Hell of a Road!

Poe, terug denkend aan mijn bevalling, krijg ik toch weer de kriebels, en kippevel dat had ik niet verwacht, en roep ik ook steeds Nee hoor viel wel mee, was zwaar maar verder wel oke! verder  niks aan de hand hoor!

In tegenstelling tot de Bevalling van Sophie, was dit letterlijk en figuurlijk een zware bevalling! en dat had ik toch zeker niet verwacht toen ik mij op die vrijdag middag 24 januari melde op de afdeling!

Nadat we Woensdags een gesprek hadden gehad mocht ik me vrijdag morgen eerst telefonisch om ja wel half 6 melden, checken of er plek was! Terwijl ik dus belde, haalde Man lief de oppas op voor Sophie, Helaas we was nu even geen plek ulg zijn we er daarvoor zo freeking vroeg uit gegaan... en mijn slaap was al ver te zoeken de laatste drie vier week van mijn zwangerschap. Cadeautje van mijn zusje ( vetrel ik later wel een keer)of ik rond 8 uur weer kon bellen.. tuurlijk geen probleem joh, ben toch op van de zenuwen, slapen doen we toch niet meer, dus ach waarom niet! 8 uur precies de telefoon weer gepakt, en gebeld.. Helaas weer geen plek maar ik mocht me om half 1 melden.. nahja oke, Hendrik ging inmiddels voor de 2e keer bijslapen, ja je weet nooit hoe laat het wordt natuurlijk!!

Om 12 uur in de auto op weg naar het UMCG om daar onze kleine spruit in een hopelijk zo relaxt mogelijke omgeving ter wereld te brengen, op een zo relaxt mogelijke manier! Helaas, daar dacht mijn lichaam totaal anders over.. kanonne!!!!!

Mijn vliezen werden rond 1 uur gebroken, en ik bleek al 4 cm ontsluiting te hebben, infuus werd geprikt en gezellige praatjes werden er gemaakt, heerlijk na een uurtje begon ik al wat weeën te voelen, maar ach als dit het was kom maar door hoor dit kan ik wel! rond 2 uur half 3 zo iets ( als je aan het bevallen bent verlies je alle besef van tijd en datum, geloof me) ik dacht na al best wat puffen poe, ik zal al wel op een kleine 6 7 zitten zeker! nou ik was de joker van de afdeling de grapjas van de zaal, bleek nog mooi op 5 te zitten.. maar de weeën deden hun werk dus opschalen was niet nodig ( gelukkig maar als je wist wat er kwam pff) Helaas schoot het met de centimeters niet echt op, en de weeën werden zwaarder, En al die tijd had ik het gevoel dat er mij ontlasting in de weg zat, omdat ik dus steeds moest "poepen" mijn blaas werd leeggehaald, en er werd weer gecheckt, inmiddels had ik besloten dat als ik op 6 a 7 zou zitten ik toch een ruggenprik wilde, het werd me te zwaar.. douchen hielp niet zitten liggen lopen het hielp niet, en dat is frustrerend omdat de ween zo snel kwamen dat opvangen inmiddels ook een hele opgave werd! Na checken bleek ik op een dikke 6 cm te zitten, en heb ik toch oke op een beetje aandringen van de verloskundige en man lief, nog even te wachten met de ruggenprik, omdat het wel flotte uhu ja ja.. Nahja oke doen we het nog niet!had ik het maar wel gedaan!!!!!! pfff nog eens douchen, in bad ( stond in de verloskamer) het hielp niks, en ik merkte dat het al zwaarder werd, weer controleren... 9 centimeter! OKe Top!! Dus ik mocht als het me lukte een beetje mee puffen, weer merkte ik dat ik steeds moest Poepen.. en dus mocht ik mee persen.. En toen kon ik het niet, durfde ik niet meer, was ik bang dat ik iets verkeerd deed, ik heb zo idioot gedaan, gegild geschreeuwd ben bang geweest, durfde niks meer! Daar moet ik inmiddels wel om lachen hoor! vooral omdat ik in een vlaag van verstandsverlies mijn benen uit de rekken haalde en de verloskundige per ongeluk schopte.. Oeps Sorry!Ik bleef op 10 cm hangen met een randje.. en dat is zo intens stom! de weeën zijn zwaar, de pijn is intens, en je komt niet verder, en niemand kan je echt helpen! De baby bleef hangen dankzij een schoudertje die in de weg zat.. er is een heel duur wordt voor Schouderdystocie, maar uiteindelijk na heel veel drukken op mijn buik, draaien op mijn zij Heel snel terug en dan keihard aan je benen trekken, persen en hopen dat je verloskundige of verpleegkundige ook heel hard kan trekken aan je baby! Het hoofdje is geboren om 20:29 en de rest om 20:31 Ze noemen dit de McRoberts manoeuvre! vreselijk, vooral omdat tijdens dit proces de bloeddruk zakte en er besloten werd de noodknop in te drukken, binnen no time staat je kamer dan vol artsen en verpleegkundigen...  Heel gek!

Om 20.31 is Dan Eindelijk Onze Daan , Berend Daan geboren! met een idioot gewicht van 42251 Dat had ook echt niemand verwacht! er is zelfs eens gezegd tijdens een echo nee hoor je kan geen grotere kindjes dragen dan 4000 gram! uhu ja ja!Maar wat was hij Blauw, en reageerde niet gelijk, gehuild heb ik, het duurde maar even maar het waren lange seconden! uiteindelijk huilde hij eindelijk, en werd hij gewogen, gecheckt en aangekleed! Helaas moest ik nog even werken aan de placenta die maar niet kwam, en besloot het zo spannend te maken dat als die er 5 minuten later was ik gezellig naar de OK mocht! 

Wat was ik blij dat alles achter de rug was, om half 11 ging Hendrik naar huis, en ik kon lekker douchen, Daan sliep toch, heerlijk geen pijn meer, en een kerngezonde baby in een bedje! Daar hebben we het voor gedaan!Nog even een ritje door de lange gangen, op weg naar de kraamafdeling, en ik kon lekker warm op bedje, nog even tv kijken en er om denken dat ik goed plaste ( nooit geweten dat dat binnen 4 uur moest , was bij Sophie niet zo) Na een nachtje wakker slapen slapen wakker, mocht ik Daarna lekker naar huis! Wat was ik en ben ik nog trots op me zelf dat ik het gewoon geflikt heb zonder ruggenprik, zonder pijnstilling, met reuma en de pijn als cadeautje van mn zusje, en dan zon heftige bevalling! ik heb het geflikt!

Nu inmiddels 3 week verder is de zwaarste week voorbij, gaat het super goed met Daan, Geniet Sophie er van grote Zus te zijn! en slaapt Daan op 1 fles na de nacht ook lekker door (gezellig bij papa en mama op Kamer! ( ook zo iets geks, dat hadden we bij Sophie niet!( vertel ik in een latere blog wel )

Heerlijke genieten!