Het liep totaal anders dan verwacht.

Hai hier mijn verhaal, mijn zwangerschap was heerlijk. Alle echo's en onderzoeken waren goed. We hadden een bevalplan gemaakt en alles geregeld voor als we naar huis mochten. In het bevalplan had ik duidelijk aangegeven dat ik geen ruggenprik wou en liever niet door een man geholpen wou worden. Vind dat zo ongemakkelijk als er een man naar je kijkt daaronder terwijl het je eigen man/vriend niet is. Nou ik zou ingeleid worden met een ballonnetje en dat ging allemaal goed. De volgende dag in de ochtend braken me vliezen voor de lift in het ziekenhuis, nou spannend allemaal want nu ging het toch echt beginnen. Diezelfde avond begon het echte werk. Ik kon de pijn van de weeën niet meer verdragen en vroeg toch om een ruggenprik, wat een heerlijke verlichting van pijn was dat. Het persen ging goed maar niet goed genoeg. Ze hadden achter mijn rug om iemand geregeld die mij moest knippen en mijn zoon is met een zuignap op de wereld gekomen. En het was een man die dat moest doen, mijn humeur sloeg helemaal om toen die man binnenkwam. Ook ivm met ervaringen van vroeger met mannen wou ik echt alleen een man als het niet anders kon. Met de kleine leek het in eerste instantie goed te gaan, op 21-08-2022 werden wij trotse ouders van onze zoo  Jemi, 51 cm en 3160 gram. Hoorde ze zeggen dat ze hem wel wat aan de kleine kant vonden. We moesten 48 uur voor de zekerheid in het ziekenhuis blijven voor mezelf en controles voor mijn zoon. Mijn knip was verkeerd gezet en hechtingen lieten los. Ik heb 8 tot 12 weken met intense pijn en ongemakken gelopen. Met mijn zoon ging het met de dag slechter. Hij wou niet eten en zat na 5 dagen 10 procent onder zijn geboortegewicht dus moesten we door naar het jkz. Juliana kinder ziekenhuis afdeling. Daar begonnen ze al gelijk met een infuus en een zonde. Er werd meerdere keren echo's gemaakt van zijn buik om te kijken of het daar aan lag. Niks te vinden, na meerdere keren bloed te prikken in z'n kleine voetje bleek dat hij te dik bloed had en een veels te hoge kalium. Daarom moest hij vocht krijgen in z'n infuus en een zonde om wat hij niet dronk toe te dienen in z'n zonde. Ook aan de hartmonitoring om alles in de gaten te houden. Met de dag ging het slechter en op een dag zeiden mijn vriend en ik van hij is nu wel heel grouw en niet bewegelijk. We dachten echt dat het het einde was. Gelukkig ging het daarna met de dag beter en dronk hij elke dag steeds iets beter. De hele dag door kwamen artsen, verpleegkundigen en mensen om mee te praten. Terwijl ik met intense pijn lag ging ik maar door met bewegen voor me zoon, dan moesten we weer naar de afdeling bloedprikken, dan weer een echo. Dan weer bloedprikken en zo elke keer weer, wat ik ook zo erg vond is dat mensen je echt aanstaren in het ziekenhuis als je weer met bedje en al naar het bloedprikken moest of echo's maken, ze keken of van aah wat schattig of van aaah wat zielig. Ik ging mentaal en fysiek helemaal helemaal kapot van binnen maar door gaan. Ook werd ik heel onzeker door me ongemakken beneden. Dacht steeds dat gat van die knip komt nooit meer goed, wil me vriend me nog wel na het zien van die hele situatie, met dat soort vragen zat ik steeds in me hoofd. We hebben uiteindelijk 2 weken in het ziekenhuis gelegen en na 2 weken eindeloos onderzoeken, pijn, verdriet en ook wel geluk van het besef dat we ouders zijn geworden van een lieverd van een zoon, mochten we eindelijk naar huis. Veel steun van me ouders/vrienden en de rest van me familie uit Enschede terwijl wij in Den haag wonen, ze hebben 2 weken in ons huis gezeten en kwamen elke dag voor ons, boodschapjes en de was. Tijdens mijn zwangerschap had ik weinig last van emoties. Na me bevalling bleef ik maar huilen van wat er allemaal gebeurd was, de pijn en ongemakken en dat we thuis kwamen in een soort van zwart gat. We hadden geen recht meer op kraamzorg. We hadden daar erg naar uit gekeken omdat het een bekende van ons was de kraamhulp. We hebben echt ontzettend veel geleerd in het ziekenhuis over van alles. Dat hadden we thuis niet kunnen verzinnen. Ook waren het stuk voor stuk schatten van mensen en ook zo lief en meelevend naar ons toe. Onze zoon is nu iets ouder dan 6 maanden en het gaat goed. Wel heeft hij van ziekenhuis naar krampjes naar rs virus (weer 3 dagen ziekenhuis) naar tantjes en corona achter de rug. Maar het is een ontzettende lachebekkie en zeer tevreden kindje. Eet goed en is van alles aan het ontdekken. Wij zijn intens blij met onze zoon en heeft ons leven echt veranderd op een positieve manier. Ook kijken we al uit naar een broertje of zusje voor onze Jemi. Maar als ik alweer denk aan me bevalling en daarna heb ik echt de angst dat we hetzelfde gaan meemaken. Ook weet ik dat elke bevalling weer anders is maar alsnog blijf ik daar maar aan denken. Het heeft ook even geduurd voordat ik er echt over kon praten. Was een emotionele rollercoaster maar als hij alleen al naar me lacht ben ik alles soort van vergeten. We genieten nu echt elke dag. Hier een foto van het begin en hoe hij er nu uitziet.