'Het lijkt alsof alles scheurt in me'.

9 september 2017. Dat was mijn uitgerekende datum. Heel mijn zwangerschap heb ik gezegd hij komt eerder. De laatste weken begon ik hier echter aan te twijfelen. Er gebeurde echt nog helemaal niets! Tot donderdag 31 augustus. Ik verloor ineens wel erg veel slijm. Zou dit mijn slijmprop zijn? Ik was voor het eerst zwanger dus had geen flauw idee.

Later in de middag begon het een beetje te rommelen. Ik dacht dat ik best veel pijn had (wist ik veel haha) en het kwam ook aardig regelmatig. Mijn moeder wilde ik graag bij de bevalling hebben dus was al met haar aan het appen en ze stond op scherp, omdat zij nog twee uur moet rijden voordat ze bij me is. Om 5 uur in de middag heb ik toch mijn man maar gebeld. 'schat, wil je alsjeblieft naar huis komen, ik denk dat het begonnen is', zijn antwoord was: 'maar ik ben nog even bezig!'. Toch kwam hij maar naar huis.

Toen hij thuis kwam heeft hij de verloskundige gebeld. Ik moest in bad en kijken of het minder werd. Het werd niet minder, maar ook niet erger. Nogmaals gebeld in de avond en ze zou langskomen over een tijdje. Ook mijn moeder maar gebeld, want ja, twee uur rijden. Zij kwam er ook aan. Helaas, het was nog niet begonnen, ik was wat verweekt en een kleine cm ontsluiting. We moesten maar gaan slapen van de verloskundige. Mijn moeder dook in het logeerbed en wij gingen ook proberen te slapen. Wonder boven wonder heb ik de hele nacht geslapen.

De volgende dag was het gerommel verdwenen. Mijn moeder besloot voor de zekerheid nog een extra nacht te blijven en vond dat we in beweging moesten blijven. Wat heb ik haar vervloekt. Ik heb geen moment rustig gezeten die dag. Boodschappen doen, door het winkelcentrum lopen, patatjes halen en een rondje door die nieuwbouwwijk met die veeeeel te hoge drempels. Mijn man is op vrijdag vrij dus die deed braaf met ons mee. Hij ging ook nog even naar de kapper tussendoor, want wie weet wilde de baby wel dat zijn haren netjes zaten. Aan het einde van de middag raakte ik ontmoedigd en was ik ervan overtuigd dat de baby nog wel even op zich zou laten wachten.

Om kwart voor acht die avond hadden we nog een routine controle bij de verloskundige. Net voor dat we naar de afspraak moesten kwam het gerommel ineens weer terug. Maar ik had geen zin om me daar druk om te maken en besloot ook niet te timen. Zal wel weer niets zijn. Eenmaal in de wachtkamer werd het toch erger en de afspraak voor me liep ook nog eens uit. Ik heb me toen wel even afgevraagd wat we daar in vredesnaam nog deden. De verloskundige besloot om toch even te gaan voelen of er wat gebeurd was. Tegen alle verwachtingen in was ik volledig verstreken en had 3 cm ontsluiting. Nu maar afwachten of het verder ging.

Eenmaal thuis had ik nog steeds het idee dat er niets zou gebeuren en mijn moeder en ik gingen de koopzegels maar likken en plakken. Ik zat hierbij op mijn hurken en na enige tijd zo gezeten te hebben werd het toch wat oncomfortabel met die dikke buik. Om 20.45 stond ik op en het voelde alsof er iets scheurde. Ik zei nog heel droog 'het lijkt alsof alles scheurt in me'. En toen kwam de plens! Het waren m'n vliezen die scheurden. Net als in de film, een gigantische plons met vruchtwater. Alles nat. M'n kleding, m'n pantoffels en de vloer. Dit was dus om kwart voor negen.

Ik raakte in paniek, want had niet verwacht dat het zoveel zou zijn en het bleef maar lekken. Ik bleef maar rond lopen en mijn man liep enigszins geïrriteerd met een handdoek achter me aan. Ik moest maar op de wc gaan zitten van m'n moeder. Ondertussen werd de verloskundige gebeld en die zouden over een uurtje ofzo wel eens komen kijken, want het waren maar vliezen en de eerste baby. Ik voelde me ontzettend vies door die natte kleding en ging douchen. Toen ik eenmaal onder de douche stond kwamen de weeën in volle sterkte en meteen zonder pauzes. Ik zat in een echte weeënstorm. Man wat deed dit pijn! Ik kon niet meer staan en ben op handen en knieën in de badkuip beland. Vanaf hier raakte ik in een roes en heb ik weinig meegekregen van alles wat er om me heen gebeurde. Om 21.20 is de verloskundige nogmaals gebeld dat ze toch iets sneller moest komen.

Om 21.50 trok ik het niet meer, ik zat nog steeds op handen en knieën in bad en de weeën kwamen om de 2 minuten en duurde zeker anderhalf minuut. Even rusten zat er niet in. Ineens had ik het gevoel dat ik moest gaan persen, ik riep dan ook 'ik ga persen, ik wil het eruit!!'. Mijn moeder riep op haar beurt weer dat dit niet mocht en zij belde de verloskundige nog maar een keer. Ik moest puffen van haar en wachten tot ze er was, ze was er bijna. Ook moest ik mezelf verplaatsen naar het bed. Om 22.00 was ze daar eindelijk. Ze zou gaan voelen en om 22.05, twee uur na de controle dus, had ik 8 a 9 cm ontsluiting. Ik mocht nog niet persen en moest blijven puffen. Om 22.25 had ik volledige ontsluiting.

Persen maar! Maar ik was op... Ik heb een uur geperst en moest regelmatig op m'n linkerzij gaan liggen omdat de baby het lastig had. Omdat het hartje steeds minder goed herstelde van het persen en ik gewoon doodop was en niet genoeg kracht meer had, is om 23.30 de ambulance gebeld. Geloof me, met een weeënstorm de trap aflopen is geen pretje. Ik heb de ambulancebroeder Peter een paar keer uitgescholden want het lukte me niet. Zij wilden mij zo snel mogelijk op die brancard hebben en ik wilde niet. Peter had het zwaar met me, haha.

Toen ik in de ambulance lag, besefte ik dat Michael niet bij me was. De paniek sloeg weer toe en ik zou en moest Michael bij me hebben. Dit mocht helaas niet en moest het doen met Peter. Peter heeft me geholpen met alles wat hij in zich had en bij elke wee moest ik hem in z'n ogen aan kijken. Dit werkte super!

Eenmaal in het ziekenhuis werd ik met de brancard de lift in gereden. Wie verzint het dat een lift spiegels heeft? Ik zag mezelf liggen, naakt, verwilderde blik en één been omhoog. Dit was namelijk de houding waarin ik de pijn het beste volhield. In de verloskamer riep ik dat ze het er maar uit moesten snijden, ik wilde niet meer, ik was er klaar mee. Dit deden ze natuurlijk niet, ik kreeg een infuus om de weeën te versterken en er kwam een metertje op het hoofdje van de baby. Hij moest er wel zo snel mogelijk uit.

Ik heb geperst alsof m'n leven er vanaf hing. Ik kreeg een knip om het proces wat te versnellen en toen het hoofdje eenmaal stond, zagen ze het probleem. De navelstreng zat twee keer om het nekje gewikkeld. Ze hebben 'm toen meteen doorgeknipt, anders was ie er nooit uitgekomen. En om 00.44 op 2 september was mijn jongetje er, Daniël. Hij werd op m'n borst gelegd en alles was ik alweer vergeten. Ik had 'm niet horen huilen en vroeg nog verwilderd of hij het wel deed, maar hij deed het en het eerste huiltje had ik blijkbaar in de chaos niet gemerkt! Alles was goed met hem en tjonge jonge wat was hij mooi!

Achteraf moeten wij ontzettend lachen om de bevalling. De koopzegels plakken, de zin 'het voelt alsof alles scheurt in me' en 'snij hem er maar uit, ik doe het niet meer' worden nog regelmatig gebruikt in grappige anekdotes en grollen bij ons thuis!