1 jaar geleden
Het jaar van de wond en de pleister.
In letterlijke, mentale en lichamelijke zin.
Het is te lang geleden dat ik een blog heb geplaatst maar iets met tijd en ruinte in mijn hoofd..
Op 22 maart is onze jongste zoon geboren. Nog een keer knipperen met mijn ogen en hij is 1 jaar! En wat voor jaar het is geweest..
Daar waar wij bij de eerste in een rollercoaster terecht kwamen door zijn vroeg geboorte kon ik nu druk zijn met verliefd kijken naar mijn zoon.
Wij hadden gekozen voor een geplande keizersnede om alle stress en heisa van de eerste voor te zijn. De ruggenprik zag ik echt niet tegen op, echter viel deze tegen omdat ik niet goed kon ontspannen. Toen die eenmaal was gelukt had ik niet eens door dat ze al waren begonnen. Het open maken duurde wat langer ivm verklevingen door de vorige keizersnede maar eenmaal bij de eindbestemming... Was daar onze prachtige zoon die gewoon METEEN de gehele tijd bij mij mocht liggen. Nou daar gingen de waterkranen, van oplichting en blijdschap. Ik had een "gewoon" gezonde zoon op de wereld gezet. En mocht ervaren hoe het "normaal" zou zijn gegaan.
Alleen al deze hele ervaring was een pleister op de wond die de oudste op ons heeft achter gelaten. Little did I know wat voor beerput aan opgekropte emoties en onopgeloste trauma er open ging en nog steeds niet helemaal dicht is.
Wat voor bizarre verschillende start hebben ze gemaakt en stappen maken ze nu. Het zijn twee verschillende kinderen en iedereen is anders maar toch blijf je vergelijken. Jesse was 12 maanden en droeg maatje 68. Mees is 9 maanden en zit net in maatje 74..
Een kleine verschil van alle verschillende fases. Later zal ik die nog meer opsommen voordat dit weer een te lang verhaal wordt.
Waar ik in deze afgelopen maanden zeker achter ben gekomen is: door de geboorte van Mees is er een luik van emotie en, durf wel te zeggen, onverwerkt trauma van Jesse naar boven gekomen. Ik vat het samen als; Jesse is mijn wond en Mees mijn pleister. Dat ik zo over mijn kinderen praat vindt ik pijnlijk maar zo ervaar ik het wel.