Het gaat te snel voor jullie dochter, veel te snel | deel 4.

Vervolg op deel 3. 

Het was dinsdag 15 september, om 8.00 uur moesten we ons melden bij het geboortecentrum in het ziekenhuis voor de inleiding. 'S ochtends hebben we nog wat laatste buikfoto's genomen. Ondanks dat mijn buik nog steeds een: je hebt teveel pizza gegeten buik was, wilde we toch wat foto's hebben. 

We kwamen in het ziekenhuis aan met ons koffertje en melden ons bij de balie. De vrouw achter de balie kende ik gelukkig. Ze was ontzettend lief en gaf aan dat we nog even plaats mochten nemen. De verpleegkundige kwam ons zo snel als mogelijk halen. 

Toen de verpleegkundige ons kwam halen, bleek het een van de verpleegkundiges die zijn die we al eerder hadden gezien/gesproken. Ze bracht ons naar de kamer en schrok ontzettend van het feit hoe ik spits geworden was in mijn gezicht en er geen buik zichtbaar was. Ze deed met ons het intakegesprek. Gelukkig wist ze al van de medische zwangerschap af waardoor we daar niet uitgebreid op in hoefde te gaan. 

De dienstdoende gynaecoloog kwam ook even een handje geven. Toen ze de kamer op kwam, twijfelde ze even of ze bij de persoon stond die ingeleid werd omdat ze niet kon ontdekken dat ik zwanger was. Op dat moment was ik er ook echt klaar mee! Het was zo confronterend dat iedere keer opnieuw te horen... 

De gynaecoloog gaf uitleg over het proces. Omdat ik ''pas'' 37 weken was kon het wel een aantal dagen duren. Ze zouden een ballon plaatsen om de ontsluiting op te wekken en de baarmoedermond rijp te maken zodat de vliezen gebroken konden worden. Dit proces met de ballon, kon al 2 dagen duren (dit mag 2x 24 uur). Zodra de vliezen gebroken waren, zouden ze een uur afwachten of het vanzelf op gang kwam. Zo niet, dan zouden ze met weeënopwekkers gaan helpen. De gynaecoloog van die dag gaf aan dat ze niet de verwachting had ons te gaan bevallen omdat ze alleen die dag dienst had en ze echt wel dacht dat het enkele dagen kon duren. 

Toen ze zover waren om de ballon te plaatsen, gingen we naar het kamertje waar ik ook iedere keer de echo's had bij de controles. Op een bepaalde manier voelde dat vertrouwd. Ik lag in de stoel en probeerde zo veel als mogelijk te ontspannen. Ik wist wat er op me af kwam omdat ik in januari bij de inleiding van mijn zus ben geweest. Hoe de ballon geplaatst zou worden, was me dus bekend. De verloskundige begon met het inwendig onderzoek, dat was echt wel even rot, een naar gevoel, maar alles voor het goede doel. Ineens keek ze me heel blij aan en vertelde ze dat er geen ballon geplaatst ging worden want ik had al 2 CM ontsluiting. Bij een tweede kan dat vaker voorkomen en betekent dat nog niet dat de bevalling gaat beginnen maar bij een eerste wel. Dus, goed nieuws... onze dochter was zelf ook al van plan om te gaan komen. 

Ik mocht terug naar de kamer. De verloskundige kwam mee en vertelde wat ze besproken had met de gynaecoloog. Ze gingen middels een tablet die ik oraal innam, proberen de baarmoedermond wat soepeler te maken want hij was nu nog te hard om de vliezen te kunnen breken. Hiermee zijn we dinsdag gestart. In de avond kwam er een nieuw controle moment. Ik had toen een ruime 2 CM. De verloskundige gaf aan dat ik maar lekker moest gaan slapen en ze mij om 6.30 uur wakker zouden maken om de vliezen te breken. Super spannend...... We zijn gaan slapen en hadden de wekker om 6 uur staan zodat ik nog even kon douchen. 

De nacht was redelijk goed te doen. Ik ben even bij mijn partner op de bank gaan liggen omdat ik niet kon slapen. Vervolgens hebben we redelijk geslapen... Om 5u was ik wakker. Toen heb ik gewacht tot iets voor 6 en ben ik gaan douchen. Om stipt 6.30 kwam de verpleging me aansluiten aan de CTG. Dit wilde ze eerst doen voordat ze de vliezen zouden breken. Op de CTG was er nog niets zichtbaar. Vervolgens bij het inwendig onderzoek zat ik nog steeds op die ''ruime'' 2 CM. Er was dus niets bijgekomen... helaas, vliezen breken was nog niet mogelijk. 

De tabletten die ik dinsdags oraal kreeg, kreeg ik vervolgens vaginaal ingebracht. Dit gaf behoorlijk wat krampen. Heel vervelend want je voelt van alles maar het waren wederom geen weeën of tekenen dat de bevalling ging beginnen. We moesten afwachten wat mijn lichaam ging doen. 

Het was 15.30 uur. Ik had al 2 dagen nauwelijks kunnen eten en was behoorlijk moe. Ondanks dat gaf de verpleging de tip even een klein rondje op de afdeling te lopen. Ik had vanaf begin opname een infuus (om nog wat vocht/mineralen binnen te krijgen) dus moest met zo'n lompe stok waarvan de wieletjes het amper deden de afdeling op. Maar goed, alles wat we konden aanpakken om het op te wekken, deden we. Toen ik op de helft van het rondje was voelde ik wat krampen. Maar goed, die had ik al de hele ochtend. 

We kwamen de verpleegkundige tegen en die vond dat ik er toch wat onrustig uitzag. Ze stelde voor dat ik snel terug ging naar de kamer en ik opnieuw aan de CTG ging. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ging terug het bed in en de CTG werd aangesloten. Wederom niets van activiteit zichtbaar. Rond 16.00 uur kreeg ik erge steken onderin mijn buik. Ik voelde me onrustig en kon niet blijven liggen. Ik heb de verpleging gebeld en gevraagd of ik uit het bed mocht. Dit mocht maar ik moest aan de CTG blijven dus mocht wat op het bed hangen. 

Om 16.20 werd ik erg duizelig en zag ik de hele kamer draaien. Niet gek met zo weinig eten en geen reserves. Ondanks dat ik tijdens de intake had aangegeven geen pijnmedicatie te willen, merkte ik dat ik het niet ging redden. Ik had heel regelmatig pijn maar had op dat moment pas 3 CM en op de CTG waren geen weeën zichtbaar... in onderling overleg met de gynaecoloog hebben we besloten toch voor een ruggenprik te gaan. 

We zijn naar de recovery gereden waar de arts die mij de ruggenprik zou zetten door een vertraging in de OK niet beschikbaar was. Hierdoor kwam het afdelingshoofd en zou hij de prik zetten. Dit is mijn grote geluk geweest....... deze man had een nieuwe techniek en wilde dit graag proberen. Hij heeft een prik gezet waardoor het gedeelte waar de katether in kwam, verdoofd werd. Vervolgens heeft hij uitleg gegeven aan de verpleegkundige hoe de ruggenprik aangesloten kon worden. Dit mocht pas na een uur. Het zetten van die eerste prik was goed te doen. Het lastige was dat ik heel erg regelmatig krampen had. Ik bleef maar denken blijf rustig, het zijn geen weeën maar desondanks gaf de verpleegkundige steeds even aan dat ze moesten wachten omdat ik weer een wee had. Dit was erg verwarrend maar op dat moment boeit het je niet meer. 

Ik voelde dat ik moest plassen en het niet meer kon ophouden. Ik schaamde me ontzettend en gaf aan dat ik in m'n broek had geplast. De verpleegkundige die bij me was gaf aan dat het niet erg was en ze er op de afdeling wel naar zou kijken. 

Toen we van de recovery mochten was het 17.10. Ik werd terug gereden naar het geboortecentrum en we kwamen terug in onze eigen kamer rond 17.15. De verloskundige was er inmiddels ook weer bij. Ze vroeg of het goed ging want ze had het idee dat ik pijn had. Ik durfde het bijna niet te zeggen maar zei inderdaad dat ik best wat pijn had zodra er zo'n kramp kwam. Ze wilde graag overleggen met de arts van de recovery of de ruggenprik eerder aan mocht worden gezet. Maar voordat ze dat zou doen, zou ze eerst even een blaaskatheter zetten. Ze was daarmee bezig tot ze zei: huh, ik stoot ergens tegen aan......... ik kon het niet allemaal volgen omdat ik me vooral aan het focussen was op de ''krampen''.  Op dat moment hoorde ik dat ze mijn partner riep en stond hij met stralende ogen naar boven te kijken, Eva... ik zie het hoofdje... ik zie haartjes... 

Ik snapte er helemaal niets van... ik had toch pas 3 CM? Ik had toch geen weeën? Wat is er? Hoe kan dit? Maar voordat ik die vragen kon stellen was er paniek. Onze dochter was klein geschat (laatste metingen zou ze maar rond de 2 kilo wegen), ze liep achter in groei en ze was nu al behoorlijk ver onderweg. Ik moest van de verloskundige gaan weg zuchten totdat alles klaar was (er was nog niets klaar op de kamer). Vervolgens kreeg onze dochter op haar hoofdje een CTG aan gebracht. Hierop was snel te zien dat het met haar niet goed ging. Haar hartslag daalde ontzettend, het ging voor haar te snel, veel te snel. 

Op dat moment kwamen er 2 gynaecologen bij. Ik had de verpleegkundige naast me staan die ook bij de ruggenprik was. Ze was me aan het helpen met wat ik moest doen want ik wist het echt even niet meer... 

Omdat het met de kleine meid zo achteruit ging mocht ik 2x persen. Toen ik dat had gedaan, hoorde ik ze onderling overleggen. De ene gynaecoloog ging de OK bellen en de andere zou het nog 1 keer proberen met de pomp. Toen ik dat hoorde merkte ik dat ik alle kracht/energie die er nog zat bij elkaar heb geraapt en heb gevraagd of ik het nog 1 keer zelf mocht proberen. Ik voelde zo'n oerkracht, 37 zo'n zware weken gehad, ik moest en zou natuurlijk bevallen... ik moest en zou geen pomp/OK of wat dan ook nodig hebben. Dit mocht... nog 1 keer mocht ik het proberen. 

Ik heb alles wat ik nog in mij had gegeven totdat ik de gynaecoloog hoorde roepen, Eva, je mag je dochter aanpakken. Ze was er, 6 minuten later, pakte ik onze prachtige dochter Fay aan. Geen pomp - geen OK- geen weeënopwekkers, het is ons samen gelukt, natuurlijk zonder iets van hulp! Want er is überhaupt geen tijd meer geweest om de ruggenprik aan te kunnen zetten...... 

Is het dan nu eindelijk klaar? Kunnen we weer gaan opknappen?

Wordt vervolgd...