1 jaar geleden
Hallo Ziekenhuis!
Zwanger van onze tweeling begon onze reis in het ziekenhuis.
In mijn vorige story vertelde ik al even dat wij erachter waren gekomen dat ik zwanger was van een 1-eiige tweeling. Daardoor stond onze zwangerschap onder behandeling in het ziekenhuis.
Dit betekende dat ik elke 2 weken voor een controle en een echo langs mocht komen omdat onze tweeling een placenta deelde. Gelukkig hadden ze allebei wel een eigen vruchtzak waardoor ze niet met elkaar in de knoop konden komen.
Elke 2 weken een controle vond ik best wel intensief. Rond de 14 weken ging de groei tussen beide baby's iets uit elkaar lopen. Om dit goed in de gaten te houden zijn we 3 weken elke week op controle gekomen. Gelukkig gingen de baby's in hun eigen curve verder met groeien. De controle werd dus weer naar 1 keer in de 2 weken gezet.
Wat vond ik het fijn dat je de 2 baby's toch elke 2 weken even zag via de echo en dat ze zo goed in de gaten worden gehouden. Maar toch zat je elke keer weer in spanning, vooral omdat ik de ene baby wel goed voelde en de andere baby eigenlijk helemaal niet zo.
Elke 2 weken weer de wandeling door het ziekenhuis naar de afdeling, wachten in de wachtkamer en daarna je naam horen om te komen kijken hoe ze het deden. pff... rollercoaster aan emoties voor, tijdens en na de afspraken. Gelukkig bleken ze het elke keer harstikke goed te doen.
Wat vond ik deze zwangerschap anders dan mijn eerste zwangerschap van 1 baby: meer lichamelijke klachten, meer controles, meer angst voor beide baby's. Gelukkig kon ik al deze emoties aankaarten bij het ziekenhuis en hielden ze hier ook zeker rekening mee. Elke afspraak bespraken we wel even hoe ik mij voelde en of ik meer nodig had. Gelukkig heb ik een lieve man en familie waar ik ook bij terecht kon, dus voelde voor mij extra hulp als niet nodig. Maar had ik deze achterban niet gehad, dan had ik de hulp zeker aangenomen. Alles om mentaal en fysiek gezond te zijn voor je kinderen.
Rond de 28 weken is gekeken hoe de baby's ervoor lagen. Waar ze eigenlijk tot al die tijd beide in stuit hadden gelegen was de onderste baby gedraaid in hoofdligging, dit betekende dat we ons konden voorbereiden op een natuurlijke bevalling. Toch bleef ik elke keer tegen mijn man zeggen; 'Bereid je maar gewoon voor op het scenario dat we een keizersnede krijgen, dan zijn op de 'worst case' voorbereid'.
De verwachting was dat de baby's niet meer gingen draaien, dus hadden we met de gynaecoloog onze wensen met betrekking tot een natuurlijke bevalling door gesproken.
Hierin hadden wij niet zoveel wensen, want ik wilde vooral met mijn man en het personeel de bevalling doen, het personeel om mij aan te sturen en te helpen waar nodig. Verder wilde ik ook gewoon pijnstilling als dit kon, welke soort pijnstilling zou ik op dat moment wel zien. Ik wilde vooral pijnstilling omdat ik gewoon niet uitgeput wilde zijn op het moment van de persfase. Bij mijn eerste heb ik namelijk een weeënstorm gehad en was ik hier ook heel bang voor.
Met 34 weken en 5 dagen hadden wij weer een controle in het ziekenhuis. Bij deze afspraak had ik aangegeven helemaal klaar te zijn met mijn lichaam. Ik voelde nog steeds maar vooral 1 baby, had last van mijn bekken, een zware buik, af en toe harde buiken en vooral het gevoel dat je gewoon niet weet hoe beide baby's het deden en dat de zwangerschap risicovoller is maakte dat ik mentaal aan de rand van mijn emmertje kwam.
Ik wilde ook gewoon niet dat mijn emmertje overliep, dus ik kaartte dit gewoon aan in het ziekenhuis. Hierop namen we de beslissing om vanaf die dag elke 2 dagen een CTG van de baby's te laten maken. Wat vond ik dit een fijn gevoel! Ik werd gehoord en er werd ook gelijk iets mee gedaan. TOP!
De eerstvolgende CTG was echter niet meer nodig. De tweeling werd die dag geboren. Hierover vertel ik in mijn volgende post.
