Het was Kerstnacht '18, gebroken vliezen maar het babybed was leeg

Ik vertelde tegen mijn baby dat als ze eruit zou komen dat ze dan wat knuffels van ons kreeg.

Het kon zo de nieuwste versie van het liedje Flappie zijn maar dan de eindejaarshit van 2018. Ik neem jullie graag mee in mijn verhaal van de geboorte van Lisa en de hele rompslomp daaromheen.

Het begon allemaal met een redelijk makkelijke zwangerschap, natuurlijk wat pijntjes hier, problemen met de 20 weken echo en het ontslag wegens faillissement op mijn werk. Maar ik vond dat dat nog prima te overzien was. Tot het moment van 22-12-2018, Lisa was altijd een mega drukke kickboksende/trappende baby en voelde haar de hele dag. Ineens deze dag besefte ik me dat het wel erg rustig was daar in mijn buik, wel nog hier en daar een duwtje maar die kickbokser had ik nog niet gevoelt gedurende de ochtend. Heel even over nagedacht maar gelijk daarop de spoedlijn gebeld van onze verloskundige, deze kende ons goed en liet ons meteen komen. (Bizar dat we hierover een paar dagen geleden nog grapjes maakten, dat we het niet moesten wagen om in het weekend of met kerst haar op te trommelen).

Daar zaten we dan gelukkig wel met manlief erbij, doppler erop hartje was in orde (kleine geruststelling), maar over mijn bloeddruk en het aantal bewegingen was ze niet te spreken. Dat werd een ritje ziekenhuis, na lang wachten daar waren we eindelijk aan de beurt en ook hier vonden ze her verontrustend (ik wijt het nog steeds aan de stress hoor). Ik kreeg een dag opname wat betekende bloed aftappen, ctg en de hele dag aan de bloeddruk meter. Ook werd er getoucheerd maar daar was niks aan de gang op dat moment. Dus na een hele dag daar vertoeven mochten we naar huis, inmiddels had ik Lisa wel wat vaker gevoeld maar nog niet zoals eerder, maar de controles waren goed dus geen reden voor hun om ons daar te houden.

De volgende dagen moesten we ons wel elke dag melden voor een ctg en nogmaals bloeddruk en bloedafname. De bewegingen van Lisa wisselden wat af maar gelukkig wel meer en sterker dan die ene dag. (kreeg te horen dat het voorbereiding kon zijn op de bevalling, geloofde het niet echt). En elke keer mochten we naar huis (wat heb ik toch slecht geslapen die dagen kon me geen betere start wensen voor mijn bevalling ahum).

Zo werd het ook 1ste kerstdag waar we besloten na alle ziekenhuis rompslomp, dan nog maar even te genieten van de gourmet bij mijn schoonouders en we gingen redelijk ontspannen naar huis. Ik lag heerlijk te slapen toen ik wakker werd en dacht ik moet plassen, niets was minder waar want mijn vliezen waren gebroken. Helemaal blij maakte ik Gerben wakker en zei tegen hem, het gaat gebeuren ze komt eraan nu hoeven we niet meer te wachten.

Of werd ons geduld nog meer op de proef gesteld..... wordt vervolgd.