Het wordt nachtwerk

Ik ben opgelucht als ik een week ben doorgekomen zonder nabloeding. Ik heb 3 operaties in een ruime week tijd gehad (inclusief keizersnede).
Joah is inmiddels 2 weken en mag bijna naar huis.

En dan is Joah 2 weken en 1 dag oud en zie ik bij mijn litteken weer een ei zitten als ik me uitkleed om te gaan douchen.

Op dit moment heb ik er nog geen pijn aan en mijn verpleegkundige mag geen diagnose stellen. Dat komt later bij de visiteronde, dan zal ik ook weer platte bedrust moeten houden met een infuuszak er op. Het beleid waarvan we allemaal weten dat het geen effect zal hebben.

Maar zover is het nog niet. Ik ga lekker douchen, wetende dat dat de komende dagen er weer niet in zal zitten.
Nee, ik ben geen helderziende, maar met 2 eerdere nabloedingen weet ik inmiddels wel hoe het zal lopen.

Mijn moeder komt weer op visite. We hebben haar genoteerd als 3e verzorgende van Joah. Jelle is erg moe van alles wat er gebeurt is en pakt thuis zijn rust. Mijn moeder en Jelle verdelen de tijd bij mij.

Mijn moeder haalt Joah op en vandaag zal ik hem voor het eerst een schone luier omdoen en aankleden. Daar was ik de afgelopen weken te ziek voor.

Ik heb de lessen luier verschonen naturlijk gemist en daarin geen ervaring. Mijn moeder heeft alleen ervaring met mij, een meise.

Jullie voelen de bui al aankomen natuurlijk; Inderdaad, vergeten het piemeltje naar beneden te doen.

Samen kunnen we er om lachen. Mag ik gelijk nog een luier vervangen en nog een keer omkleden.
Met alle keren dat ik mijn zoontje niet kon verkleden is dit voor mij geen straf.
Heerlijk keutel ik met Joah op het aankleedkussen op mijn voeteneinde.
Op dit moment heb ik nog geen pijn van de bloeding en daar geniet ik nog even van.

En dan is daar de artsenronde. Mijn scenario klopt: platte bedrust en een infuuszak als tegendruk.
Met de druk van de infuuszak willen ze dat de holte met bloed niet verder uitzet, doordat het bloed dan stil gaat staan kan het stollen. Of nou ja, dat zou het positieve scenario zijn, maar Jelle en ik hebben geleerd van de twee eerdere bloedingen.

We vragen de artsen of het niet mogelijk is mij overdag al te opereren. We willen dit keer nachtwerk voorkomen. Jelle is al zoveel nachten wakker geweest de afgelopen weken.

Om nachtwerk te voorkomen heb ik met de verpleging en artsen afgesproken om al eerder aan te geven wanneer ik iets anders voel. Mijn pijngrens blijkt zo hoog te zijn dat wanneer ik aan de bel trek zelfs de sterkte pijnmedicatie niet meer werkt.

Om mij comfortabel te houden vragen ze niet meer of ik pijn heb, maar of ik meer of minder voel dan bij de vorige keer dat het gevraagd werd.

Ik geef nu zelfs voor de pijn aan dat ik een bloeding heb, maar krijg toch echt geen operatie.

Jelle en ik blijven erbij: Het wordt nachtwerk. De artsen zeggen dat we dat helemaal niet kunnen weten en dat we er positief moeten instaan.

In de middag komt helaas voor mij ook de pijn opzetten. Weer bloedingspijn, de 4e bloedingspijn in een half jaar.

Ik ben er zo klaar mee, dit wilden we juist voorkomen en nu moet ik er weer doorheen.

Ik zie het niet meer zitten. Ik wil geen pijn. Ik wil niet weer een narcose, ik wil opknappen en genieten van mijn zoontje.

Als ik pijn heb wordt ik tegendraads en ben net een klein kind. Mij boeit het op zo'n moment niet meer, ik wil er gewoon vanaf zijn. Ik ben de pijn zo ontzettend zat.

Aan het eind van de middag neem ik toch maar een oxynorm in. Ook al weet ik dat er duf en duizelig van wordt. 

Jelle haalt Joah even op, met hem knuffelen vind ik nog wel fijn om te doen.

De pijn neemt enkel toe en belemmert me om te kunnen slapen.
Ik krijg koelelementen op de bloeding, dat geeft wat verlichting. Maar slapen lukt echt niet. 

De artsen gaan in overleg over welke pijnstilling ik nog mag krijgen. Sterke pijnmedicatie kan bijwerkingen geven op het ademhalingsstelsel en dat willen ze voorkomen.

Ademhaling, dat brengt me bij het onwel voelen worden bij het in slaap vallen. Ik zou deze klacht vandaag evalueren met de zaalarts, maar door de bloeding is dit er niet meer van gekomen. Uiteindelijk is het vanzelf over gegaan en val ik weer zonder problemen in slaap.

Het is rond 1 uur in de nacht als de artsen in overleg zijn over mijn pijn medicatie en ik het koelelement vervangen wil hebben. Mijn verpleegster haalt een nieuwe en ik geef mijn oude aan Jelle. Tot onze grote schrik zit deze onder het bloed!

Jelle haalt de dekens van mij af en kijkt onder het verband. Hij ziet dat de wond is open gegaan, zegt dat het niet goed is en vliegt de gang op. Daar loopt net mijn verpleegster langs, die vat hij in de kraag mee de kamer in.

De verpleegster schrikt ook van mijn wond en roept de artsen terug uit overleg, ze zijn nu bij mij nodig.

Ook de artsen schrikken van mijn wond en bloeding. Pijnstilling krijg ik niet meer, want we gaan wederom naar de operatiekamer...........

We zeiden het toch: Het wordt nachtwerk

Om 02:38 app ik onze moeders dat we weer onderweg zijn naar de operatiekamer. Met mijn schoonmoeder had ik 's nachts al gebeld, zij kan nooit goed slapen en nu kon ze me fijn afleiding geven.
Mijn eigen moeder heb ik uiteindelijk wakker gebeld, ik zou het zelf ook willen weten wanneer mijn kind onder narcosse gaat.

Ik zie op tegen het herstellen van de narcose, ik heb na een week nog een zwaar hoofd van de vorige narcose.

En ben ik überhaupt wel sterk genoeg voor weer een narcose? De vierde in 2 weken tijd. Hoeveel kan een mens aan?

Mijn anesthesiste stelt me gerust. Ze zegt dat het soms helpt tegen de bijwerkingen van een narcose om weer onder narcose te gaan.

Dit keer red ik het zelf om over te stappen naar de operatietafel. 

En dan hoor ik: Michella, S. hier, je verpleegkundige ik kom je weer ophalen............