Het is stil, te stil...

Je wordt bij mama op de borst gelegd. Wat ben jij mooi! Met je witte haartjes! Het lijkt net alsof je kan gaan huilen, je bent nog lekker warm. Maar helaas, het blijft stil. Wat is dit oneerlijk! Jij bent perfect en alles zit er op en aan. Wessel en ik kunnen niet ophouden met huilen. Wat doet dit pijn.

Gelukkig maakt de verpleegkundige foto’s. De verloskundige helpt nog met de medische handelingen bij mij en daarna kan ik volop knuffelen met jou. Na het knuffelen gaan ze jou wegen en meten. Je weegt 4690 gram en je bent 54 cm lang . Jij bent een flinke kerel! Je weegt gewoon een kilo meer dan jouw broer en zus. Eerst wilde papa jou in bad doen, maar omdat jouw huid zo broos is, doen we dit niet. Papa doet met heel veel tranen en pauzes je eerste pakje aan. Je hebt een geel shirtje aan met de tekst Hello new day erop en een wit broekje met wolkjes erop. Het pakje past maar net, omdat jij zo groot bent.

Ik ga mezelf even opfrissen met de hulp van de verpleegkundige. Ondertussen komt er een andere verpleegkundige langs om hand- en voetafdrukjes te maken. Omdat je voetje zo groot is, past dit niet in de mal. De afdrukken moeten dus in twee keer gedaan worden. We hebben een herinneringsbox gehad met daarin onder andere het haarlokje, twee gehaakte olifantjes en een schrijfboekje. Echt heel fijn dat het ziekenhuis dit ter beschikking heeft. Daar denk je niet over na op dat moment.

We laten de familie en vrienden weten dat jij bent geboren geboren. Opa en oma komen in het ziekenhuis al langs. Zij blijven maar kort, omdat de gynaecoloog met ons in gesprek wil gaan. Ze bespreekt alles met ons, maar ik moet zeggen dat het een beetje langs mij heen gaat. De vraag is ook of wij obductie op jou willen laten doen. Dit willen wij niet. Wij krijgen jou er niet mee terug en hebben geen kinderwens meer na jou. Jij bent niet vervangbaar en die angst dat het weer misgaat, willen wij niet. Het enige wat we wel willen, is het afnemen van kweekjes van mij en jou en bloedonderzoek bij mij. Er wordt een afspraak gemaakt om het over twee weken na te bespreken en om te kijken wat er uit de uitslagen is gekomen. Wij bellen na het gesprek naar begrafenisondernemer dat we naar huis gaan met zijn drieën. Zij zegt dat ze de volgende ochtend langskomt en adviseert ons het raam in de babykamer open te zetten, zodat het wat kouder is op je kamer. Ook moeten wij coldpacks naast jou neerleggen en deze om de drie uur te verwisselen. Een koelplaat is te koud voor een kleine baby (nou ja, klein?).

Het is zover, wij mogen naar huis en nemen jou mee in de Maxi-cosi. In de auto had ik jou ook vast mogen houden, maar dit vinden wij maar een eng idee. Stel dat je een ongeluk krijgt? Een rare gedachte, ik weet het. We rijden naar huis. Wat is het stil in de auto. Geen gehuil... Ik had liever gehad dat je krijste tot we thuis zouden zijn. Thuis bij je papa, mama, grote zus en grote broer. Daar hoor jij, voor altijd!

Lieve Elias, love you to the moon and back...