier lag.

Huilend kwam ook zij de kamer binnen met de woorden “wat doe je nou, wat doe je nou”

Zelf niet wetend wat ze moest zeggen, vol ongeloof van wat er gebeurd was.

Verpleegkundigen kwamen binnen, zeiden dat ze bloedzakken zouden reserveren voor mij. De vraag was nog steeds, wat was er gebeurd, wat is er aan de hand, hoe wordt James nu gehaald/geboren.

Kennelijk was het nu mama redden!

De placenta had volledig los gelaten!

James had geen schijn van kans meer op leven toen dat gebeurde.

Ik was intern aan het bloeden en dit moest eerst stoppen voordat we er aan konden denken om James ter wereld te laten komen.

1.5 dag, 30 uur, heb ik kritiek gelegen.

Ik ben bijna 4 liter bloed verloren, heb 10 zakken bloed gehad, 5 zakken plasma want ik stolde niet meer, morfine tegen de gigantische pijn en liters met vocht om maar niet uitgedroogd te raken.

Deze 30 uur heb ik in een waas geleefd. Ik weet dat ik mensen heb gebeld, gesproken, maar wat ik heb gezegd allemaal, weet ik niet meer.

Het enige wat ik wou was dat ze James uit mij haalde. Hoe haalden ze het in hun hoofd om een dood kindje in een moeder te laten zitten.

Achteraf was het lichamelijk gewoon niet mogelijk om hem te halen. Op geen enkele wijze omdat ik gewoon aan het dood bloeden was.

Maar het is zo onwerkelijk, zo onmenselijk om je kindje op deze manier in je buik te hebben.

Mijn man had niet door hoe kritiek ik lag, vooral omdat ik continue bij was. Mijn moeder had het wat sneller door, vooral door de hoeveelheid bloedzakken die ze voorbij zag komen.

Beide vonden het moeilijk mij zo in pijn te zien liggen, dat James maar niet gehaald werd/kon worden.