Help, mijn kind lijkt op een aardappel!

Zoals jullie in mijn vorige blog misschien gelezen hebben, is zwanger zijn niet echt mijn ding.

Terwijl ik dit schrijf, ben ik nog geen 12 uur thuis uit het ziekenhuis ontslagen, omdat baby Max dacht wel even te kunnen komen met 30 weken. Weeënremmers en een bezoekje aan hotel Jeroen Bosch Ziekenhuis hebben er voor gezorgd dat deze beeb nog even is blijven zitten.

Maar dat terzijde.

We gaan het even hebben over de bevalling van Noa. Ik ga jullie in deze blog ALLE details besparen, want geloof me, 33 uur hel wil niemand weten.

Laten we het leuk en luchtig houden.. het moment dat baby Noa ter wereld kwam.

Bezweet en vol tranen pakte ik zelf Noa ‘eruit’ en legde haar op mijn borst. Mijn tranen waren van vermoeidheid en trots dat ik dit maar even gedaan had.

Meestal vloeien daarna nog meer tranen, omdat je je kindje zo ontzettend mooi vind.

Maar Liesje is Liesje niet, als ze weer eens tegen alle winden in zou waaien.

Ik leg het kleine meisje op mijn borst en keek haar aan. Vervolgens keek ik naar manlief en verbaasde me over zijn reactie. JANKEN jonge, janken dat die beste man deed. Onze nooit huilende Kevin was zó trots en verliefd op zijn kleine meisje. ‘’ Wat is ze mooi he schat’’ was het enige wat hij zei.

Ik keek Noa aan.. ik moest een beetje lachen en toen kwam het.. ‘’ MOOI? MOOI? Ze lijkt op een aardappel, ik hoop dat ze nog wat opdroogt.’

Hij bleef maar huilen en ik snapte het niet zo goed. Waarom vond ik mijn kind niet de mooiste van de wereld? Nou lieve mensen, als jullie de foto zien snappen jullie wel waarom. Ze leek dus echt op een aardappel. Vol smeer, scheuren in het smeer omdat de laag zo dik was. Lippen en neus die opgezwollen waren omdat ze zo veel van mijn hormonen had mee gekregen. Nee, dit was echt op dat moment niet het mooiste meisje van de wereld.

Toen ik vroeg aan Kevin of ze haar even wilde overnemen, omdat ik een momentje voor mezelf nodig had na 33 uur, zag ik haar oren. Ze had een half oor. Ik zag het en niemand zei iets!

Dus, ik, zo subtiel als ik ben riep boos: ‘’ JULLIE KUNNEN WEL ALLEMAAL ZWIJGEN, MAAR IK ZIE OOK WEL DAT MIJN KIND NIET GOED IS!’’.

Verschrikt keken Kevin, de verpleeg- en verloskundige mij aan.

‘JA HAAR OOR, ZE HEEFT EEN HALF OOR!’

De verloskundige schoot in de lach, en ‘klapte’ haar oortje uit. Ja deze zat dus door al dat smeer dubbelgevouwen geplakt aan haar hoofdje.

Lekker Lies, foutloos weer!

Eenmaal bijgekomen van de heftige bevallen en weer lekker thuis begon het echte genieten. Ja, ik vond toen mijn meisje prachtig en wat was ik verliefd. Maar laten we eerlijk zijn, pasgeboren baby’s zijn meestal nog behoorlijk verkreukeld en verkrapt, omdat die sneue wezentjes door een PVC buis zijn geduwd. Gelukkig is alles goed gekomen en lijkt ze nu niet meer op een aardappel. Als is ze soms nog wel een echte ‘pieper’ in haar gedrag.