Hoe gaat het verder na kanker ?

Na onze fantastische vakantie in Australië was het back to business in januari 2016.

Na een jaar ziekenhuis in en ziekenhuis uit, is iedereen precies opeens vergeten dat je pas geleden nog kanker had en heeft iedereen zoiets van je bent genezen alles is terug normaal. Alleen voelde dat voor mezelf helemaal niet zo. Ik voelde me lichamelijk bijzonder zwak, chemo tast echt veel aan. In november was ik met een personal coach beginnen trainen om wat kracht terug te winnen, maar het ging bijzonder moeizaam. Mijn hele lichaam deed continu pijn, ik kon amper iets optillen en de minste inspanning was teveel. Regelmatig zat ik bij de huisdokter te vragen wat pijn x of y kon zijn, op den duur zei ze 'get used to it', dat zijn nu eenmal de gevolgen van die behandeling. Mijn huisdokter is lekker pragmatisch en straight forward, dat vind ik heel fijn. Get used to it, was alleen makkelijker gezegd dan gedaan.

Op kanker controle moest ik pas terug na 6 maand en dat leek erg bizar dat dat zo lang moest duren na het jaar voordien minstens 1 keer per week in het ziekenhuis te zijn. Elk pijntje deed me denken dat de kanker terug was en uitgezaaid. Elke dag zat ik meerdere uren te googelen hoe een bepaalde pijn gerelateerd was aan kanker. Het was voor mij veel moeilijker na dan tijdens kanker. Tijdens had ik er amper bij stilgestaan, maar na besefte ik opeens echt dat het leven zeer eindig is. Versta me niet verkeerd, ik was niet down ofzo, ik was alleen extreem bewust bezig met dood gaan en de vele kleine en grote pijnen hielpen daar niet bij.

Tijdens de chemo was ik in een soort 'chemische' menopauze gebracht. Ik had in mijn leven weinig stilgestaan bij hormonen, maar als die opeens terug beginnen te werken dan voel je opeens wat hormonen doen in je leven en heb je opeens ook heel veel meer emoties.

Op het werk voelde alles opeens ook heel anders. Een week ofzo nadat ik terug was zat ik in een management meeting en zoals je in de politiek steekspellen hebt, zo heb je dat natuurlijk ook in bedrijven. Op die meeting begon er iemand opmerkingen te maken over iemand van mijn team tijdens mijn afwezigheid en dat het die persoon gerechtvaardigd had om bepaalde dingen te doen. Vroeger lokten dat soort opmerkingen bij mij weinig uit, maar dit keer was anders. Ik voelde opeens een groot onrecht en een soort overweldigende irritatie over dit soort spelletjes en... ik begon te wenen en kon niet meer stoppen. Ik ben naar het toilet gegaan en heb daar verder zitten wenen en terug gekomen en het was nog niet over. Super genant natuurlijk en waar ik vroeger wel eens verweten werd te weinig emotie te tonen, was het nu duidelijk te veel.

Het was me snel duidelijk dat ik anders naar bepaalde dingen begon te kijken dan vroeger en waar ik me vroeger altijd fantastisch gevoeld had op mijn werk en heel erg geëngageerd was, was dat niet langer het geval. Ik trok me elke onrechtvaardige situatie veel meer aan dan in het verleden en mijn hele gevoel over mijn werk veranderde. Waar ik vroeger vaak dacht dat het best wel wat harder mocht, had ik nu de indruk dat het allemaal best wat zachter en menselijker mocht. Ik begon me te moeien met situaties die ik onrechtvaardig vond ook al hadden die eigenlijk geen betrekking op mij. Maar het vertaalde zich uiteindelijk ook op mezelf in de zin dat ik vond dat er een wanverhouding gegroeid was in wat ik deed voor mijn werk en wat ik terugkreeg. Ik had het gevoel dat naar mijn wensen amper geluisterd werd. Dit was voor een groot stuk mijn eigen fout, ik heb namelijk altijd een houding gehad van dingen oplossen en niet klagen of escaleren. Ik heb teveel willen oplossen en daardoor heb ik mijn eigen positie ondermijnd en de indruk gewekt dat ik alles accepteer. Op een gegeven moment uitte ik zelfs de twijfel dat ik misschien weg zou gaan en als tegenreactie kreeg ik te horen dat men zeker was dat ik dat nooit zou doen dat ik te geëngageerd was.

In diezelfde periode volgde ik een soort opleiding waardoor we recht hadden op 1 uur gratis coaching door een externe coach. Ik legde die man mijn dillema's voor en zijn advies was vrij duidelijk, stel voor jezelf een termijn waar binnen je je terug gelukkig moet voelen met het werk. Zes maand besloot ik het te geven. In die 6 maand gebeurde echter weer zoveel, dat de zes maand 2 jaar werden.

Enkele weken later kreeg ik van de dokters het nieuws dat ik onvruchtbaar was, geen eicellen meer. Hoewel ik er helemaal nooit op gebrand was om kinderen te krijgen, was het moment dat je hoort 'het kan niet' wel meer dan schokkerend. Voor mezelf maar zeker ook voor mijn partner die altijd gezegd had dat hij wel graag kinderen wou. Ze belden me op de luchthaven toen ik op weg was naar Bulgarije voor een opleiding voor het werk om het te vertellen en als ik terug was moest ik eens langkomen voor meer info. Onnodig om te zeggen dat het geen leuke week was.

Ik besloot een tweede en derde mening te vragen. Een dokter zei: begin aan eiceldonatie en nu snel want de wetgeving gaat veranderen. De tweede zei: misschien is er nog eens kans via een bepaald soort IVF, maar die kans is wel heel klein. De derde zei: niks doen en afwachten, je ben nog maar een paar maanden na behandeling soms doet het lichaam rare dingen. Ik besloot de derde dokter maar te volgen, vooral ook omdat ik absoluut geen zin had in weer behandelingen. Het waren echt zeer rare maanden; enerzijds allerlei gedoe op werk en anderzijds was prive ook heel bewogen. Zowel positief als negatief. In die periode kochten we ook nog eens een ander huis :-)

Ik besloot op werk te veranderen van job, eens te proberen of een andere vertrouwde omgeving waarin ik vroeger gewerkt had me een ander gevoel zou geven en het dan nog eens 6 maand te geven. Ik had altijd veel ambitie gehad, maar begon heel erg te twijfelen of ik het wel leuk zou vinden om verder door te groeien. Ik kon er echter met bijna niemand over praten, want als je twijfels uitspreekt over ambitie binnen een bedrijf, dan kan je er zeker van zijn dat voor je het weet iedereen dat weet en dat je je zelf totaal ondergraaft als je nadien toch nog beslist verder te willen. Een keer heb ik het geprobeerd en dat liep niet bepaald goed af. Op een zeer beperkt aantal mensen na hield ik mijn twijfels dan ook maar voor mij en pretendeerde ik dat alles ok was. Wat misschien ook niet de beste tactiek was, maar op dat moment voor mij het beste leek totdat ik zeker was van mezelf.

Voor mijn verjaardag had mijn partner me getrakteerd op een sterrenrestaurant, ik vond alles vies smaken, heel erg zout. De volgende dagen was ik dan plots heel misselijk. Mijn partner zei: je bent zwanger eh. Ik zei: no way, droom niet ze hebben gezegd dat ik geen eicellen meer heb. Een week later was ik nog steeds misselijk, ik ging toch maar een zwangerschapstest kopen.........we vielen van onze stoel.... en de dokter helemaal :-)

Op een of andere manier was ik zwanger, 6 maand na het einde van mijn behandelingen en 'zonder' eicellen'. Maar ik had ook net toegzegd een nieuwe job te gaan doen binnen 3 maand. Zo bizar allemaal. Mijn 6 maand plan sloeg in elk geval op niet veel meer, want 6 maand na de start van mijn nieuwe job moest ik bevallen en in die 6 maand gingen we ook nog eens ons nieuw huis renoveren. In elk geval zorgde het voor mij voor afleiding. Mijn werk verdween wat naar de achtergrond en ik denk dat ik het goed deed, maar helaas nooit meer met de overtuiging en inzet van een paar jaar eerder.

Mijn lichaam dat nooit herstelt was van de chemo had het erg zwaar met de zwangerschap, maar toch stond er weer heel veel op het programma. Onze verbouwing was erg vermoeiend maar ook superleuk. Ik kon me er helemaal in uitleven. Vier maand nadat we de sleutel hadden ontvangen verhuisden we. We zijn super blij met ons huis. Er is nog steeds wel een beetje werk aan, maar het is voor ons echt een droomhuis.

Nog eens drie maand later was het zover, onze zoon Aedan werd geboren. De bevalling werd na een mislukte inleiding een spoedkeizersnede met overgeven op de operatie tafel en al, maar alles verdween op de achtergrond zodra dat kind er was. Wat een wonder en een overweldigend gevoel van liefde.

Aedan is zonder enige twijfel het beste was ons in ons leven overkomen is.