Heftige start

Het was een hele warme dag in Augustus, ik was 39 weken en een paar dagen zwanger. Mijn vader nam me deze zaterdag mee om een mamafiets uit te zoeken, dit zou ons cadeau worden als onze zoon geboren werd. Die middag kreeg ik wat meer buikpijn, maar ging toch een stukje wandelen. Achteraf viel het mijn vriend op dat ik niet ver wilde gaan. Eenmaal thuis had ik veel zin in frietjes, dus die ging hij halen. Na de friet vroeg hij of ik het goed vond als hij even bij een vriend voetbal ging kijken (dorpje verder)

Als er wat zou zijn, was hij binnen 5 minuten thuis. Ik zou gaan douchen en slapen. Het was toch al laat en de warmte hielp ook niet echt mee.

Onder de douche kreeg ik gekke krampen in mijn rug. Ik had nog nooit een bevalling doorgemaakt… was dit een start van???

De warme straal deed me goed, daarna ging ik lekker in bed liggen, maar toen kreeg ik harde buiken en buikpijn. Die kleine man in mijn buik was altijd erg druk in de avond. Flink schoppen. Maar deze avond bleef het me iets te rustig daar binnen. 

Naast die buikpijn werd ik ook misselijk…. Friet verkeerd gevallen??

Ondertussen dat ik op internet wat opzocht over deze symptomen en mijn vriend (M) appte ging het toch echt slechter met me. Ik vroeg of hij toch naar huis wilde komen.

Dit deed hij, het was inmiddels rond 22:00 uur. Hij stelde voor om de verloskundige te bellen. Ik vond dit eigenlijk onzin, wat kon zij doen?

Tijdens het twijfelen heeft M toch gebeld, ondertussen werd ik eigenlijk steeds zieker. Het leek wel griep! Ik zat buiten en ik weet nog dat ik een onderbroek van M aan had, dat zat fijner op die harde buik. 

De verloskundige hoorde mijn verhaal aan en kwam eigenlijk meteen. Ze dacht nog even dat ik misschien last had van de warmte.

Ze kwam even bij me zitten buiten en toen zijn we samen naar boven gegaan. Even wat controleren zei ze. Ze wist niet waar het aan kon liggen. Mijn controles waren allemaal goed. Wat gek… ik voelde namelijk alsof ik koorts had. Maar nee. De verloskundige (K) wist het ook niet. Toch maar even naar het hartje van 💙 luisteren……. Toen ze het apparaat op mijn buik zette sloeg de paniek totaal toe in de ogen van K. Dit was niet goed! Veel te langzaam!

Ze belde accuut de ambulance en vertelde dat ze niet goed wist wat er met moeder en kind aan de hand was. 

In tussen tijd hadden wij nog niet echt goed door dat het foute boel was. Rustig spullen pakken en M nog even de sproeiers uitzetten. 

Maar K werd ongeduldig en toen eenmaal de ambulance er was heeft ze me er letterlijk in geduwd. Zelf reed ze voorop. En achter de ambulance reed M. 

Op de SEH werd er een echo gemaakt, deze was niet goed. Trage hartslag en weinig beweging. Ze hadden M vooraf al even snel ingelicht maar dit werd dus een spoed OK. Met gierende banden (van dat ziekenhuis bedje of brancard?) werd ik door de gangen van het ziekenhuis getrokken.

Eenmaal op de OK aangekomen was steriel werken niet nodig (geen tijd!)

De verloskundige moest helpen met de ruggenprik en M braaf wachten in het hoekje. Helaas werkte de ruggenprik wel goed maar niet snel zat. Dus toch een roesje. Vanaf dat moment voelde ik pas de echte paniek bij iedereen….

Ik werd wakker en wat ik me herinner is dat ik meteen vroeg hoe het met onze zoon was. 

De kinderarts stond aan mijn bed en vertelde dat er ook een kinderarts was bij onze zoon (L). En dat hij nu gecheckt werd. L is geboren bij 39 weken en 3 dagen. Spoedkeizersnede in verband met placenta loslating. Deze pech hebben wij…. Gebeurd maar in 0,02% van de gevallen…. Tja

Lenn werd blauw en zonder ademhaling geboren maar met wat ondersteuning ging hij wel vrij snel zelfstandig ademhalen. Zijn apgarscore was 2…. 

Niet goed

Maar het snelle zelfstandig ademhalen gaf de arts wel hoop. Het advies was wel om met Maastricht te overleggen, of hij niet gekoeld moest worden. Hiermee zou eventuele hersenschade beperkt kunnen worden.

Dat maar doen.

 Door de heftige operatie moest ik in bed blijven maar ik mocht wel naar de kinderafdeling waar L lag. Daar lagen we samen. Wat een knappe zoon! En gek… ik voelde nog geen problemen. Ik liet het op me afkomen. 

Er was een NICU ambulance onderweg, zodat L vervoerd kon worden. Ik in een andere ambulance en M met mijn ouders met de auto. 

Het was midden in de Corona pandemie dus mam en pap mochten L even snel zien.

Op naar Maastricht.

Na wat onderzoeken daar, bleek koelen niet nodig te zijn! Hoera! Hij deed het echt heel goed. Maar deze week zou nog spannend worden, er moesten allerlei onderzoeken gedaan worden. Om te kijken of er toch schade zou zijn. Dus L werd opgenomen op de IC. Die zondag was de zwaarste dag van mijn leven. Met mijn bed naar L en ik mocht hem vasthouden, maar wat vond ik dit eng. Je lag helemaal aan kabeltjes en je was zo stil en rustig. Totdat ik je op een moment vasthad en je saturatie enorm daalde. Wat was er?! Alarmbellen en opeens veel verpleegkundigen. Dit was niet goed….

De kinderarts vertelde dat ze gingen onderzoeken wat dit was en wij moesten wachten op onze kamer. Ze vertelde dat ze later die avond nog wel even langskwam. En ja daar kwam ze, L had een epileptische aanval gehad, vandaar de saturatie daling.

Hoe dit kwam en waar dit vandaag kwam wisten ze niet. Lang verhaal kort. Deze week ging intensief worden… EEG en een MRI. Wat moest jij veel ondergaan. Dit vond ik als moeder echt heel erg zwaar. We konden niks…. Het enige wat wij voor je konden doen was zorgen dat er melk kwam. Hier hebben wij samen hard voor gewerkt en het lukte! Ik mocht je zelfs na dag 5 zelf voeden. 

De scans waren gemaakt… nu de uitslag… wachten… 

Kinderneuroloog en nog meer dokters om tafel gaven aan dat jouw hersenen toch wel een klap hebben gehad, maar niemand kon in de toekomst kan kijken wat dit zal betekenen….

We gingen met een heel gek en leeg gevoel naar buiten. 

Maar ondertussen deed jij het super en gaven ze die middag aan dat we naar huis mochten! 

M en ik moesten hier even aan wennen… wie hielt L dan in de gaten als al die kabels los werden gekoppeld? 

Over 3 maanden zouden we terug moeten voor een nieuwe MRI

Naar huis….

Genieten? Dat ging redelijk. Je was zo’n lief en tevreden menneke. Maar in ons achterhoofd ging vanalles rond. 

Proberen niet te veel aan te denken en veel praten met vrienden en familie deed ons goed. 

De MRI scan van 3 maanden wees uit dat je hele flexibele hersenen had! Want je maakte gewoon nieuwe verbindingen aan! Wat knap!

Maanden en jaren daarna moesten we terug blijven komen in Maastricht. Maar de artsen stonden van je te kijken. Wat ontwikkelde jij je goed! We kregen thuis begeleiding van een kinderfysio en veel oefenen!