HELP! ik ontwikkel het Hellp-syndroom.

In deze blog ga ik mijn bevallingsverhaal delen van het begin tot het eind.   (Juli 2018)

Met 32 weken zwangerschap had ik op maandag weer een controle afspraak bij de verloskundige gepland staan. Tijdens mijn zwangerschap had ik bijna geen kwaaltjes, zo tenniste ik tot 29 weken nog wedstrijden en werkte ik tot 30 weken fulltime. Hierna ging ik 24-28 uur werken om mezelf wat meer rust te geven aangezien ik ook wisselende werktijden had van 's morgens vroeg tot 's nachts.

Tijdens de controle keek ze naar mijn buikomvang, deze was wat aan de kleine kant maar kon komen door goede buikspieren i.c.m. eerste zwangerschap en achter liggende placenta. Het hartje klopte goed en hierna meet ze mijn bloeddruk op. Mijn bloeddruk bleek aan de hoge kant te zijn (85/120). De verloskundige liet mijn urine even controleren op eiwitten, maar hier werd niks in gevonden. Aangezien zwangerschapsvergiftiging bij ons in de familie zit wou ze mij vrijdag weer zien om de bloeddruk opnieuw te controleren, tot die tijd moest ik rustig aan doen.

Donderdagnacht kreeg ik last van steken, harde buiken en ik werd erg misselijk. Doordat ik al een afspraak had staan de volgende ochtend ben ik toch gaan slapen en toen ik wakker werd had ik nergens meer last van. Mijn partner en ik gingen naar de verloskundige voor onze afspraak en tijdens het meten van de bloeddruk gaf ze toch aan het niet te vertrouwen, hij was nu 90/120. Ook vertelde ik mijn klachten van de nacht en dit gaf haar de doorslag om mij door te verwijzen naar het ziekenhuis. Voor ons een geluk dat het ziekenhuis op 5 minuten fietsen/rijden is en wij nog even langs huis konden om wat eten, drinken en opladers te halen. Dit hebben we opgehaald omdat het wel eens een lange dag kon gaan worden gaf de verloskundige aan.

Eenmaal in het ziekenhuis werd er bloed geprikt en werd ik aan de CTG gelegd om de baby te monitoren. Nu was het wachten op de eerste uitslagen... Uit het bloedonderzoek bleek dat er sporen aanwezig waren van zwangerschapsvergiftiging. Na deze uitslagen gingen ze een echo maken van mijn lever om te kijken of deze opgezwollen was en kreeg ik een groei echo van de kleine. Uit deze echo's bleek dat de kleine man het nog heel goed deed, alleen mijn lichaam iets minder en ze besloten mij op te nemen. Wat een domper... Mijn verlof begon dus in het ziekenhuis, mijn ouders zaten in Spanje en ik voelde me helemaal niet ziek dus waarom een ziekenhuisopname?

Zaterdags kreeg ik weer een bloedonderzoek en elk dagdeel een CTG. De bloeduitslagen gingen achteruit, mijn bloeddruk ging langzaam omhoog maar de kleine man bleef het goed doen. Samen met een vriendin heb ik geluncht in het ziekenhuis en daarnaast kwamen er wat familieleden langs en mijn partner was er grotendeels van de dag en bracht alle spullen die ik nodig had. De artsen spraken uit dat ik waarschijnlijk voor de bevalling niet meer naar huis mocht dus het was fijn om mijn eigen spullen in het ziekenhuis te hebben.

Zondag kreeg ik weer een bloedonderzoek, CTG en een onderzoek of de baby genoeg voeding kreeg via de navelstreng en bloeddrukcontroles. Naast de onderzoeken mocht ik mij vrij bewegen in het ziekenhuis dus ik wandelde naar het winkeltje haalde wat lekkers en ging met collega's op het terras zitten het was overigens hartstikke mooi weer en ik houd er wel van om in het zonnetje te zitten.

's Avonds was ik moe en kwamen mijn beide broers met hun vriendinnen nog even op visite en mijn vriend bleef slapen. We maakten het niet te laat omdat we genoeg energie wouden hebben voor de maandag. Maandags zouden we meer informatie krijgen over een eventuele keizersnede, vroeggeboorte en een rondleiding over de kinderafdeling. De kleine man lag in een stuit dus wanneer dit niet zou veranderen zou het sowieso een keizersnede worden.

Maandag was het enorm druk in het ziekenhuis waardoor ze ons helaas geen informatie konden geven, dit zou doorschuiven naar dinsdag. Mijn partner besloot naar huis te gaan en ik kreeg 's middags weer visite dus ik ging maar even series kijken. Aan het einde van de middag toen de visite weer weg was werd ik niet lekker, ik besloot de verpleging te informeren. Ik kreeg gelijk 2 paracetamol en kots zakjes omdat ik dacht over te moeten geven. Na het krijgen van de paracetamol voelde ik me iets beter, alleen heel erg moe. Ik vertelde mijn partner dat hij wel naar huis kon om te gaan eten en dat ik hem op de hoogte zou houden. Het avond eten werd opgediend en ik heb hier zelfs een paar hapjes van gegeten. Het eten leek even later toch niet goed te vallen en ik begon enorm over te geven. Ik drukte weer op de knop, dit kan toch niet goed zijn? Ik kreeg enorme steken in mijn zij en bleef spugen. De verpleging schakelde de arts in, deze arts vertrouwde het allemaal niet en vroeg mij om een urine test te doen. Ik kon alleen niet meer plassen, huh wat gek?! Ook werd er bloed afgenomen met spoed en meten ze mijn bloeddruk op. Ondertussen bleef ik doorspugen en had ik al zo'n 3 zakken gevuld. De artsen gingen in overleg de verpleging bleef bij mij. Binnen 10 minuten kwamen ze met een leger mijn kamer binnen, de bloeduitslagen waren erg slecht en het was nu een spoedkeizersnede uitvoeren of wachten met de mogelijkheid dat ik onder narcose alsnog een keizersnede zou ondergaan. Ik belde snel mijn partner op dat hij weer naar het ziekenhuis moest komen omdat het niet goed ging. Ik vertelde hem nog niet dat hij binnen een paar uur vader zou worden. Ze maakten mij klaar voor de keizersnede, alles ging langs mij heen. Ik had niet eens door dat ze een katheter inbrachten en dat ik aan allemaal snoeren werd gekoppeld, ik zag ondertussen mijn partner in de deuropening en die schrok zich natuurlijk ook rot want om mij heen stond wel een stuk of 5 man ziekenhuispersoneel. Ook heb ik mijn ouders ingelicht die in Spanje zaten dat het niet goed ging en dat de baby gehaald ging worden. Zij pakten gelijk hun waardevolle spullen en zijn in de auto gestapt om naar Nederland te gaan rijden.

Ik was klaar voor de keizersnede en werd naar de operatiekamer gereden, hier kreeg ik een ruggenprik en dit ging allemaal erg snel. Ik had geen pijn bij het zetten van de ruggenprik, maar dit kwam natuurlijk omdat mijn lichaam op allemaal andere plekken al genoeg pijn had waardoor ik dit niet eens meer voelde. Ik was nu echt heel erg ziek, maar liet alles maar over mij heen komen. Mijn partner mocht eindelijk bij mij en zat naast mij. Om 21:13 uur is onze zoon Mees geboren, papa mocht zijn navelstreng nog een stuk doorknippen en ook ik mocht hem heel even zien. Hierna werd hij meegenomen naar de kinderafdeling, papa volgde Mees en ik bleef achter. Mees had moeite met zelfstandig ademen dus werd besloten hem aan de ondersteuning te leggen, verder had hij een enorm goede score voor een kindje van 33+4 weken. Ik werd na de keizersnede naar de IC gebracht om hierbij te komen van de keizersnede, ruggenprik en mij te monitoren. Hier heb ik mijn ouders gebeld dat ze opa en oma waren geworden en mijn vriend had voor de keizersnede nog snel zijn vader, zusje en mijn broer gebeld om ze op de hoogte te stellen van de situatie dus die zaten in het ziekenhuis te wachten op informatie. Toen de ruggenprik was uitgewerkt en ik mij weer beter voelde werd ik 's avonds rond 23/24 uur naar de verpleegafdeling gebracht, de familieleden had ik inmiddels weggestuurd via de verpleging aangezien ik het even niet aan kon om mensen te zien buiten mijn partner om. Mijn partner liep tussen de kinderafdeling en mijn kamer om mij op de hoogte te houden. De verpleging vond het ook wel sneu dat ik Mees nog bijna niet had gezien dus zij brachten mij met bed en al naar hem toe. Ik mocht hem aanraken via de gaten in de couveuse en 'ontmoette' mijn kleine jongen. Achteraf gezien kan ik hier bijna niks van herinneren maar gelukkig zijn er foto's gemaakt en zo kan ik deze tijdlijn wat voor de geest halen. Na het bezoek aan Mees was iedereen wel moe en zijn we gaan slapen.

In de volgende blog lees je hoe het verder ging.