Het plaatsen van de ballon
In mijn vorige blog konden jullie lezen hoe graag ik wilde dat ons meisje geboren zou worden. Met 41+2 heb ik mij laten strippen en heb ik een gesprek in het ziekenhuis gehad voor inleiden. Dit kon dezelfde avond al gebeuren.
Toen ik na het gesprek met de gynaecoloog naar mijn man liep die buiten stond te wachten, hebben we gelijk onze families gebeld. Iedereen was erg enthousiast!
Toen we thuis kwamen hebben we de laatste spullen in de tas gestopt, hebben we gefantaseerd over de aankomende dagen en hebben we nog lekker van de snackbar gegeten nu dit nog geoorloofd kon, haha.
De afspraak was dat ik me om 19.30 u mocht melden in de avond, wel moest ik rond 18.30 u bellen of er plek was. Dit was er gelukkig. Rond 19.00 u gingen we met zweet handjes naar het ziekenhuis, het kwam nu toch wel heel erg dichtbij.
In het ziekenhuis bleek dat het wel druk was, waardoor het plaatsen van de ballon pas om 21.30 u gebeurde. Er werd uitgelegd hoe het inleiden precies te werk ging. Ze gaven aan dat als de ballon zijn werk zou doen, de volgende dag pas mijn vliezen gebroken zouden worden en daarna de weeënopwekkers gegeven zouden worden. Het kon maar zo zijn dat het nog wel een dag of 2 dagen zou duren voor ons meisje er zou zijn.
Door deze informatie hebben we er voor gekozen dat mijn man die nacht nog thuis zou slapen. Zo kon hij nog even zijn rust pakken, omdat we niet wisten wat ons de aankomende dagen nog te wachten stond. Rond 23.00 is hij naar huis gegaan en na nog wat appjes zijn we rond 00.00 uur gaan slapen.
Het slapen was van korte duur, na ongeveer een half uur werd ik wakker met pijn. Ik kon de pijn niet plaatsen, maar het was nog te doen. Wel kreeg ik meer en meer last, ik ben door de kamer gaan lopen, verschillende posities op bed geprobeerd, maar de pijn bleef. Soms liep ik huilend door de kamer, maar met de gedachte dat er morgen pas wat zou gaan gebeuren, durfde ik niet aan de bel te trekken omdat ik bang was dat ik me aanstelde.
Toen ik om 3.00 u zo misselijk was en zat te trillen op de toilet, heb ik toch maar aan de bel getrokken. Er kwam een super lieve verpleegkundige bij me kijken. Ze vermoedde dat de ballon zijn werk had gedaan en zou de verloskundige er zo bij halen. Ze vroeg of mijn man lang moest rijden om hier te komen. Ik gaf aan van niet en vroeg of hij moest komen. Ze gaf aan dat als ik het prettig vond, dat ik hem zeker kon bellen. Rond 3.00 u heb ik toch maar huilend mijn man opgebeld met de vraag of hij kon komen omdat ik erg veel pijn had. Om 3.30 u was mijn man aangekomen en vlak daarna kwam de verloskundige. De ballon had inderdaad zijn werk gedaan en ik had 4 cm ontsluiting. De verloskundige gaf aan dat ze in de ochtend weer terug kwam om te kijken hoe ver ik dan was.
Hoe het verloop verder ging, kunnen jullie lezen in mijn volgende blog.