"Heb je weeën? Nee? Ga slapen."

PATS..... ineens voelde ik een golf van warm water langs mijn benen stromen. Mijn vliezen waren gebroken...het gaat beginnen dacht ik, over een paar uur heb ik mijn baby in mijn armen...toch?

10 dec 17 03:30: Verward werd ik wakker en voelde ik aan mijn matras... Nat. In eerste instantie dacht ik dat ik in mijn bed had geplast, ik moest immers zo vaak plassen. Ik deed de lamp aan en gooide de dekens van me af. Het was veel te veel voor plas, dit moest vruchtwater zijn. Meteen kreeg ik een adrenaline kik en maakte ik mijn partner wakker. 

Psssst, word wakker! Ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn! Geen reactie. Nog een keer. Hé word nou wakker! Het gaat beginnen! Zachtjes hoor ik gemompel, heb je weeën? Daar had ik nog niet bij stil gestaan. Had ik pijn? Voelde ik iets? Nee antwoorde ik. Lekker nuchter zei manlief: Ga slapen.Klaarwakker ging ik een handdoek halen voor op het matras en probeerde ik maar wat slaap te halen. Geen weeën = geen baby. 

08:00: Ik had niet meer geslapen en kon niet wachten om de verloskundige te bellen. Om het even kort te houden: de verloskundige kwam luisteren naar het hartje van de baby en dat was goed. Ik moest nog steeds wachten op de weeën.

Mijn schoonouders kwamen nog op bezoek, we hebben nog Ajax-Psv gekeken en lekker pizza gegeten (die kwam er later weer uit..dom!)

22:00: Nou hé hé, eindelijk begon ik vervelende steken te voelen. Nu hopen dat het doorzet.

11 december 00:00: We hadden besloten om de verloskundige te bellen. De weeën waren nog niet regelmatig maar ik was benieuwd of ik al ontsluiting had. De verloskundige kwam en we gingen eerst even rustig thee drinken. om 01:00 ging ze even kijken.

01:00: Hoever denk je dat je bent? vroeg ze. Hoopvol zei ik: euh 3 cm? Ze keek mijn man nog even aan. Die zei doodleuk: 1 cm denk ik. En natuurlijk had hij gelijk. Ik had nog een lange nacht voor de boeg.

Ik wou graag thuis bevallen maar omdat je binnen 24 uur moet bevallen als je vliezen gebroken zijn moest ik sowieso naar het ziekenhuis.  Samen met de verloskundige spraken we af dat ik 's ochtends om 08:00 naar het ziekenhuis zou gaan. De baby komt voorlopig niet.

03:00: De weeën waren ondragelijk. Manlief was lekker gaan slapen en probeerde zoveel mogelijk slaap te pakken. Huilend besloot ik de verloskundige te bellen. Ik wou pijnstillers, ik trok het niet. De verloskundige zei dat we naar het ziekenhuis mochten gaan. 

Mijn schoonvader bracht ons naar het ziekenhuis en het was een pittige lange rit. Er lag 20cm sneeuw, het was glad, het was 15/20 minuten rijden, ik was aan het spugen en de weeën kwamen om de 5 minuten. Een hel dus.

05:30: We waren eindelijk in de kamer.(We konden geen muntje voor de rolstoel vinden en ik was heel enthousiast aan het spugen in de sneeuw). De weeën waren echt niet leuk meer. Ik vroeg om pijnstilling. Maar toen kwam de zuster erachter dat ik nog op mijn meisjesnaam in het systeem stond. Dus doodleuk onder de weeën zaten we mijn gegevens bij te werken( ik was niet lief op dat moment). 

05:00: Eindelijk mocht ik gaan liggen en gingen ze weer toucheren, 8 cm(!) Ik zag het einde al komen. Wat gingen het ineens hard! Helaas zo hard, dat ik geen pijnstilling meer mocht. Ik kon wel janken. Tja dan maar douchen, warm water moest ook pijnstillend zijn. Onder de douchte begon ik flink te bloeden en gauw riepen we de zuster erbij. Ik moest weer gaan liggen.

05:10: Jahoor het was zo ver. 10 cm(!) Ik mocht gaan persen. Ik voelde geen persdrang maar perste maar gewoon mee op het ritme van de gynaecoloog(die was ondertussen gearriveerd). Het hoofdje van de baby schoot onder het persen telkens terug. De vacuümpomp werd al klaar gelegd. Maar als ik iets absoluut niet wou, was het een vacuümpomp. 

Onder het persen ging de wee weg. De baby stak al voor de helft naar buiten maar ik kon niet persen zonder weeën. Hij heeft even klem gezeten maar toen kwam er weer een wee en kwam hij eruit.

05:47: Daar was hij dan. Onze mooie lieve zoon Noah. Ik was erg 'high' en zat nog in mijn 'bubbel'( komt door oxytocine) en ik kon het allemaal moeilijk volgen. Ik had meer dan 24 uur niet geslapen, was kapot, moe, had veel pijn en ik snapte er niks meer van. Ik wou gewoon slapen. Noah werd meegenomen door de kinderarts om gecontroleerd te worden op infecties en al gauw lag hij niet meer op mijn borst. Terwijl wij met de nageboorte bezig waren, waren mijn man en Noah iets verderop. Getest en aangekleed kreeg ik hem weer terug. Ik was al weer uit mijn bubbel en we konden vol op genieten met z'n 3tjes.

Bedankt allemaal voor het lezen van deze blog. In de volgende blog gaat het over Noah die abnormaal veel spuugde, veel krampjes en pijn had en uiteindelijk in het ziekenhuis belanden omdat hij was gestikt en bewusteloos was geraakt. 

Liefs,

Mama van 2 boys