Het kan ook nooit eens goed gaan, dacht ik

Woensdag 10 januari

Wij worden wakker, vandaag is de dag dat we ons meisje gaan ontmoeten! Eindelijk. Deze zwangerschap viel me wederom zwaar. De vorige spoedkeizersnede verliep prima, de bevalling en de dagen daarvoor waren een hel. Deze keer gingen we voor de minder stressvolle weg en kozen we (ik) voor een geplande keizersnede. 

Om 09:00 werden wij verwacht in het ziekenhuis. Het was koud deze ochtend, kijkend uit het raam van de auto dacht ik nog: deze mensen om ons heen hebben helemaal geen idee wat voor moois wij vandaag gaan doen! Ik mocht sinds gisteravond al niet meer eten, alleen een beetje water drinken. Dit maakte mij inclusief de zenuwen super misselijk. Misselijk was ik overigens al de hele zwangerschap. 

Aangekomen in het ziekenhuis werd ons al vrij snel verteld dat we geduld moesten hebben want er was een spoed operatie tussen gekomen. Ik was zo misselijk, ik kon niet meer liggen/zitten van de pijn in mijn bekken. Ik wilde dat het allemaal gauw achter de rug was, maarja, dit ging uiteraard voor. Gelukkig mocht ik na een uur wachten een kopje thee. 

Nadat ik een klein slokje had genomen van de thee die mega heet nog was (waar ik zo naar verlangde haha) kwam er een verpleegkundige binnen gerend: Stop met drinken! Ik kom jullie zo halen, jullie mogen toch tussendoor! Ga je maar snel omkleden. De zenuwen gierden door mijn lijf! Nu gaat het echt gebeuren dachten wij. Zo snel als ik kon stak ik mezelf in dat prachtige (not) operatie schort. Het duurde daarna nog een uur voordat we echt van de kamer gehaald werden. 

En toen reed ik op het bed door de gangen, de lift in naar de operatie afdeling. Eerst nog in een grote ruimte daarvoor waar de mensen slaperig terugkwamen uit hun operatie en waar mensen lagen te wachten om gehaald te worden. Daar werd ik aangesloten op een infuus en kreeg ik her en der wat plakkers op. De mensen om ons heen maakte lieve praatjes tegen ons maar mij kon het even niets schelen, wat had ik een pijn in mijn bekken en wat voelde ik mij beroerd. Laat het alsjeblieft beginnen.

Tegen 13:45 kwamen ze ons halen, eindelijk! We reden de operatie zaal binnen, brrr het was daar fris. Lets go! Of toch niet? Helaas, de arts die de sectio zou gaan uitvoeren vertelde mij dat er nog een aantal bloeduitslagen niet binnen waren, van het bloed wat die ochtend was afgenomen bij mij. Mijn hemel wat een teleurstelling ... weer terug naar die wachtzaal. Eigelijk werd ik een beetje machteloos en boos. Het kan ook nooit eens goed gaan. Een andere operatie ging nu voor en daar moesten wij op wachten.

En ja hoor, een uurtje later was het zo ver! Ik geloofde er bijna niet meer in. Wij mochten. Ik mocht op een ander soort bed (plank) klimmen voor de ruggenprik. Eerst de verdoving, daarna de ruggenprik. En nog een keer, en nog een keer.... Na 6 pogingen werd mij verteld dat het niet lukte en dat ze een andere arts erbij zouden gaan halen. Poging 7 werkte gelukkig en ik werd gelijk neergelegd om zo snel mogelijk te gaan beginnen. Al die pogingen deden trouwens ontzettend zeer maar als de 7e niet was gelukt had ik onder algehele narcose gemoeten, en dat wilde ik natuurlijk niet!

Eigelijk direct na die prik begon ik me vreselijk te voelen. Er gebeurde ineens vanalles, zoveel mensen om mij heen. Langzaam voelde ik dat ademhalen steeds lastiger werd en ik moest overgeven. Plat op je rug is dat haast onmogelijk. Toch is het me een aantal keren gelukt. Wat voelde ik me vreselijk. Ik kreeg amper lucht meer en probeerde met het kleine beetje adem wat ik had dat uit te leggen. Ik kreeg wat tegen de misselijkheid. Dat hielp. Maar ik kon nogsteeds niet goed ademen. Ondertussen vertelde de artsen steeds wat ze aan het doen waren in mijn buik maar ik maakte het niet mee. Ik was aan het overleven. De warme slang werd op mijn borst gelegd voor als de baby er straks uit zal komen zodat ze bij mij kon liggen. Met voor mijn gevoel mijn laatste adem zowat heb ik verteld dat ik echt niet meer kon ademen. Toen heb ik een spulletje gekregen waardoor ik weg raakte. Dat was fijn. Ik hoorde af en toe wat met vlagen, maar kon mijn ogen haast niet opendoen en ik was even op een andere wereld. Door langzaam te ademen kon ik mezelf beheersen en dit doorstaan. Achteraf bleek dus dat de laatste ruggenprik zo hoog was gezet dat het mijn middenrif ook heeft platgelegd, hierdoor kwamen de moeilijkheden met ademhalen. 

Daar was ze dan, om 15:10 was daar onze lieve Norah. Ze werd getoond en ik wilde dit niet missen. Ik probeerde een glimp op te vangen en zag een klein wezentje met heel veel haartjes, alleen ze huilde niet. Ik fluisterde huilen meisje, je moet huilen.. toe maar je kan het. Het bleef stil...

Norah werd door de artsen direct nagekeken en mijn man stond erbij. Hij zag mij weer spugen en struggelen en onze dochter ademde niet. Dit moment was voor hem heel erg vertelde hij later. Gelukkig kregen ze haar ademhaling op gang! En er kwam een klein schattig huiltje, heel kort. Maar ze ademde! 

Ze waren mij aan het dichtmaken en mijn man kreeg haar uiteindelijk op schoot een stoeltje achter mij. Toen alles klaar was werden we terug gereden naar die grote zaal, ik kreeg een ijsje en ik voelde alles uitwerken en mezelf wat beter, weer terug op deze wereld. Nu pas kon ik haar echt bekijken. Wat leek ze op haar broer! Nu kon ik haar voor het eerst vasthouden en huid op huid doen. Ons meisje... ze is er eindelijk. En we hebben het allebei overleefd. We zijn compleet en gelukkig.