Het begin van ons gezin. Deel 2: Doktersoordeel

November 2012

Ik zit in de wachtkamer van de huisarts. Vriendlief wilde mee maar ik heb de afspraak gepland op een tijdstip dat hij niet kan. Misschien wel expres. Ik ben bang voor wat de dokter zegt. Wie weet wat voor rare dingen ik allemaal in mijn lijf heb zitten. Ik ben misselijk van de zenuwen en heb het koud. Helaas loopt het uit en lijkt het jaren te duren voor de arts me uiteindelijk naar binnen roept. Ik vertel hem dat ik last van heb van mijn darmen, de hele dag misselijk ben en alleen maar wil slapen maar ook over de twee testen die van mening zijn dat ik niet zwanger ben. 

Hij vraagt wanneer ik voor het laatst ongesteld was. Ik bedenk me dat dit nu zo'n 8 weken geleden moet zijn geweest maar mijn periodes waren nooit erg regelmatig. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht en hij vraagt of ik in een potje kan plassen. Ik twijfel of we wel de goeie weg inslaan. De 2 testen gaven tenslotte aan dat ik niet zwanger ben. Stel voor dat ik dan een rare ziekte heb dan wil ik toch dat we daar snel bij zijn. Ik zie echter aan zijn gezicht dat hij niet twijfelt en plas het potje toch maar vol. Ik word weer in de wachtkamer gezet en de minuten lijken uren te duren. Ik zie de assistente terugkomen. Ze glimlacht lief. Zou ze het al weten? Mijn huisarts komt door de lange gang aangelopen. Ik wil opstaan. 

"Blijf maar zitten moeders. Je hebt een kleine om aan te denken."

Zelf al zou ik het willen dan zou ik op dit moment niet eens kunnen opstaan. Ik ben verlamd van de schok. Hoe kan het zijn dat 2 clearblue testen aangeven dat ik niet zwanger ben? Ik kan toch zeker wel op een stokje plassen. De dokter geeft aan dat zijn test gevoeliger is voor het HCG-hormoon maar dat er echt geen twijfel over mogelijk is. Ik ben hartstikke zwanger.

Ik rij als verdoofd naar huis. Alle signalen waren er en toch had ik het niet verwacht. Ik vertrouwde op de testen. 1 vals-negatieve test oké maar 2?! Er valt een hoop op zijn plek. De klachten die ik heb, het humeur en de bijkomende ruzies. Om de een of andere reden valt er een rust over me heen. Er is een reden voor al deze klachten waardoor ik me berust in het hele gebeuren.

Ik kom thuis. Vriendlief ligt nog op bed. Hij hoeft vandaag niet te werken. Zou ik gister met lood in mijn schoenen naar boven zijn gelopen om naar hem toe te gaan, vandaag is dat compleet veranderd. Hij had gelijk, het lag aan mij. Ik kruip bij hem in bed. 

"En?"

"Ja hij heeft wel iets gevonden..... hij zei dat ik hartstikke zwanger ben"

"Ohh..."

De stilte vult langzaam de kamer met vreugde. Nog vol van de schok besluit ik dat ik naar mijn moeder wil. Onderweg in de auto belt mijn schoonzus. Ze belt zomaar maar hoort dat er iets is en als ik zeg dat we onderweg naar mama zijn vraagt ze wat er is. Ik vraag haar de telefoon op luidspreker te zetten en vertel zo aan haar en mijn broer dat ze oom en tante worden. Ik wil het niet meer voor me houden. Ik wil het met iedereen delen ondanks dat ik niet eens weet hoever ik ben en of alles goed gaat.

We zijn bij mijn moeder en bonuspapa aangekomen en zitten op de bank. Er wordt koffie gezet en het duurt even voor we allemaal zitten. Natuurlijk is mijn moeder niet helemaal gek en snapt ze dat er iets aan de hand moet zijn. Het is een doordeweekse dag en ze wonen ruim een uur rijden van ons vandaan. Niet echt een laten-we-even-een-bakje-koffie-gaan-doen afstand.

"Ik moet weer terug naar de KNO-arts mam"

"Oh waarom?"

"Je mag die druppels niet gebruiken als je zwanger bent..."

Ik schiet gelijk vol.. Zij ook. Mijn moeder veranderd voor mij op dat moment in Oma en ze wordt de beste die er is. Die week vertellen we het aan alle opa's en oma's en mag de hele wereld het weten.... 

WIJ ZIJN IN VERWACHTING!

Januari 2013

We zijn onderweg naar de verloskundige. Het is tijd voor de 20 weken echo. Er wordt gemeten en geluisterd. De echoscopiste wordt wat stiller en mijn hart gaat wat sneller. Ze ziet iets.. Een te klein hoofdje en een te vol maagje. Ze stuurt ons door. Zonder geruststelling, zonder mogelijke diagnose. Totaal overrompeld gaan we de auto in. Ik breek. We krijgen een meisje maar ik kan niet blij zijn want er is misschien iets mis met haar..