Het kraambezoek

Hier het vervolg van mijn (bevallings)verhaal.

Koud papa en mama geworden, hebben we iedereen op de hoogte gebracht van de geboorte van onze Niek. Superleuk om te doen. Het leuke was dat 90% van de mensen om ons heen dacht dat we een meid zouden krijgen. Wij zelf wisten het wel, maar verder hadden we het geheim gehouden. Zelfs onze ouders wisten van niets.

De eerste die arriveerden waren mn schoonouders. Trotse opa en oma. Mijn ouders waren aan het werk, maar ook zij zijn zo snel ze konden naar het ziekenhuis gekomen. Ook zij waren übertrots! Vlak daarna kwamen mijn zusje en zwager èn onze 2 beste vrienden te gelijk binnen. Daarna mn tantes, oom, nichtjes en voor ik het wist zat de kamer vol met familie, vrienden en ging Niek van hand tot hand. Wijzelf hebben hem al die tijd niet bij ons gehad. Het overviel ons heel erg. Wij waren inmiddels 40 uur wakker, op het hazenslaapje door de ruggenprik na, net papa en mama geworden en wisten niet wat ons overkwam. 

Niek trouwens ook niet. Arme kind was amper een paar uur op de wereld en helemaal van slag. De hele nacht liggen spoken. Lees: spugen, huilen, nog meer spugen, niet eten en al helemaal niet slapen. Kindje was ontroostbaar. Gelukkig heeft de verpleging een groot deel van de zorg van ons uit handen genomen, maar desniettemin slaap je toch niet lekker. Mijn tip aan iedereen die nog moet bevallen: hou het rustig de eerste dag! 

Mijn grote wens was om borstvoeding te geven. Ik ben de hele dag in de weer geweest met aanleggen, tenminste, dat probeerde ik. Niek had het er moeite mee en bleef huilen omdat hij gewoon honger had. Ik heb gekolft, papa gaf hem flesvoeding omdat hij toch moest eten, nog meer gekolft, maar het wilde niet. Ik voelde me echt een koe aan de melkmachine. Ik heb het echt geprobeerd, maar mijn borstvoeding kwam maar niet op gang. Niemand die mij vertelde dat je borstvoeding door een keizersnede later op gang kon komen. Niek bleef afvallen. Na 3 nachten ziekenhuis was het ook de vraag of we überhaupt wel naar huis mochten, het scheelde niet veel, maar we mochten naar huis. Ik heb dus ook bij thuiskomst de handdoek in de ring gegooid, want ik moest iedere 1,5 uur gaan kolven. Iets wat mij niet gelukkig maakte, want dat put je uit. Wordt mijn kindje daar dan gelukkig van? Nee, want kleine kindjes voelen alles, dus ook dat. Daarom mijn beslissing om te stoppen. Ik heb nog wel een grappig verhaal over het kolven in het ziekenhuis. Mijn lieve Thijs mocht namelijk blijven slapen, maar moest wel voor zij eigen avondeten zorgen. Hij had zin in pizza, dus had gevraagd of deze bezorgd kon worden. Was geen probleem. Gewoon doorgeven dat hij bij de verloskunde geleverd moest worden en dan zou mijn man gehaald worden om te betalen en de pizza af te halen. Vervolgens ging ik kolven en zat op de rand van het bed faced to the door. De deur zwaaide open en daar kwam de verpleegkundige gevolgd door een 16-jarige pizzakoerier. De verpleegkundige ging direct weer rechtsomkeerd, maar de blik van die jongen vergeet ik nooit meer! Hij wist niet waar hij kijken moest, werd zo rood als een biet en hij had een top verhaal voor zijn collega's. Mijn lief en ik keken elkaar aan, en lagen finaal in een deuk. Tranen liepen over mn wangen van het lachen.

Maar goed, dit waren de 1e dagen van ons als papa en mama.

Tot snel!

Liefs, Maaike