Het begin is er...

De uitgerekende datum kwam dichterbij, 25 mei 2020. Ik had mijn zwangerschap zo goed als bijna voldragen. Dat stukje angst kon ik loslaten. De angst voor de bevaldatum kwam wel. Zo was m'n moeder op 15 mei jarig, kreeg ze op 22 mei te horen dat ze kanker had en niet meer te genezen. Zouden dit de datas moeten worden om te bevallen. Zo waren er ook mensen die het mooi vonden als onze baby op haar verjaardag geboren zou worden. Ik was er zo mee bezig dat de spanning naar 15 mei alleen maar op liep. 15 mei brak aan, de eerste verjaardag zonder m'n moeder, intens verdriet en gemis. Het liefst was ik op een hutje op de hei gaan zitten maar ik kon m'n vader deze dag niet alleen laten. Het was zelfs een drukke dag. Visite die bloemen, kaarten, cake kwamen brengen bij m'n vader. Ook was er een kleine opluchting einde van de dag. De eerste verjaardag zonder m'n moeder hadden we overleefd en nog geen weeën. 

De berichtjes kwamen al binnen " alles nog rustig?". Nooit geweten dat die appjes zo irritant konden zijn, ja ik zal het bekennen. Ik heb het in 't verleden ook gedaan. 

22 mei naderde ook, de dag dat we 3 jaar getrouwd waren maar ook de dag van het trieste nieuws. Wat moet je met zo'n dag! We gingen eerst naar het ziekenhuis voor controle waar ik langere tijd aan de CTG scan kwam te liggen omdat ik de baby niet goed voelde en de scan rare pieken aangaf. Gelukkig was het uiteindelijk allemaal goed. We reden door naar de camping waar m'n broer met z'n gezin stond, even wat afleiding. Daar bleven we voor het avondeten. Savonds op bed was ik blij dat ook deze dag voorbij was. Nu moest ik wel gaan overlopen. Ik telde gewoon de 2 weken erbij op zodat het allemaal mee zou vallen.

Die nacht strompelde ik weer uit bed, wat zou ik blij zijn als ik van m'n nachtelijke wc momentjes af zou zijn. Ik had 't gevoel dat ik het niet meer op kon houden het stroomde langs m'n benen heen. Wat erg! 

M'n man werd wakker en vroeg of 't ging, ik zei "ik weet niet of ik in m'n broek heb geplast of dat m'n vliezen zijn gebroken." hij spring uit bed en zou bijna met z'n neus in 't vocht liggen. Dit moest wel vruchtwater zijn en het zag er mooi helder uit. Ik ging het bed weer in om nog proberen te slapen voor de weeën kwamen. Zou het dan op de verjaardag van m'n schoonzusje geboren worden. De maand mei zit bij ons al aardig vol met verjaardagen dus een geschikte dag bleef er ook niet over... Smorgens werd ik wakker met wat krampen, opdat moment dacht ik dit zijn de weeën. We wachtten totdat de weeën regelmatig kwamen, het vruchtwater bleef komen dus er zat niks anders op dan de dag in huis door te brengen. In de middag werden voor mij de weeën iets heftiger en we namen contact op met t ziekenhuis om 5 uur konden we terecht. Zou het dan echt gebeuren?! Wat moesten we zeggen dat we niet naar de verjaardag kwamen? 

Om half 6 zaten we alweer in de auto onderweg naar huis. Het waren geen ontsluiting weeën. Wat stond me dan nog te wachten? Ik vond dit al zo heftig! 

Zondag 24 mei moest ik me om half 9 melden in het ziekenhuis ivm dat de vliezen langer dan 24 uur waren gebroken en de kans op bacteriën groter werd. Ik had met alle scenarios rekening gehouden maar niet met deze. 

Mijn man ging nog even naar de verjaardag van z'n zusje en zei dat ik me niet lekker voelde. Achteraf lachen we er met z'n allen om wat er eigenlijk echt aan de hand was. 

Proberen te slapen zeiden ze in 't ziekenhuis, nou dat was niet heel makkelijk. De slapeloze nachten waren al begonnen.