Het ziekenhuis. Mijn nieuwe thuis.

Mijn vriend komt net op tijd om de laatste metingen mee te kijken, voor ik naar huis mag. Ik ben helemaal opgetogen over het feit dat ik vandaag op onze eigen bank mag zitten. Dat ik eten kan eten uit eigen keuken en dat ik in mijn eigen heerlijke bed kan gaan  slapen. De gynaecoloog die ik afgelopen weken om de dag zo'n beetje zie, doet bij mij de metingen. Het is altijd een vrolijke boel, want de meisjes dansen vaak flink in mijn buik en er is altijd wel 1 die niet goed in beeld te krijgen is. Maar we zijn inmiddels beide geoefend en na een halfuurtje zijn de metingen klaar. "de waardes zijn volgens mij gelijk als 2 dagen terug", zegt de arts. "Ik zet ze even in het systeem, dan weten we zeker dat alles nog goed zit".  Dit duurt normaal een minuut of 5. Maar na een kwartier is de arts nog niet terug. Mijn vriend en ik worden onrustig en krijgen een akelig gevoel. En als dan nog 10 minuten later de arts de kamer bij ons binnenstapt, zien we aan haar gezicht meteen al dat het niet goed zit. Ze valt met de deur in huis. Het gaat niet goed met kindje 2. De doorbloeding van de placenta naar haar was al niet 100% top, maar zat al een tijdje stabiel net boven de grens. Maar uit deze meting blijkt dat ze net onder de grens is gekomen, wat een slecht teken is. Er wordt niet meteen actie ondernomen, maar de verwachting is dat de doppler-waardes nu elk moment slechter gaan worden of dat op de CTG's te zien gaat zijn dat kindje 2 het niet meer fijn vindt. Daarnaast moet de groei goed in de gaten gehouden worden, want die kan nu wel eens gaan achterblijven. Ik moet elke dag nu minimaal 2 keer een CTG, het meteen aangeven als ik het gevoel heb dat ik minder leven voel en me er op voorbereiden dat ik nu dan toch echt snel zal gaan bevallen. De kindjes liggen zo dat ik absoluut niet vaginaal mag bevallen. Wat dus wordt verwacht is dat of de doppler binnenkort zo slecht wordt, dat er actie wordt ondernomen (keizersnede), of dat de CTG aantoont dat het niet goed gaat, waarop dan de keizersnede snel gepland wordt.Naar huis gaan zit er dus niet in. En ik barst in huilen uit. Wat een tegenvaller. En wat een naar idee dat het niet goed gaat met 1 van de kindjes. Tot nu toe was de angst steeds alleen maar het vroeg bevallen en het feit dat de kindjes dan een moeilijke start zouden hebben. Maar nu ben ik ineens patiënt om een heel andere reden. Nu gaat het niet meer mis bij mij, maar bij 1 van mijn kinderen.  Hier moet ik ook echt even aan wennen. Er verandert niets, en toch voelt alles compleet anders. Dus maar weer mijn ziekenhuiskamer in. Waar ik inmiddels kamergenoot nummer 10 ofzo heb liggen. De dames van de eerste paar dagen zijn inmiddels allemaal vertrokken. 2 naar hun "eigen" ziekenhuis omdat ze de 32 weken gehaald hadden en 1 naar huis. Er komt dagelijks wel weer een nieuwe dame bij me op de kamer. Soms eens 2. Soms lig ik eens een dagje alleen.  Dit zijn ook vaak vrouwen die juist wél willen bevallen en ingeleid zijn. "Hey. Hoe heet jij? Waarom lig je hier? Oh, je hebt een ballonnetje gekregen? Fijn! Voel je al wat?" "Nee, ik heb geen ballonnetje. Ik lig hier al een paar weken. Ik hoop nog niet te bevallen. Ben zwanger van een tweeling en nog veel te vroeg.""Ja, heel spannend ja" "Ja. Heel blij dat ik het tot nu toe volhoud" "Nee, het is zeker niet leuk om al zo lang hier in het ziekenhuis te liggen" "Ja, ik ken inderdaad al het personeel inmiddels al". Ik ben onderdeel van het meubilair geworden. De verpleegsters ken ik allemaal en met iedereen heb ik inmiddels mijn eigen grapjes en ritueeltjes. De dames voor het eten en drinken weten precies wat ik elke dag wil en de ruimte om mijn bed staat inmiddels bomvol met mijn spulletjes. Aan het personeel heb ik trouwens heel erg fijne herinneringen. Een paar verpleegsters in het bijzonder, maar eigenlijk was iedereen top. Ze kwamen ook echt regelmatig even voor een extra praatje met mij en dergelijke. We kenden elkaar op gegeven moment natuurlijk ook echt Iedereen was zo lief en ze complimenteerden mij de hele tijd over hoe positief ik was. Dit hielp me ook echt goed deze periode door. In het volgende deel vertel ik hoe ik wederom op het punt kom te staan om naar huis te gaan. En jullie mogen alvast 3 keer raden of dat doorging of niet ;-).