Het werd niet beter!

Ik was eindelijk over de 12 weken. Het spugen hield helaas niet op en ik werd echt depressief. Ik was voor mijn zwangerschap altijd erg actief op social media. Ik wilde niets meer posten. Als ik een foto deelde dan was dat van mijn gezicht of van de katten. Alleen mijn directe omgeving was op de hoogte van mijn zwangerschap. Achteraf vond ik dat erg fijn. Dan hoefde ik ook niet te doen alsof ik blij was met deze zwangerschap. De hele zwangerschap heb ik overgegeven. Mensen om mij heen zeiden vaak “probeer te genieten hè!”. Ik dacht alleen maar: “Hoe dan?”  En daar bleef het helaas niet bij. 

Ik kreeg kon niet meer slapen na de 25ste week. Elke nacht lag ik wakker. Overdag wilde ik niet slapen. Gelukkig voor mij was in zwanger toen de Olympische spelen plaats vonden in Pyeongchang. Ik heb alles kunnen kijken en daardoor kon ik soms even vergeten dat ik zwanger was. Ook was ik begonnen met zwangerschapsyoga. Er werd ontzettend veel gekletst en amper aan yoga gedaan. Maar ik heb wel gesproken met een vrouw die in haar eerste zwangerschap ook zo ervaarde als ik. Dat steunde mij. Ik heb daar ook één van mijn goede vriendinnen ontmoet. Onze dochters zitten nu bij elkaar in de klas. 

Inmiddels wist ik dat ik een meisje kreeg. Daar was ik toch wel erg blij mee. Af en toe voelde ik de kleine schopjes en ze was erg gezellig in m’n buik. Ze was op gezetten tijden actief en sliep als ik ook sliep. Dat waren de “geniet” momenten. 

In de 40ste week kwam voor mij een omslag punt. Ik was klaar met wachten. Ik sliep niet meer, het overgeven bleef maar aanhouden en omdat ik niet ook niet meer kon lopen van de pijn in mijn bekken heb ik de verloskundige moeten smeken of ze iets wilde doen. Ik was 40 weken zwanger en er zat totaal geen schot in de “doos”. Ik mocht naar het ziekenhuis. Daar hebben ze mij gestript op 9 mei en op 10 mei moest ik weer terugkomen om een ballon te laten plaatsen. De volgende dag was het Hemelvaart. In het ziekenhuis rond 19:00 uur bleek dat ik al 3,5 cm ontsluiting had. Dus ik mocht weer naar huis. Als er in de nacht niets zou gebeuren dan moest ik om 7:30 uur weer terugkomen en dan zou ik worden ingeleid. Een beetje gespannen en toch wel blij dat er licht aan het einde van deze eeuwige tunnel kwam lag ik rond 22:00 uur in bed. De weeën begonnen en ik dacht toch nog thuis te kunnen bevallen. De weeën waren goed te doen. De verloskundige belde ik om 3:30 uur en ze prikte mijn vliezen door met de woorden: “ Dan schiet het lekker op, ik kom om 7:00 uur weer terug en dan ga ik niet meer weg. Je krijgt een snelle bevalling.” Maar ik voelde al het vertrouwen uit mijn lichaam drijven met het vruchtwater. Ik wist dat dit nog veel te vroeg was voor mijn lichaam. Ze was nog maar net de deur uit en de bevalling zetten in. “Maar de baby is nog niet goed ingedaald dacht ik steeds”. 

Ik kreeg een weeën-storm. Abnormale beenweeën van 3 min met ongeveer 10 sec adempauze. Ik kon er niets mee. Na een half uur was ik al kapot. Ik heb Henri om 6:00 uur gesmeekt of hij de verloskundige wilde bellen. Toen ze kwam was ik al helemaal uitgeput. Ik kon niet meer. Na controle bleek ik op 7 cm te zitten. Ik kon alleen maar huilen. Ik raakte totaal de controle kwijt over mijn lichaam en mijn bevalling. Ik gaf aan dat het echt niet normaal was. En dat de pijn in m’n benen zo ondragelijk was. “Hoort er allemaal bij” was het antwoord. Ik voelde weer me niet gehoord. Weer niet gezien. Mijn lichaam was er klaar mee. En ik liep huilend naar mijn man na de controle en viel flauw in zijn armen.

In het ziekenhuis kwam ik weer bij. Ik had in middels een ruggenprik gekregen. Lag op bed aan allerlei toeters en bellen. En de verloskundige die mij had gestript was aanwezig. Twee uur heb ik gemist. Mijn man heeft mij achteraf verteld dat ik steeds weg viel van de pijn en de vermoeidheid. Ze besloten om mij aan de weeën remmers te leggen zodat ik kon bijkomen. Toen ik eenmaal mocht bevallen was er een andere verloskundige met 4 leerlingen. Iedereen mocht even in de “doos” kijken. Door de persweeën kreeg ik een boost aan adrenaline. Maar omdat de verloskundige steeds aan het toucheren was en met haar vingers van binnen op mijn bekken duwde raakte ik uit mijn bubbel en mijn lichaam zakte in een verdedigingsmodus. Die vingers van de verloskundige deden nog meer pijn dan de beenweeën. Het woord vroedvrouw heeft bij mij een geheel andere betekenis gekregen. Alles blokkeerde En het ergste, de hartslag van onze dochter zakte met elke perswee. Dus de gynaecoloog kwam erbij. In mijn bevallingsplan had ik gezegd: geen ruggenprik, geen weeënremmers of opwekkers, geen knip en geen vacuümpomp. 

De gynacoloog zei vrij weinig. Ook stonden er inmiddels 12 mensen rond mijn bed waarvan ik er zelf maar 1 kende, mijn man. Iedereen mocht uiteraard weer een kijkje nemen in de “kijkdoos”. De gynaecoloog zei tegen haar gevolg: “ja ga de pomp maar halen”. En tegen mijn man: “De hartslag van de baby gaat naar beneden we gaan de baby halen met de vacuümpomp”. En ik lag daar maar. Mijn man kon alleen maar sorry zeggen. Ik kon alleen maar huilen. En overgeven, want waarom niet. Hup er werd een knip gezet en toen er een weer een wee kwam werd er een ijzeren cup naar binnen gebracht. Ik heb nog gevraagd waarom ze koos voor een ijzeren cup in plaats van een kunststof maar er kwam weer een wee dus ze kon trekken. 

En toen was ze er: Mia. Na de hel van 19 uur bevallen. Ze werd op mijn borst gelegd. Haar ogen wijd open. Geen huiltje. Ze keek alleen maar. Ze was rustig. Ze had een mutsje op. Daar was ze mijn meisje. Na zoveel ellende. Zoveel spugen, pijn en nog meer onnodige pijn. Daar lag ze daar op mijn borst. Mijn vinger hield ze stevig vast. En ze keek alleen maar. Mijn hart liep over van verschillende emoties. Ik vroeg mijn man foto’s te nemen want ik was zo moe. De placenta werd geboren. Er zat een bijplacenta in mijn placenta. Ik hoorde het maar half aan. Mia was er. Ik werd gehecht. Dit bleek achteraf veel te strak te zijn. Ik mocht een nacht blijven omdat Mia te klein zou zijn voor Nederlandse normen. Ik maakte me er niet erg druk over. Ik ben zelf geadopteerd uit Azië en mijn man is Nederlands. Ze kwam uit mij. Ze had geen ruimte in mijn buik om groter te worden. Dat haalt ze vast wel in. En dat deed ze ook. Mia sliep vanaf de eerste nacht door. Sliep op gezetten tijden en was een heerlijke baby. Ze sliep overal en ik kon daardoor genieten van haar en van mijn kraamtijd met de geweldigste kraamverzorgster die er is. 

Over een zwangerschap of bevalling wilde ik nog niet nadenken. Maar 1 ding wist ik wel. Als er ooit een tweede kindje zou komen dan zou dit nooit meer gebeuren.