Het begin van ons gezin. Deel 1: Verhuizen

Januari 2012

Ik zit met vriendlief op een verjaardag. We kletsen erop los met de overige feestvierders. Het gesprek komt op huizen. We willen graag een ander huis. Niet alleen hebben we geen binding met de plaats waar we wonen maar als we ooit een gezinnetje willen stichten zullen we echt groter moeten gaan wonen. Als vriendlief zegt dat hij baalt dat we alleen nog maar huizen kunnen huren boven de € 650,- ivm te hoge inkomsten, vraagt een tante van de jarige waarom we dan niet gaan kopen.. In ons hoofd is dat nooit een mogelijkheid geweest maar als ze dan verteld dat haar huis te koop staat gaan we na het feestje even in haar straat gluren. 

We komen in een leuke kindvriendelijke wijk met veel, heeeeel veel speeltuintjes. Zonder het huis te hebben gezien krijg ik al kriebels. We rijden de doodlopende straat in en zien een onwijs leuk hoekhuis. Ik zie mijn ongeboren kindjes hier wel rondlopen. Nadat we even hebben rondgekeken besluiten we een afspraak te maken bij de hypotheker. Gewooon om te kijken wat er mogelijk is. 

Mei 2012

Het blijkt allemaal niet zo onmogelijk als we dachten en na wat gesprekken, bezichtigingen en onderhandelingen tekenen we het koopcontract en ontkurken we dezelfde dag nog een fles champagne in ONS huis....

We verhuizen en voelen ons de koning te rijk. Nooit had ik gedacht op mijn 24e mijn eigen huis te bezitten. Wel heb ik altijd gezegd dat ik voor mijn 25e zwanger of mama wilde zijn (mits het me gegund was). Als ik dit plaatje compleet wil maken hebben we haast. Ik zou immers in november 25 worden. Vriendlief wil ook niet meer wachten en we besluiten gelijk te stoppen met de pil. Wie weet hoelang het nog duurt voor ik zwanger raak..

November 2012

Ik voel me al een tijd niet lekker. Mijn darmen zijn echt compleet van de leg en ik ben ongeloofelijk misselijk. De. Hele. Dag. Heel even denk ik dat ik (nu al!?!) zwanger ben maar twee negatieve testen spreken dit tegen. Alsof het lichamelijk ongemak nog niet erg genoeg is hebben vriendlief en ik vaak ruzie. De laatste tijd gaat het van kwaad tot erger. Om niks maken we ruzie. Hij beschuldigt mij ervan dat ik niks kan hebben en ik vind op mijn beurt dat hij veel te snel ontploft. De piek komt in mijn verjaardagsweekend. Als ik op zaterdag de boodschappen voor ons feest heb gedaan, kom ik thuis bij een boze vriend. 

"Waarvoor heb jij een mobiel als je toch niet opneemt?"

"Oh niet gehoord. Was druk"

"Fijn nu kan ik weer terug naar de winkel omdat jij de eieren niet mee heb genomen die ik voor vanavond nodig heb"

"Dan had je ze maar op het boodschappenlijstje moeten zetten"

Helaas wordt het hierna nog wat onvriendelijker en tijdens het feest besluit ik het op een zuipen te zetten. Ik ben toch niet zwanger dus die fles wijn kan best op. Het wordt een gezellige avond maar de dag erna barst thuis de bom. Volgens hem ligt het probleem duidelijk bij mij. Ik schreeuw dat ik er ook niks aan kan doen dat mijn lijf niet als de mijne voelt. Hij eist dat ik naar de huisarts ga anders is er straks niks meer om voor te vechten.. 

Ik voel me leeg vanbinnen. Mijn lijf doet totaal niet wat ik gewent ben en na 6 maanden in ons eigen huis klapt onze relatie al bijna De volgende ochtend bel ik de huisarts en kan dezelfde ochtend nog terecht..