Help de baby past niet en een postnatale depressie

30 weken zwanger opname in het ziekenhuis Vanwegen harde buiken ieder kwartier. Dit hield aan maar bleef stabiel dus mochten we naar huis.

34,5 weken zwanger de harde buiken werden heftiger met spoed naar het ziekenhuis. De weeën waren begonnen maar creerde geen ontsluiting.

36,4 weken zwanger, weer naar het ziekenhuis. Mijn lichaam was op de weeën komen om de 3 tot 5 minuten, geen ontsluiting vreemd genoeg zei de verloskundige. Totale bedrust voorgeschreven gekregen en een afspraak voor de inleiding 26/06/2014

25/06/2014 inleidbaarheid checken bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Geen ontsluiting dus werd er een balloncatheter geplaatst en deze moest vanzelf binnen een aantal uur eruit vallen. Tijdens het wachten, moest ik na een kwartier naar het toilet. De balloncatheter was strak aan mijn been geplakt en het was erg moeilijk op te gaan zitten. Dit deed er veel zeer maar toch moest ik gaan zitten! Ik telde tot 3 en ging zitten. De balloncatheter was eruit! De verloskundige opgepiept en die kwam kijken. Ze vond het wel erg snel eigenlijk veel te snel en zei dat het niet kon, maar toen ze ging kijken zag ze dat de ballon eruit was maar ontsluiting had ik niet. Ze zegt dit heb ik nog nooit mee gemaakt. Ik moest een nieuwe balloncatheter. Ik baalde ontzettend weer die eendenbek naar binnen. Toen ze hem erin hadden gezet en ze aan het touw trok om hem vast te zetten voelde ik dat hij weer los schoot en ik riep 'KIJK UIT HIJ GAAT WEER LOS!!' De verloskundige zei maar Lisa dat kan niet, tergelijketijd trok ze en ja hoor weer los. Ik begon te huilen, ik zag het alweer voor me weer die eendenbek naar binnen. Ik zei ' KAN HET BIJ MIJ NOU NOOIT EENS OP DE NORMALE MANIER GAAN?'. De verloskundige voelde weer, ze zei ' Ja hoor! 3 cm je bent klaar! ik weet niet hoe je het voor elkaar krijgt lies maar dit is heel apart'. En binnen een uur stond ik weer buiten het ziekenhuis met de afspraak voor de volgende dag half 7 in het ziekenhuis. Die avond was in volkome rustig, had de hele babykamer nog eens gecheckt en we gingen naar bed. Slapen ging natuurlijk niet Vanwegen de spanning. De volgende dag stonden we vroeg op en gingen om half 7 naar het ziekenhuis. Bij binnenkomst kon ik meteen naar de verloskamer, nogsteeds 3 cm ontsluiting en werden mijn vliezen gebroken. De baby kreeg een zendertje in haar hoofd voor extra controle en het infuus werd aangesloten en begon met niveau 4. Het wachten begon. Om 9 uur kwam de verloskundige voelen. Nog steeds 3 cm ontsluiting. Dat was een tegenvaller wat duurde het lang de pomp ging naar niveau 6 om 11 uur kwam de verloskundige weer. 4 cm ontsluiting eindelijk die ene cm der bij. Ze zegt 'Het gaat erg langzaam reken erop dat ze er voor 9 uur vanavond nog niet zal zijn. Wat een ontzettende domper, maar goed het was niet anders. We gingen weer 2 niveaus omhoog we zaten op niveau 8. Na 3 kwartier werd het me te zwaar en met de gedachte dat ik nog zo lang moest heb ik de verloskundige gevraagd om pijnslilling. Toen ik die kreeg toegediend was het net alsof ik space cake had gegeten haha. Het voelde heerlijk maar het duurde niet lang. Na 10 minuten kwam der verloskundige rennend naar binnen en zei 'De baby reageert niet goed op de medicatie, dus het moet er weer uit worden gehaald. Mijn dochter haar hartje kreeg een extra hartslag door de medicatie. De medicatie was na een paar minuten weer uitgewerkt. Werd het heel zwaar er kwam een weeen storm deze duurde twee uur. Weeën duurde 1 minuut lang en de pauze duurde maar een halve minuut. Het was vreselijk. De verloskundige na een uur gevraagd of ze niet iets anders kon verzinnen maar omdat de baby niet goed reageerde durfde ze het niet aan om me medicatie te geven tegen de pijn. En hier was ik het natiuurlijk voorledig mee eens. Naar twee uur was voor mij de maat vol. Na al die weken hardebuiken, weeën en maar geen ontsluiting krijgen was mijn lichaam op. Op dat moment dacht ik echt dat ik dood ging. De weeën storm werd mijn einde had ik ingedachte. Mijn hartslag viel weg en mijn dochter keer steeds meer extra hartslagen erbij. De verloskundige wilde weten waarom ik na al die uren toch maar op die 4 cm ontsluiting bleef hangen. Ze stelde voor om eens te gaan voelen tijdens een wee. Ik zat nog midden in de week een storm dus er waren genoeg weeën om naar te voelen. Het deed ontzettend veel zeer enik heb gehuild van de pijn ik trok het niet meer. Ik heb alles bij mekaar gevloekt. De verloskundige stopte met haar onderzoek en zei ik ga nu direct overleggen met dienstdoende gynaecoloog want dit kan zo niet verder dit wordt gevaarlijk. We waren erg geschrokken en de vriend van te huilen van de stress. Dit deed mij zeer. De verloskundige kwam met een paar minuutjes Hollend terug.  Ze kwam terug met het nieuws dat de OK klaar wordt gemaakt en dat ik een keizersnede kreeg. Ik kan niet natuurlijk bevallen omdat mijn staart been en schaambot te dicht op elkaar zitten ben ik dus te smal. Mijn vriend moest direct naar de OK om zich om te kleden. Het afscheid van voer even was pijnlijk. Ik kreeg een katheter toegediend en OK jas aanen werd naar de OK gebracht. Eenmaal op de OK vind ik op de operatietafel gelegen. Ik kreeg ruggenprik en hiervoor moest ik heel ver naar voren bij dit deed heel veel zeer en ik dacht dat het niet kon maar gelukkig was de prik goed gegaan. De ruggenprik is iets waar ik vreselijk bang voor was. Mijn vriend kwam omgekleed de OK binnen en de operatie begon. De Baby zat vast in het geboorte kanaal en moest daardoor er uit worden getrokken dit heeft een half uur geduurd. Ze werd direct meegenomen door de kinderarts en ik heb mijn vriend het achteraan gestuurd. Ik wilde dat het bij haar was omdat ik het zelf niet kon. Na een paar minuutjes van mijn vriend met onze dochterin zijn handen terug. We waren dolgelukkig. Onze mooie Chanty Irene de Man geboren op 26/06/2014 om 16:58 We werden daarna naar de Intensive care gebracht omdat het nog steeds niet goed ging met mijn en mijn dochter haar hart. Het was alsof mijn lichaam mijn hartslag aan mijn dochter had gegeven. Ook liet mijn placenta niet los en heb ik 2 liter bloed verloren. er werd al verteld dat ze niet de volledige palcenta hebben kunnen verwijderen en dat ze hopen dat mijn lichaam dit zelf zal opknappen. Na hier even te hebben verbleven mocht ik naar zaal maar mijn dochter moest naar de couveuse afdeling. Ze was erg geel en zat helemaal onder de blauwe plekken van het trekken uit het geboorte kanaal. Ze had veel last met ademhalen omdat dit erg zeer deed mijn arme kleine meisje. Al die slangetjes bah wat een vreselijk gezicht. We mochten alleen maar om de voedtijden komen en verder moesten ik en mijn dochter gescheiden rusten. Wat doet dat zeer als moeder zijnde. Ik wilde haar so graag bij me. Na een week in het ziekenhuis te hebben door gebracht mochten we dan eindelijk naar huis. Allebei kern gezond. De verloskundige zei mocht het zo wezen dat je merkt dat je niet lekker in je vel zit trek dan aan de bel want je hebt iets heel heftigs mee gemaakt. 

Eenmaal thuis pakte ik het leven op met mijn gezin. Ziels gelukkig en wat doet ze het toch goed. Apentrots. 

Ik was erg emotioneel en ik was erg bang om het verkeerd te doen. Kraamtranen zei de kraamhulp. Maar deze hielden aan en ik voelde me niet lekker in me vel ik was boos. Heel boos want de eerste week ben ik geen moeder voor mijn kind kunnen wezen. Het werk als moeder werd van me af genomen ik was woedend, woedend op de wereld, woedenend op mezelf want ik had het beter moeten doen, ik had niet ziek moeten zijn. Bij iedere ademhaling, prik, huil flesje had ik aanwezig moeten wezen, maar dit kon niet omdat ik zelf op de intensive care lag. Na 6 weken moest ik naar de psycholoog. Ja hoor een postnatale depressie, een werkgever die geen begrip heeft en een stuk placenta in je buik waarvoor je het ziekenhuis plat loopt. Die plek, die vreselijke plek met witte jassen die mijn kind afpakte. Zo voelde het. 

Nu is mijn dochter 18 maanden, kern gezond en wat doet ze het goed. Ze is ontzettend wijs en mooi. Ik heb ontslag gekregen van mijn werkgever omdat ze mijn herstel te lang vonden duren. De placenta resten zijn verwijdert.  Heb EMDR therapie gehad om dit alles te verwerken en dit heeft mij heel erg geholpen. Het is en blijft een kras op mijn ziel maar ik heb er het aller mooiste in mijn leven voor terug gekregen. Ik loop nog steeds bij de psycholoog voor agressie tegen vreemde mensen en mensen die bij mijn dochter in de buurt komen, die voort is gekomen uit de bevalling. 

Die roze wolk, Tsja die duurde erg lang voor dat hij er was. Dit was mijn bevalling en ik gun dit niemand! Ik ben blij dat het nu zo goed met ons gaat en ik ben ontzettend gelukkig, gelukkiger dan ooit. Deze bevalling heeft me gemaakt tot wat ik nu ben. Een emotionele soms overbezorgde ontzettend gelukkige moeder. 

Of ik het nog een tweede keer zou doen? Voor zo een ontzettend mooi cadeau wil ik er over na denken