Het bevallingsverhaal van Saar

Aan het begin van de 38e week van de zwangerschap riep ik: 'Vrijdag ga ik bevallen.' Ik zou dan 38+6 weken zwanger zijn en bij Dex ben ik toen ook bevallen. Ik had zo sterk het gevoel dat dit bij de tweede ook zou gebeuren.

De dagen ervoor was er niets aan de hand, behalve de kwaaltjes die ik de hele zwangerschap al had gehad: rugpijn, maagzuur, vermoeid. Niets bijzonders. Net als de donderdag. Niks aan de hand. Ik voelde me niet anders, dus misschien klopte mijn voorgevoel dan toch niet.

Vrijdagochtend 06:00 uur. Ik word wakker in een nat bed. Heb ik in mijn bed geplast? Het duurt even voordat ik een beetje wakker word en besef wat er aan de hand is: Mijn vliezen zijn gebroken! Ik maak Rob wakker en vertel dat het is begonnen. Ook hij is snel wakker en we gaan uit bed. Dex hadden we gisteren op moeten halen van de opvang omdat hij niet fit was, dus hij mocht vandaag ook niet heen. Gelukkig had ik als back-up mijn zusje die in de buurt woont. 

Zijn tas stond al een tijdje klaar, mocht hij halsoverkop opgehaald moeten worden omdat de bevalling was begonnen, dus daar hoefde niks meer aan gedaan te worden, behalve zijn slaapknuffel en speen erin stoppen. Rond 07:00 uur werd hij opgehaald door mijn zusje. Heel gek vond ik dat: Als ik hem terugzie, is hij grote broer!

Ondertussen had ik nog geen weeën of iets. Ik verloor alleen maar vruchtwater. Om 08:00 uur heb ik de verloskundige gebeld. Ze kwam langs om te kijken of ik al ontsluiting had, maar dat was er nauwelijks en omdat ik ook nog geen weeën had, werd er afgesproken dat ik zou bellen als er iets veranderd of anders rond 14:00 uur.

Rond 12:30 uur begon het wat te rommelen in mijn buik en ongeveer een half uur later kwamen de weeën om de 6/7 minuten. Weer de verloskundige gebeld. Ze zou er aan komen, omdat het de tweede was en dat toch wel flink sneller kon gaan. 

En dat heb ik geweten...

Toen de verloskundige kwam, kwamen de weeën al om de 4/5 minuten en bleven ze een dikke minuut aan. Ze vroeg mij nog of ik echt in het ziekenhuis wilde bevallen, want het kon nu wel heel snel gaan. Omdat ik met Dex uiteindelijk overgedragen ben en de bevalling medisch was geworden, voelde ik mij niet prettig bij een thuisbevalling. Ik wilde de juiste zorg in de buurt hebben, indien nodig.

Om 14:00 zaten we in de auto, op naar Groningen, wat ongeveer 30 minuten rijden is. Inmiddels kwamen de weeën om de 2/3 minuten en kreeg ik ook persdrang. Ik hing letterlijk aan dat handvat in de auto. Voor mijn gevoel was het ook nog niet de baby die eruit moest, maar moest ik poepen.

Na eindelijk in de garage bij het ziekenhuis aangekomen te zijn, rond 14:30 uur, was er geen rolstoel beschikbaar, dus die moest eerst binnen opgehaald worden, want ik kon al amper de auto uit stappen, laat staan naar de afdeling lopen. Gelukkig was de verloskundige in een paar minuten terug. Met moeite ben ik in de rolstoel gaan zitten en gingen we richting de lift. Vanwege C. mocht je niet met meerdere huishoudens in één lift. Er stonden nog een man en vrouw te wachten (denk rond de 60), die de eerste lift pakten. Ik heb deze mensen nog een soort van vervloekt: 'Je ziet een vrouw puffend en steunend in rolstoel wachten op de lift, maar bedenkt toch om er zelf maar eerst in te gaan.' Maar goed ik had wel belangrijkere dingen om mij druk om te maken.

Om 14:40 uur waren we eindelijk op de verloskamer. Ik zei dat ik echt moest poepen en naar de wc wilde. De verloskundige twijfelde, maar liet me toch gaan, maar ze bleef er wel bij. Gelukkig maar, want ik zat amper, of het hoofdje werd al geboren. Bij de volgende wee heb ik samen met de verloskundige de baby zelf uit mij gehaald en tegen we aangelegd.

Saar was geboren, 5 minuten nadat we in de verloskamer waren aangekomen, op de wc, met haar papa in de deuropening.