Hoe Cato te wereld kwam

De bevalling

Het duurde even voordat ik dit allemaal opschreef omdat ik het toch heel spannend vind om dit te delen.

Vroeg in de ochtend (7:00) kwamen we aan in het ziekenhuis in Tilburg. Ik was heel positief en kon niet wachten. Maar toch is het spannend.

Ik werd aan de weeënopwekkers gelegd. Ik vroeg of dit hetzelfde voelde als een normale wee waar ja op werd gezegd. Achteraf hoorde ik dat dit helemaal niet zo is en dit helemaal geen pretje is. Maar goed dat ik dit toen nog niet wist. 

Ik kreeg een infuus en plakkertjes op mijn buik om alles goed in de gaten te houden. Alles ging goed en we hoorde de hele tijd jouw hartje kloppen. Bij twee centimeter ontsluiting kreeg jij plaatjes op jouw hoofdje om jou in de gaten houden. Bij de vier centimeter vorderde de ontsluiting niet wat zo frustrerend is. Ik ben twee keer onder de douche gegaan wat iets verlichting gaf. Ook was de skippybal even fijn. 

De verloskundige kwam af en toe vragen of ik pijnstilling wilde. Dat wilde ik echt niet. Op den duur kwam het punt dat het serieuzer werd en het eigenlijk wel nodig was. Anders zou ik een operatie krijgen en dat moet je niet willen. Ik wilde het pompje wel. De verloskundige vertelde dat je dan binnen 3 uur moet bevallen en dat zou niet gaan lukken. 

Ondertussen was het rond 18:00 en zou ik een ruggenprik krijgen. Nu ik dit had besloten kon ik niet wachten en wilde ik helemaal geen wee meer voelen. Maar het was weekend en er was een spoed tussendoor gekomen. Ik lag op een uitslaapzaal waar een mevrouw lag te slapen. Ik kon het gesnurk niet meer horen. Of het gepuf van de verloskundige die mij bij stond in mijn gezicht. De katheter werd verkeerd geplaatst wat zo’n pijn deed. Ik smeekte of hij eruit gehaald kon worden en desnoods wel op een handdoek zou plassen.  Later is de katheter goed gezet en voelde ik hem niet te zitten. Wat een verademing. Weer bleef ik een paar uur op de zes centimeter hangen en was ik zo uitgeput van de hele dag. Ik weet mijn gedachte nog precies. Kan dat apparaat niet even uitgezet worden? Ik maak het morgen wel af. Maar we moesten door. 

We liepen tegen middernacht en ik was al bijna 24 uur bezig. De hoofdverloskundige kwam kijken en die heeft met de hand ervoor gezorgd dat ik naar de 10 centimeter kwam.  Ik mocht gaan persen. Ein-de-lijk!  Er stonden meerdere zusters om mij heen met een grote lamp op mij gericht. Ze waren zo lief en moedigde mij zo fijn aan. 

Door het vele “wroeten” was mijn persdrang verdwenen. Ik moest even op mijn zij gaan liggen want Cato was gedraaid. Ik mocht een half uur gaan persen en echt, ze waren mij zo positief aan het aanmoedigen dat ik dacht dat het goed ging. Achteraf lag ze nog te ver en was ze een sterrenkijker geworden waardoor het allemaal niet ging. En toen brak ik en moest ik huilen. Ik wist wat de volgende stap was. Mijn lichaam trilde van vermoeidheid en spanning want ik ben nog nooit geopereerd. Waar ik al “bang” was voor een knip kreeg ik nu een hele operatie. Ik weet nog goed dat ik de kamer uit werd verreden en er een kamer naast mij net en baby’tje werd geboren. Ik vond het erg dat het bij ons niet is gelukt. 

Rob kreeg een blauw pak aan en een mutsje op en struikelde over de langer broek 😂 Ik moest een paar vragen beantwoorden en iedereen was aanwezig. Ik voelde hoe de snee gezet werd. Ik vroeg bewust later of ze al bezig waren. Ik besefte dat ik dus voelde hoe de snee gezet werd. Het doet niet pijn maar het is een raar idee. Het “gegraaf” in mijn buik voelde vreemd. Na 10 min ging het plastic luikje open en werd ze geboren! Ons mooie meisje! Wat zijn we trots. Zo mooi om gelijk je eigen kindje te herkennen. Waar je van te voren zo benieuwd bent naar hoe ze eruit ziet klopt het meteen. Ze is zo van ons. 🤎

Ze had een vol koppie met zwarte haartjes en die heerlijke babygeur. Ik kreeg een waterijsje voor de dorst en mocht de hele nacht niet drinken. Ik smeekte om een paar slokjes water maar dat kwam er vrijwel meteen weer uit. Mijn ouders, broertje en zwager waren er al eerste en daarna kwamen mijn schoonouders. Wat een moment! 

De eerste dag bleef ik op bed. Ik voelde mij als een tractor overreden.  Maar daarna kon ik voorzichtjes lopen. Ik weet nog dat ik het spannend vond en de eerste dagen niet naar de wond wilde kijken. Maar wat is hij mooi gezet. Je ziet er haast niks meer van! 

Ik heb best lang moeite gehad dat mijn bevalling uiteindelijk niet natuurlijk is geweest, maar ze is er en ze is gezond. Nu weet ik dat je een bevalling echt niet kan sturen. Ik kijk eigenlijk heel positief op mijn keizersnede. En inderdaad, alle pijn ben je meteen vergeten. 🤎