HELLP syndroom

In de zomer van 2016 hadden mijn man en ik de knoop doorgehakt, ik ging stoppen met de pil. Ik ben altijd angstig geweest om niet zwanger te kunnen raken en heb het ook vaak uitgesteld vanwege deze nare gedachten. Na het stoppen met de pil, werd de angst groter.... na een paar maanden bleek ik dan toch echt zwanger te zijn. In las Vegas twijfelde ik al, vanwege wegblijven van menstruatie en ik was me een partij moe. Ik had thuis een paar goedkope testen gekocht en die gaven niet echt duidelijk aan of ik nou echt wel zwanger was. Dus uiteindelijk de bekende merk aangeschaft en ja hoor 1-2 weken zwanger. Happy dat we waren, ik hoor mijn man het nog zeggen: gefeliciteerd schat, we worden papa en mama.

Ik had totaal geen last van zwangerschapskwaaltjes. Alleen sliep ik wel steeds slechter, dit had echter wel een oorzaak. Met 8 weken en 12 weken was onze mini mensje niet goed zichtbaar en kreeg ik een vaginale echo. Er waren ook steeds twijfels met het aantal weken van de zwangerschap. Met 20 weken werd al snel duidelijk dat er iets mis was met de navelstreng en kreeg een second opinion in het ziekenhuis. Wat waren we gespannen die dag. Ik miste een ader in de navelstreng waardoor mogelijk ons kind een groeiachterstand op liep. Dit zag je ook terug in de groeicurve die later nog verder afliep. Gekscherend heb ik tussentijd een keer thuis mijn bloeddruk gemeten en de onderdruk was aan de hoge kant (130/90) en ik zag paniek in de ogen van mijn man (want hij had daar toevallig wat over gelezen) Ik was vrij nuchter op dat moment, en zag het probleem niet zo zeer. Diezelfde nacht de verloskundige toch maar gebeld en de volgende ochtend daar mijn bloeddruk gemeten. Nee hoor niets aan de hand. Ik was inmiddels 25 weken rond deze tijd en we wisten al lang dat we een meisje gingen krijgen. Ik kreeg wat extra echo’s vanwege de groeiafwijking van ons meisje. Met 27 weken was er toch echt een duidelijke afbuigende groeicurve te zien en wederom kregen we een second opinium. De dag daarna mocht ik vanuit werk langskomen in het ziekenhuis van woerden. Mijn bloeddruk werd vrij snel gemeten, en wat denk je?, torenhoog! (160/116). PANIEK!! Ik was behoorlijk van slag, want ik voelde de bui al hangen. Na bloedprikken, gesprek met gynaecoloog, ctg scan en weer bloeddruk meten, was de conclusie: opname en medicatie. Gelukkig sloeg de medicatie aan en mocht ik met een week naar huis. Veel rusten, rusten en ja RUSTEN. Totaal niet voor mij weg gelegd, maar het moest. Die week waren we toch wel gespannen. De kinderkamer was nog lang niet klaar, kleertjes waren niet gewassen, meubeltjes waren nog niet binnen en we hadden ook echt nog niet alles in huis.

Aan het einde van de week ging het plots mis. In de nacht van vrijdag 31 maart werd ik ziek. Enorme pijn onder mijn borsten. Ik kon niet liggen, zitten of staan en begon rondjes te lopen in de slaapkamer. Mijn man heeft het ziekenhuis gebeld en met spoed naar het ziekenhuis gereden. Ik kon niet plassen, dus konden ze geen eiwitten in de urine controleren. Wel was mijn bloeddruk weer gaan stijgen. Na veel drinken, en een beetje plas, was het overduidelijk; zwangerschapsvergiftiging. Op dat moment wist ik het al.... mijn zwagerschap zal verder verlopen in het ziekenhuis met heel veel rust. Uiteindelijk ben ik overgeplaatst naar het wkz ziekenhuis. Ik had infuus, heel veel medicatie, Katheter en een injectie voor longrijping. Ik had me op dat moment over gegeven aan de zorg, maar na 2 dagen kwam de klap.

Ik zat er helemaal doorheen en kon alleen maar huilen. Niemand hoefde te komen en was enorm boos op verpleegkundigen, artsen en vervelende stagiaires met vragen of ik interesse had in deelname voor onderzoeken. Hallo? Wat? Ik was in staat om iemand een stomp te geven. Het is heel gek maar opeens voel je je ook echt ziek, terwijl ik voor mijn 27weken geen klachten had en me goed voelde.

Inmiddels ging mijn bloeddruk goed dalen door alle toeters en bellen. En kreeg ik het gevoel dat ik overgeplaatst moest worden naar een gezamenlijke kamer (wat ook achteraf de bedoeling was). Infuus werd afgebroken en de katheter werd verwijderd. Mijn man kwam die avond even langs om

Wat te eten en samen helemaal het einde op tv te kijken. En natuurlijk om te knuffelen. Ik zag het allemaal niet meer zitten. We hadden de dag daarvoor ook een rondleiding gelegen op de neonatologie afdeling. Jeetje wat was dit heftig en moeilijk om te accepteren dat mijn kindje hier komt te liggen. Na het avond eten kreeg ik weer pijn onder mijn borsten. Ik had mijn man naar huis gestuurd om de hond uit te laten. We wisten beiden al dat het nu wel eens heel snel kon gaan. Ik werd steeds zieker en zieker. Het was echt verschrikkelijk om mee te maken. Weer aan het infuus en katheter erin. Minuten leken wel uren, de gynocoloog vroeg op een schaal van 0 tot 10 hoeveel pijn ervaar je nu? Mijn antwoord: 200% een dikke 10. Ondertussen had ik mijn man Jelle gebeld, of hij rustig aan weer mijn kant op wil komen, want je gaat vanavond/nacht waarschijnlijk toch al papa worden. Ik was zo blij toen hij weer bij mij was. Ik kon het niet alleen voor mijn gevoel. Hij heeft me enorm goed geholpen. Mijn hele lijf stond in de fik, en Jelle heeft constant met koude washandjes gedept op mijn rug en nek. Mijn lever en nierfunctie gingen achteruit en uiteindelijk hebben ze gekozen voor een spoedkeizersnee. Ik kreeg een ruggenprik en alles ging langs me heen. De ruggenprik zorgde dat de pijn minder aanwezig was. Je geeft je compleet over aan de specialisten. Ik kan letterlijk zeggen: ik heb gevochten voor mijn leven. Hoe de kleine meid eraan toe was, was voor iedereen spannend....

Scottie is geboren op 4 april 01.01 met 29 weken zwangerschap. Ze huilende gelukkig toen ze uit mijn buik kwam, want dat gebeurd niet altijd bij een vroeg geboorte. Ik was enorm opgelucht en het leek even dat de pijn helemaal was verdwenen. Scottie heb ik heel even gezien van een afstand en kort na keizersnee werd zij in een plastic zak tot aan haar hoofdje gestopt. Dit klinkt heel naar, maar is echt nodig voor de warmte. Ondanks ze ook als dysmatuur is geboren, kon ze wel al zelfstandig ademen. ze kreeg wel extra zuurstof. Ik heb hier natuurlijk niets meer van mee gekregen. Ik kreeg morfine ivm keizersnee en pijn van lever en nierfalen. Later in de nacht werd ik wakker en zag gelukkig mijn lieve man liggen op een bankje. Ik was toen nog niet bezig met mijn kleine meisje. Dit kwam echt door de pijn en dufheid. Ik leek wel stoned van de medicatie. Om het uur kwamen de artsen kijken hoe het ging en ben ook steeds geprikt om

Mijn lever en nierfunctie te controleren. De waardes werden helaas niet direct beter. Er is toen een spoed overleg geweest met de artsen vanuit Rotterdam. Er was sprake van een overplaatsing voor lever en nierdialyse. Ik wist heel goed waar ze het over hadden, maar ik was er niet bewust van dat het echt over mij ging. Na een spoed overleg en verandering van medicatie, bleek plots mijn bloedwaarden te verbeteren. Jelle was enorm opgelucht. De rest van de familie was inmiddels op de hoogte gebracht, maar niet iedereen wist de ernst van de situatie af. Begin van de middag zijn mijn ouders langs geweest en hebben ook bij de kleine gekeken. Ik was nog niet in staat zowel lichamelijk als geestelijk om naar haar toe te gaan. Ik was bang voor wat ik zou gaan zien. Twijfels of er wel een band zou zijn en of ik mij wel echt moeder zou gaan voelen. Tegen de avond kwam er een schuldgevoel en ben ik met bed en al naar haar toe gegaan. Helaas weet ik niet alles meer, maar heb gelukkig mooie foto’s van de eerste echte ontmoeting. Ze heeft een half uur op mijn borst gelegen. Dit was fijn, maar ook heel spannend en vooral emotioneel. Opeens besef je dat je een klein kwetsbaar mensje op de wereld hebt gezet en dat je te vroeg gescheiden van haar bent. Het voelt als rouwen, en dat gevoel heb ik en mijn man heel lang ervaren. Afscheid nemen van mijn mini buikje, van een korte zwangerschap, een zorgeloze kraamtijd, babyshower en alle voorbereidingen die bij een zwangerschap komen kijken. Na het zien van mijn dochter dacht ik: het enige wat ik haar nog kan bieden is borstvoeding! En dat heb ik dan ook gedaan, hoe ziek ik ook was. Het kwam zeer langzaam op gang, maar was voor haar voldoende per dag. Uiteindelijk heb ik haar een half jaar melk kunnen geven dmv kolven. Ik ben achteraf super trots dat dit mij is gelukt.

Inmiddels is onze dochter 3 jaar en 5 maanden. Ik kan nu ook echt zeggen dat alles goed gaat. We hebben een hoop te verwerken gehad als gezin en diverse hulp ingeschakeld. Ben zo dankbaar hoe alles is afgelopen en vooral trotst hoe sterk onze dochter Scottie is!