Het laatste deel

Ziekenhuisperiode deel 3

Ivar komt eerst ieder dag naar mij en dan gaan we samen naar sijmen. Deze ochtend gaat het anders. Ik voel me niet goed en ben echt nog moe. Ik zeg tegen hem ga jij maar naar Sijmen ik doe nog even mij ogen dicht en ik moest nog even wacht op de antibiotica die de verpleging nog moest komen geven. Als zij aan komt is het mis. Ik kan niet meer goed reageren en adem heel snel. Meteen stroomt de kamer vol. Ik krijg vanalles aan gehangen en er wordt vanalles geprikt. Ze zijn bang voor een sepsis. Ivar komt binnen gelopen en schrikt van alle mensen. Als ik weer een beetje stabiel ben. We gaan naar de ct scan want nu willen ze toch echt eens weten wat er aan de hand is. Ze maken een scan. Als ik terug op de kamer ben komt ook de arts. Ik had blijkbaar een hypo gekregen. Echter gaf de sensor die ik had dit helemaal niet aan. Het ging gelukkig wat beter en ik kan even langs sijmen. Hij doet het prima en langzaam zijn we steeds meer aan het uitkijken om naar huis te gaan. Alleen die stomme sonde heb je nog. Je kan ook zo lang over een fles doen.
Tijdens het avond eten is de uitslag van de scan er, het blijkt helemaal geen ontsteking maar een trombose in mijn eierstok door de keizersnede. Dit zagen ze eigenlijk nooit vandaar dat ze er niet aan dachten. De antibiotica kon stop gezet worden. Wel wilden ze nog even het vocht infuus aan laten. Ik krijg nu spuitjes tegen de trombose en deze moet dan vanzelf weggaan. De volgende ochtend voel ik me meteen al een stuk beter. Het infuus mag er eindelijk ook van af, wat een vrijheid. We gaan naar jou toe en geven een flesje. We besluiten nu die stomme paal weg is smiddags een lekker broodje te gaan eten in het restaurant van het ziekenhuis. Als we terug lopen komen we een ander koppel tegen waarvan het kindje bij Sijmen op de afdeling ligt. Ze zegt dat ze ons zochten om wat te vertellen. Oh nee he dat kan nooit goed zijn. Snel terug. We komen er aan maar we zien jou niet meer op jouw plekje ojeey, waar ben? Snel komt een verpleegster aan lopen. Hij ligt hier hoor in de box. Dat is een aparte kamer. Waarom denken wij meteen? Gelukkig valt het mee. Op woensdag ,wat wij niet wisten, doen ze standaart bij alle kindjes een mrsa test. Mrsa is een ziekenhuisbacterie. En die van jou was positief. Zelf had je hier helemaal geen last van, maar het was wel besmettelijk en gevaarlijk voor de andere kindjes. Dus van af nu moest je apart liggen en de verpleging moest helemaal ingepakt om bij jou naar binnen te mogen.
Eigenlijk ook wel fijn lekker rustig ons eigen afdeling stukje. Er was een tafel en je had je eigen verschoontafel en badje. Zoveel ruimte. Vrijdag ik mag savonds naar huis. Ik had zelf geleerd om de spuitjes te zetten tegen de trombose. Dit keer had ik er wel zin in. Ons doel voor dit weekend was het leren van jouw sonde. En dan zou je maandag met sonde naar huis mogen. Thuis ging ik alles klaar maken voor jou. In het weekend zijn we druk in de weer met alles te oefenen. Het knippen en plakken van de pleister. Het controleren of de sonde goed zat. In de aparte kamer was het wat warmer en jij vindt het te warm en ligt te zweten. Daar lig je dan in oktober alleen in een rompertje. Verder verliep goed en rustig. We hadden een uitzicht, een datum om naar toe te werken. Maandag ochtend we worden gebeld. Je had de sonde uitgetrokken en van de arst mocht hij eruit blijven omdat je het toch goed genoeg deed en je mocht mee naar huis. Wat een feest. Wel met wat vraagtekens want in het weekend hadden we jou nog best wel veel voeding over de sonde gegeven. Maar je mag naar huis dat maakt alles goed. Met maxi coxi komen we de afdeling op. Zo blij en trots. Nog wat formulieren invullen. Nog wat gesprekjes voeren. En dan maken we je klaar. Klaar om mee naar huis te gaan.
We willen eigenlijk zo snel mogelijk weg.
Op naar huis!!