"Hij komt!"

“Hij Komt!”

En weer is er een dag voorbij. Ik was bijna uitgerekend (12-12-16) en keek er erg naar uit. Ook onze dochters werden ongeduldig. "Mama, wanneer komt hij nou, het duurt zo lang." Met 40 weken ging ik op controle en toen werd ik gestript. Dat is trouwens niet fijn! En weer was het wachten geblazen... 

Met 41 weken weer op controle en weer gestript. Die nacht kon ik niet meer slapen en hoopte natuurlijk dat er 'iets' zou gebeuren. Op dat moment huilde ik van frustratie. Die ochtend met 41 weken en 1 dag, was ik het echt zat. "Hij moet eruit zei ik, ik ben het zat!" Ik kon alleen maar huilen. Rob, mijn vriend, belde de verloskundige en ze zou aan het einde van de ochtend langs komen. We hadden afgesproken dat ik ingeleid zou worden. Toen werd ik nog een keer gestript, in de hoop dat het nu toch écht zou gaan beginnen. 

Ik ben die middag naar bed gegaan en Rob bleef thuis, zodat hij Noa van school kon halen en Liv ook wat afleiding kon geven. Later die middag voelde ik wel wat lichte krampjes. "Zou het nu toch echt gaan gebeuren dacht ik?" We aten op tijd en Rob maakte alvast de kruiken klaar, dan was dat alvast gedaan. Na het eten wilden de meiden nog een spelletje doen. We gingen memorie spelen. Op dat moment kwamen de krampen wel wat vaker terug, maar nog niet zo hevig. Tussen het spelletje door liep ik af en toe weg van tafel. "Wat ga je doen, mam?", vroeg Noa. "Mama heeft een beetje een zere buik." 

Toen dat weer over was, gingen we weer verder met memorie. Rond 17.30 uur toch maar even de verloskundig gebeld met de mededeling dat het aan het 'rommelen' was. Ze zou na het spreekuur even langs komen. Tussendoor nog even opgeruimd. Ik moest op een gegeven moment naar de wc. Niks aan de hand zou je zeggen, maar toen ik al snel weer naar de wc moest, vond ik dat toch weer raar. Ik leek wel wat druk te voelen. Ik verloor ook wat bloed. Toen toch maar snel de verloskundige gebeld en die zou er gelijk aan komen. 

Het was net na 18.00 uur, dus druk op de weg. Wij gingen toen snel naar boven, onderkleding uit en onder het bed stond mijn kraampakket. Ik pakte daar een matje uit en legde die op de grond, op dat moment moest ik gelijk persen en braken mijn vliezen. Rob was druk aan het bellen met familie, 'of er snel even iemand kan komen, wat de bevalling is begonnen!' Daarna snel het kraambureau gebeld. Ook nog snel de voordeur open gezet, anders stonden ze voor de dichte deur.

Nadat mijn vliezen waren gebroken, ging ik gelijk op bed liggen. Ook in alle hectiek nog een matje op bed gelegd, waar je allemaal niet aan denkt tijdens een bevalling.

Ik lag op bed en ik moest gelijk weer persen. "Hij komt!", riep ik. Waarop Rob antwoordde: "Nee stop, dat kan niet, de verloskunde is er nog niet!" Voordat ik het wist, was het hoofdje eruit. Gelijk gingen we kijken of de navelstreng niet om zijn nekje zat, dat was niet het geval. Een paar seconden later werd hij geboren. Rob legde onze zoon op mijn buik en pakte een handdoek om hem warm te houden. Hij huilde gelijk. Hij belde meteen de verloskundige met de mededing dat ze wel rustig aan kon doen, omdat hij al was geboren. We zagen er de humor er wel van in. Ik besefte toen dat onze dochters, zijn zusjes, naast mijn bed stonden. Zij waren getuigen van de geboorte van hun broertje, Jake, geboren op 20 December 2017, om 18.11 uur, en 4200 gram, op de trouwdag van zijn opa en oma.

Als ik het met de meiden er nog over heb, dan weten ze nog precies hoe het gegaan is.